Ετικέτα: ΕΣΤΙΑ

Ι. Οι θέσεις του Σύριζα είναι ανιστόρητες. Δεν είναι, όμως, αθώες. Η φιλοκομμουνιστική αντίληψη υπερτονίζεται, διαρκώς. Η Ιστορία, όμως, άλλως, έχει αποφανθεί.

Ι. Ακούσαμε και το ανήκουστο. Ότι, δηλαδή, η Γερμανία και ο Βορράς γενικώτερα ευθύνονται για την κατάσταση στον Νότο, μάλιστα (και) για τα χάλια της Ελλάδας. Δεν αγοράζουν αρκετά (!!!). Έτσι, ο Βορράς έχει περισσεύματα και ο Νότος ελλείμματα.

Ι. Διοχετεύονται πληροφορίες για τις οικονομικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση σπεύδει. Σε κάθε βελτίωση εκδηλώνει ενθουσιασμό. Και επιβεβαιώνει την ασχετοσύνη της (!). Αγνοεί τα στοιχειώδη. Ο άνθρωπος, εγγενώς, γεννιέται ως “homo economicus”. Μέχρι να σβήσει αγωνίζεται επιβιώνοντας.

Ι. Εκδόθηκε μια ακόμη απόφαση για Γεωργίου. Πηγαίοι τίτλοι αναγγέλλουν: φυλάκιση. Η τυμπανοκρουσία πνίγει την ουσία (!!!).

Ι. Η στρέβλωση έχει υπάρξει βαθύτατη. Η Δικαιοσύνη κατέστη μέρος του προβλήματος. Οι λειτουργοί της – εν ενεργεία και απόμαχοι – εισπράττουν εκ του δημοσίου ταμείου. Η εντελής κατάρρευση του κράτους τους  συντρίβει.

Ι.  Την κρίση κορυφώνει η προσποίηση της ανυπαρξίας της (!!!).  Το κουκούλωμα ουδέποτε βοήθησε, σ’ οτιδήποτε.  Είναι προσποίηση πως – πλέον – η οικονομία μας τελεί υπό αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.  Είναι, αντιστοίχως, προφανές και το εξής: ότι δηλαδή οι αγορές απέχουν.

Ι. Επιχειρήθηκε διευθέτηση του κυπριακού. Ήταν  και πάλι προσπάθεια στερημένη αισθήματος πραγματικότητας. Την Κύπρο έχει κατά το ένα τρίτο της περίπου, καταλάβει νικηφόρος τουρκικός στρατός. Όσο ο στρατός είναι εκεί οι Τούρκοι έχουν πλεονέκτημα.  Αντιστοίχως οι Έλληνες έχουν μειονέκτημα. Και αποχώρηση ορατή των στρατευμάτων δεν υπάρχει (!!!).

Ι. Ο θεσμός έχει ελληνική ρίζα και απήχηση παγκόσμια. “Πανθ΄ο μέγας χρόνος μαραίνει” υπογραμμίζει ο Σοφοκλής στον  “Αίαντα”. Ιδού η αφετηρία της παραγραφής. Με την πάροδο του χρόνου οι παραστάσεις αλλοιώνονται. Η μνήμη σβήνει. Τα χαρτιά διασκορπίζονται. Η δικαιοσύνη χωρίς  στέρεα αποδεικτικά μέσα  αδυνατεί να κρίνει με ασφάλεια.

Ι. Η πραγματικότης επιβάλλει κανόνες. Ουδέποτε συμβαίνει το αντίστροφο. Αυθόρμητα η παγκόσμια κοινότητα ανέδειξε ως αγαθό υπέρτατο: την κατανάλωση. Μάρτυς αψευδής είναι ο διαφημιστικός καταιγισμός. Ανά δευτερόλεπτο κάτι προσφέρεται προς ικανοποίηση κάθε νοητής επιθυμίας.

Ι.  Η κυβέρνηση επιχαίρει αυταπατώμενη. Συνάγει διάθεση για μείωση του χρέους από την απόφαση του τελευταίου Eurogroup. Ιδού ήδη ο αντικατοπτρισμός: το πρόβλημα δεν είναι εκεί.  Το χρέος είναι σύμπτωμα (του προβλήματος).  Χρόνια και βαρύτατη είναι η παραγωγική μας ανεπάρκεια. 

Ι. Ο Ανδρέας Γεωργίου είναι οικονομολόγος – στατιστικολόγος. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Michigan. Υπήρξε στέλεχος του ΔΝΤ. Τον Αύγουστο του 2010 ανέλαβε Πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ. Έμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον Αύγουστο του 2015.

Ι. Στο περίπτερο της Εστίας (8.1.17)  εκτίθεται ότι η κυβέρνηση έναντι του χρέους κατέχεται από “ιδεοληψία”. Δεν πρόκειται περί αυτού. Υπάρχει δολιότης. Οι οικονομικές της προβλέψεις διαψεύδονται. Τείνει, λοιπόν, να ενοχοποιήσει ό,τι προϋπήρχε της έλευσής της στην Αρχή, άρα το χρέος. Αποσιωπά την καταστροφική εν γένει διαχείριση από Ιανουαρίου μέχρι 13ης Ιουλίου 2015.

Ι.  Ολέθριο υπήρξε το τρίπτυχο:  Συρρίκνωση παραγωγής, αύξηση δαπάνης, δανεικά για την διαφορά (!).  Αυτή υπήρξε η οικονομική πολιτική κυρίως από Οκτωβρίου 1981.  Ήταν η πολιτική Πασόκ (!).  Είναι εκπληκτικό να σκεφθεί κανείς το εξής:  Την δεκαετία Απριλίου 1953 – Νοεμβρίου 1963 η δραχμή ανετιμάτο και του μάρκου Δυτ. Γερμανίας ως προς το δολλάριο ΗΠΑ. 

Ι. Στην ευρωζώνη περάσαμε μ΄ό,τι ο ε.τ. Αντιπρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Κ. Τράκας, έχει επισημάνει στην Εστία στις 8.5.12. Δηλαδή με “φαινόμενη μείωση του δημοσίου χρέους”. Πρόκειται για τα διαβόητα greek statistics, δηλωτικά διεθνούς απάτης (!).

Ι. Η στήλη από 19ης.4.2017 υποστήριζε ότι: «Η αριστερά επιβλήθηκε, κυρίως, δια του κοινοβουλευτισμού. Τα παραγγέλματά της  συγκλόνισαν. Τα ταξικά προνόμια καταργήθηκαν. Η μεταξύ των πολιτών ισότης  έγινε  συνείδηση.

Ι. Υπάρχουν χώρες πλεονασματικές. Υπάρχουν (και) χώρες ελλειμματικές.  Οι πρώτες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα προς τις δεύτερες. Οι πλεονασματικές επιθυμούν ακριβό νόμισμα, ώστε να έχουν αξία τα αποθέματά τους. Οι ελλειμματικές επιθυμούν φθηνό νόμισμα, ώστε να ενισχύονται οι εξαγωγές τους.

Ι. Ο κ. Τσίπρας έγινε – ακουσίως – πολιτειολόγος. Δίδαξε με την πράξη του την κορυφαία αδυναμία της Δημοκρατίας: την εμπορευματοποίησή της.

Ι.  Το παράλληλο νόμισμα είναι εδώ. Μάλιστα από τότε που καθιερώθηκαν τα capital controls.  Δηλαδή από τότε που περιορίσθηκε η κυκλοφορία του χρήματος ατόφιου.  Χρήμα αποτελεί ό,τι γίνεται – υποχρεωτικώς – δεκτό προς πληρωμή οφειλών.

Ι. Η στήλη τότε η αριστερά επιβλήθηκε, κυρίως, δια του κοινοβουλευτισμού. Τα παραγγέλματά της  συγκλόνισαν. Τα ταξικά προνόμια καταργήθηκαν. Η μεταξύ των πολιτών ισότης  έγινε  συνείδηση.

Ι. Πρόκειται για ψευδοδίλλημα. Η οικονομία μας πάσχει από οξύτατη παραγωγική ανεπάρκεια. Δεν καλύπτει τις ανάγκες της – σε οποιοδήποτε νόμισμα (!). Ασφαλώς, έτσι, αδυνατεί να καταστεί (και) ανταγωνιστική.

Ι. Η Ελλάς για να ευημερήσει, πρέπει – πρώτα – να επιζήσει (!). ΙΙ. Ανέκαθεν η Τουρκία υπήρξε επίβουλος: i. Μετά την μικρασιατική καταστροφή, αξίωσε αποζημιώσεις από την κάθοδό μας στην Σμύρνη το 1919. Ό,τι αξιώθηκε ως ποσό ήταν εξουθενωτικό, για την καθημαγμένη (και) τότε Ελλάδα.

Ι. Το φύλλο της Εστίας της 23-24/5/15 είναι ιστορικό. Προβάλλει, πρωτοσέλιδα, την διακήρυξη της Θεσσαλονίκης (13.9.14). Είναι η θέση μάχης του Σύριζα προς κατάληψη της αρχής. Είναι αρθρωμένη: i. στην ονομαστική μείωση του χρέους και ii. επίσης στην εξόφληση του υπολοίπου υπό ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή ότι θα πληρώνουμε – μόνον – από περισσεύματα. Ουδέποτε από […]

Ι. Οικουμενικός  ο ορισμός του Θουκυδίδη: “Δημοκρατία κέκληται (το πολίτευμα) δια το μη ες ολίγους αλλ΄ες πλείονας οικείν”. (Βιβλίον Β-37 σε Ν.Μ. Σκουτερόπουλο “Πόλις” 2011 σελ. 258).

Ι. Ο ψυχικός κεραυνός έχει υπερβεί την ενδοευρωπαϊκή πραγματικότητα. Το Brexit υπήρξε επισημοποίηση προσυμφωνημένων. Ανέκαθεν το Ην. Βασίλειο αποτέλεσε ευρωπαϊκή ιδιορρυθμία. Η χώρα είχε εξαιρεθεί του σχεδιασμού πολιτικής ενοποίησης. Ουδέποτε μετέσχε του ευρώ. Αντίθετα, η λίρα είχε αποβληθεί (16.9.92) του  συστήματος των ευρωπαϊκών ισοτιμιών (S.M.E.). Είχε απαλλαγεί και κοινωνικής μέριμνας μεταναστών. ΙΙ. Ο κρίσιμος διαχωρισμός […]

Ι. Δημοψηφισματική ήταν η λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλ’ εκεί οι πολίτες  διέθεταν άνεση ενημέρωσης επί των δημοσίων ζητημάτων. Η βιοπάλη ήταν ανατεθειμένη σε δούλους και μετοίκους. Σήμερα  οι πολίτες αναλίσκονται επιδιώκοντας τον επιούσιο. Δεν είναι οικείοι προς οικονομικά θέματα γεωπολιτικών επιπτώσεων. Καλούμενοι, εν τούτοις, σε τέτοια δημοψηφίσματα, μετέχουν “στα τυφλά”. Έτσι, βέβαια, δεν προάγεται. […]

Ι. Ο Σύριζα αναδείχθηκε σε  κυβέρνηση με βάση πολιτική απλή και σαφή. Διακήρυξε άρνηση εξόφλησης των ελληνικών χρεών. Επαγγέλθηκε, συνάμα, εξαναγκασμό των εταίρων σε περαιτέρω χρηματοδότησή μας. Ο Σύριζα, τελικά, υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ευημερία χρηματοδοτούμενη από τις λοιπές χώρες της Ένωσης (!!!).

Ι. Η εθνική μας αξιοπρέπεια τελεί υπό αυξανόμενη πίεση. Ο κ. Schäuble – ρηματικά – συγχαίρει τον κ. Τσίπρα για την προσαρμοστικότητα του Σύριζα στα ευρωπαϊκά κελεύσματα (Εστία 11.6). Εν τούτοις η εκταμίευση της πολυπόθητης δόσης καθυστερεί. Η εξονυχιστική εξέταση των «προαπαιτουμένων» καταβολής αναδεικνύει έλλειψη οιασδήποτε εμπιστοσύνης έναντί μας.

Ι. Ο Σύριζα ξεκίνησε τον Γενάρη 2015 ως δύναμη εθνικοαπελευθερωτική. Εκκρεμούσε, ακόμη τότε, η πλήρης αποκατάσταση των Πορτογαλίας και Κύπρου. Η ισορροπία στην Ευρωζώνη εμφανίζονταν επισφαλής. Η διευρωπαϊκή συγκυρία έδινε, λοιπόν, στην Ελλάδα κάποια δύναμη πίεσης. Δηλαδή: ελληνική απειλή αποχώρησης σκίαζε την συνοχή όλης της Ευρωζώνης.

Ι. Την 9 Μαΐου 1945 (πρώτη μεταπολεμική ημέρα) δύο ήταν τα πτωχότερα κράτη της Ευρώπης. Το  Λουξεμβούργο και το Monaco. Μεταλλωρύχοι και εργάτες μεταλλουργοί κατέκλυζαν το πρώτο. Οι ψαράδες πλειοψηφούσαν στο Monaco.

Ι. Κυβερνήσεις διαθέτουν όλα τα καθεστώτα. Αντιπολιτεύσεις διαθέτουν – μόνον – τα κοινοβουλευτικά. Το πρωτείο των τελευταίων δεν έχει ρίζα μεταφυσική. Ανάγεται σε λόγο πρακτικό. Η εξουσία φθείρει. Δι΄εκλογών επέρχεται μεταβολή αρχόντων. Στους εναλλασσόμενους προσωποποιείται η φθορά. Ο θεσμός είναι απρόσωπος. Προστατεύεται, έτσι, κατ΄αρχήν – πάντως.