Καυχώνται οι οπαδοί ότι διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες. Ότι η Ελλάς υπό Τσίπρα δεν κατέρρευσε. Παραγνωρίζουν, όμως, την διεύρυνση της οδού προς την καταστροφή (!).
Κατηγορία: Πολιτική
Ι. Η “κρίση” εννοιολογικά ενέχει οξύτητα. Όχι διάρκεια. Ό,τι, άρα, αντιμετωπίζει η Ελλάς την τελευταία οκταετία δεν είναι κρίση. Είναι κατάσταση. Είναι αδυναμία προσαρμογής στο επίπεδο της Ευρωζώνης.
Ι. Υπήρξε συντριπτική. Έχασε, η Αριστερά, την μάχη της παραγωγής. Σκληρό υπήρξε το δίδαγμα της “Οχτωβριανής επανάστασης”. Συνάμα και της συνακόλουθης κομμουνιστικής εμπειρίας. Τελικά: ο κομμουνισμός συντηρείται – μόνον – υπό καπιταλιστική οικονομία (!!!).
Ι. Το Βήμα της Κυριακής 25.10.1987 δημοσιεύει άρθρο – κλειδί της οικονομικής κατάρρευσης. Συγγραφέας: ο εμβληματικός Α.Γ. Παπανδρέου. Τονίζει, εκεί, ότι …«…στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα…»… Αιτιολογεί: έχουμε (-) το διπλάσιο προσωπικό εκείνου που απαιτείται για να παράγουμε τις αναγκαίες κρατικές υπηρεσίες. Υπόσχεται εξάλειψη της ανωμαλίας […]
Ι. Ασφαλώς υπάρχουν άξιοι δικαστές. Δικαστές με συνείδηση αποστολής, που αναλίσκονται στην επιτέλεση του καθήκοντος. Ζήτημα είναι ότι ο κύκλος των λειτουργών αυτών φαίνεται πως στενεύει.
Ι. Οι θέσεις του Σύριζα είναι ανιστόρητες. Δεν είναι, όμως, αθώες. Η φιλοκομμουνιστική αντίληψη υπερτονίζεται, διαρκώς. Η Ιστορία, όμως, άλλως, έχει αποφανθεί.
Ι. Εκδόθηκε μια ακόμη απόφαση για Γεωργίου. Πηγαίοι τίτλοι αναγγέλλουν: φυλάκιση. Η τυμπανοκρουσία πνίγει την ουσία (!!!).
Ι. Η στρέβλωση έχει υπάρξει βαθύτατη. Η Δικαιοσύνη κατέστη μέρος του προβλήματος. Οι λειτουργοί της – εν ενεργεία και απόμαχοι – εισπράττουν εκ του δημοσίου ταμείου. Η εντελής κατάρρευση του κράτους τους συντρίβει.
Ι. Ο θεσμός έχει ελληνική ρίζα και απήχηση παγκόσμια. “Πανθ΄ο μέγας χρόνος μαραίνει” υπογραμμίζει ο Σοφοκλής στον “Αίαντα”. Ιδού η αφετηρία της παραγραφής. Με την πάροδο του χρόνου οι παραστάσεις αλλοιώνονται. Η μνήμη σβήνει. Τα χαρτιά διασκορπίζονται. Η δικαιοσύνη χωρίς στέρεα αποδεικτικά μέσα αδυνατεί να κρίνει με ασφάλεια.
Ι. Η πραγματικότης επιβάλλει κανόνες. Ουδέποτε συμβαίνει το αντίστροφο. Αυθόρμητα η παγκόσμια κοινότητα ανέδειξε ως αγαθό υπέρτατο: την κατανάλωση. Μάρτυς αψευδής είναι ο διαφημιστικός καταιγισμός. Ανά δευτερόλεπτο κάτι προσφέρεται προς ικανοποίηση κάθε νοητής επιθυμίας.
Ι. Στο περίπτερο της Εστίας (8.1.17) εκτίθεται ότι η κυβέρνηση έναντι του χρέους κατέχεται από “ιδεοληψία”. Δεν πρόκειται περί αυτού. Υπάρχει δολιότης. Οι οικονομικές της προβλέψεις διαψεύδονται. Τείνει, λοιπόν, να ενοχοποιήσει ό,τι προϋπήρχε της έλευσής της στην Αρχή, άρα το χρέος. Αποσιωπά την καταστροφική εν γένει διαχείριση από Ιανουαρίου μέχρι 13ης Ιουλίου 2015.
Ι. Ο κ. Τσίπρας έγινε – ακουσίως – πολιτειολόγος. Δίδαξε με την πράξη του την κορυφαία αδυναμία της Δημοκρατίας: την εμπορευματοποίησή της.
Ι. Η στήλη τότε η αριστερά επιβλήθηκε, κυρίως, δια του κοινοβουλευτισμού. Τα παραγγέλματά της συγκλόνισαν. Τα ταξικά προνόμια καταργήθηκαν. Η μεταξύ των πολιτών ισότης έγινε συνείδηση.
Ι. Το φύλλο της Εστίας της 23-24/5/15 είναι ιστορικό. Προβάλλει, πρωτοσέλιδα, την διακήρυξη της Θεσσαλονίκης (13.9.14). Είναι η θέση μάχης του Σύριζα προς κατάληψη της αρχής. Είναι αρθρωμένη: i. στην ονομαστική μείωση του χρέους και ii. επίσης στην εξόφληση του υπολοίπου υπό ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή ότι θα πληρώνουμε – μόνον – από περισσεύματα. Ουδέποτε από […]
Ι. Οικουμενικός ο ορισμός του Θουκυδίδη: “Δημοκρατία κέκληται (το πολίτευμα) δια το μη ες ολίγους αλλ΄ες πλείονας οικείν”. (Βιβλίον Β-37 σε Ν.Μ. Σκουτερόπουλο “Πόλις” 2011 σελ. 258).
Ι. Δημοψηφισματική ήταν η λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλ’ εκεί οι πολίτες διέθεταν άνεση ενημέρωσης επί των δημοσίων ζητημάτων. Η βιοπάλη ήταν ανατεθειμένη σε δούλους και μετοίκους. Σήμερα οι πολίτες αναλίσκονται επιδιώκοντας τον επιούσιο. Δεν είναι οικείοι προς οικονομικά θέματα γεωπολιτικών επιπτώσεων. Καλούμενοι, εν τούτοις, σε τέτοια δημοψηφίσματα, μετέχουν “στα τυφλά”. Έτσι, βέβαια, δεν προάγεται. […]
Ι. Ο Σύριζα αναδείχθηκε σε κυβέρνηση με βάση πολιτική απλή και σαφή. Διακήρυξε άρνηση εξόφλησης των ελληνικών χρεών. Επαγγέλθηκε, συνάμα, εξαναγκασμό των εταίρων σε περαιτέρω χρηματοδότησή μας. Ο Σύριζα, τελικά, υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό ευημερία χρηματοδοτούμενη από τις λοιπές χώρες της Ένωσης (!!!).
Ι. Η εθνική μας αξιοπρέπεια τελεί υπό αυξανόμενη πίεση. Ο κ. Schäuble – ρηματικά – συγχαίρει τον κ. Τσίπρα για την προσαρμοστικότητα του Σύριζα στα ευρωπαϊκά κελεύσματα (Εστία 11.6). Εν τούτοις η εκταμίευση της πολυπόθητης δόσης καθυστερεί. Η εξονυχιστική εξέταση των «προαπαιτουμένων» καταβολής αναδεικνύει έλλειψη οιασδήποτε εμπιστοσύνης έναντί μας.
Ι. Ο Σύριζα ξεκίνησε τον Γενάρη 2015 ως δύναμη εθνικοαπελευθερωτική. Εκκρεμούσε, ακόμη τότε, η πλήρης αποκατάσταση των Πορτογαλίας και Κύπρου. Η ισορροπία στην Ευρωζώνη εμφανίζονταν επισφαλής. Η διευρωπαϊκή συγκυρία έδινε, λοιπόν, στην Ελλάδα κάποια δύναμη πίεσης. Δηλαδή: ελληνική απειλή αποχώρησης σκίαζε την συνοχή όλης της Ευρωζώνης.
Ι. Την 9 Μαΐου 1945 (πρώτη μεταπολεμική ημέρα) δύο ήταν τα πτωχότερα κράτη της Ευρώπης. Το Λουξεμβούργο και το Monaco. Μεταλλωρύχοι και εργάτες μεταλλουργοί κατέκλυζαν το πρώτο. Οι ψαράδες πλειοψηφούσαν στο Monaco.
Ι. Κυβερνήσεις διαθέτουν όλα τα καθεστώτα. Αντιπολιτεύσεις διαθέτουν – μόνον – τα κοινοβουλευτικά. Το πρωτείο των τελευταίων δεν έχει ρίζα μεταφυσική. Ανάγεται σε λόγο πρακτικό. Η εξουσία φθείρει. Δι΄εκλογών επέρχεται μεταβολή αρχόντων. Στους εναλλασσόμενους προσωποποιείται η φθορά. Ο θεσμός είναι απρόσωπος. Προστατεύεται, έτσι, κατ΄αρχήν – πάντως.
Ι. Ζήσαμε και νέα σκηνοθεσία ανύπαρκτου θριάμβου. Εμπεδώσαμε πως η γλώσσα κόκαλα δεν έχει. Πλην κόκαλα τσακίζει (!). ΙΙ. Έμπλεος αλαζονείας κραύγαζε ο λαϊκό – απελευθερωτικός Σύριζα: “Θα βαράμε το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές”. Ο καιρός πέρασε. Το νταούλι βρόντηξε. Και βρόντηξε εκκωφαντικά, προφανώς οργισμένα. Και – πάντως – εντελώς εναντίον μας.
Ι. Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις είναι, παγίως, “ψυχροπολεμικές”. Καταλήγουν σε ανάδειξη σκληρών πιστωτών – εχθρών των Ελλήνων (!). Εκεί εντάσσεται και πρόσφατη επιστολή του υπουργού Οικονομικών. Εξορκίζει τους ομολόγους του να συμβάλλουν ώστε να μην καταστεί η Ελλάς, τελειωτικώς, failed state (!).
Ι. Το φαινόμενο είναι παράνομο. Τείνει να γίνει ενδημικό. Ειδησεογραφείται (και συχνά) πως φωτογραφικές διατάξεις τείνουν σε “τακτοποιήσεις” ημετέρων. Πρόκειται, δηλαδή, για περιπτώσεις ατασθαλιών ως προς την διαχείριση δημοσίων υποθέσεων. Εσχάτως εξαχρειώθηκε έτι μάλλον το ζήτημα: τέτοιες φαύλες ρυθμίσεις εισάγονται και με τροπολογίες “νυκτερινές” σε άσχετα νομοσχέδια – Εστία 27.4.16 – (!!!).
Ι. Τα greek statistics έγιναν συνώνυμα κρατικής ψευδολογίας. Κορυφαίος δικαστικός λειτουργός έχει διαπιστώσει φαινομενική την μείωση του δημοσίου μας χρέους, ώστε να ενταχθούμε στην Ευρωζώνη (Εστία 8.5.12).
Ι. Η νύκτα της 13-14 Ιουλίου 2015 υπήρξε μοιραία. Κατέρρευσε τότε, στις Βρυξέλλες, η “εθνικοαπελευθερωτική” ρητορία του Σύριζα. Οι εταίροι και δανειστές δεν φοβήθηκαν. Προσφέρθηκαν να διευκολύνουν την έξοδό μας από την “Ευρωζώνη” (!). Ο κύριος Schäuble πρότεινε (και) ανθρωπιστική βοήθεια εξόδου (!!!).
Ι. Η τάξη των δικηγόρων τελεί σε απόγνωση. Απεργεί απ’ αρχής του έτους (!). Αντικατοπτρίζεται (και) έτσι ο ανορθολογισμός της ελληνικής πραγματικότητας. ΙΙ. Κάθε ένταξη στην αγορά εργασίας πρέπει να είναι οικονομικά χρήσιμη. Μόνον, τότε, είναι (και) επωφελής. Άλλως (η ένταξη) δημιουργεί κοινωνικό βάρος. Καλούνται οι πολίτες να εισφέρουν ώστε να διατηρηθεί κλάδος πληθωριζόμενος.
Ι. Εκτίθεται ως αιτιολογική έκθεση φορολογικού νόμου: η φοροδιαφυγή αναιρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, το (-) στερεί από αναγκαίους πόρους (-) στους τομείς υγείας, πρόνοιας, παιδείας κλπ. Αποδυναμώνει (-) την καταπολέμηση της ανεργίας, την εκτέλεση έργων υποδομής κ.ο.κ. Το να λέγονται αυτά προς Έλληνες είναι ντροπή (!).
Ι. Δια του ν.δ. 1247/1942 θεσπίσθηκε θανατική ποινή για κάθε συναλλαγή σε χρυσές λίρες. Υπό το παραλήρημα του κατοχικού πληθωρισμού το “αδίκημα” διαπράττετο παγκοίνως. Παραδίδεται στιγμιότυπο χαρακτηριστικό: Αφελής απολογήθηκε ότι: …«… χάλασα δύο λίρες ώστε να πάρω κονσέρβες …»… Το δικαστήριο αθώωσε λόγω … αμφιβολιών (!).
Ι. Λήγει η θητεία της κ. Merkel στην Καγκελαρία. Άλυτο, όμως, μένει το ελληνικό ζήτημα. Δηλαδή, η αδυναμία ενός κράτους μέλους της Ευρωζώνης ν΄αντιμετωπίσει τις δαπάνες του ιδιοδυνάμως. Η Ελλάς από του 2010 έπαυσε τις πληρωμές διεθνών ομολόγων της (P.S.I.).