Κόμμα ανιστόρητο

Ι. Οι θέσεις του Σύριζα είναι ανιστόρητες. Δεν είναι, όμως, αθώες. Η φιλοκομμουνιστική αντίληψη υπερτονίζεται, διαρκώς. Η Ιστορία, όμως, άλλως, έχει αποφανθεί.

ΙΙ. Κομμουνισμός και Ναζισμός πέρασαν στον πόλεμο με προσυμφωνημένες επιδιώξεις. Molotov και Ribbentrop είχαν από 23.8.39 υπογράψει σύμφωνο μη επίθεσης. Ως σύμμαχοι μαζί, αμφότεροι οι ολοκληρωτισμοί, άρχισαν τις πολεμικές επιχειρήσεις (!!!).

Εισέβαλαν την 1.9.39 στην Πολωνία. Από κοινού την διαμέλισαν. Από κοινού λεηλάτησαν και τις χώρες της Βαλτικής (Φιλανδία, Λιθουανία, Εσθονία). Συμπορεύθηκαν ως συγκατακτητές μέχρι 21.6.41. Τότε απροειδοποίητα οι Ναζί εισέβαλαν στην Σοβ. Ένωση. Έκτοτε (μόνον έκτοτε) οι κομμουνιστές έγιναν αντι-ναζιστές (!!!).

ΙΙΙ. Αμέσως μεταπολεμικά, επί Stalin και (από του 1949) επί Μάο, ο κομμουνισμός θριάμβευε. Είχε επεκταθεί στο μεγαλύτερο τμήμα της υδρογείου (!!!).

Οι Έλληνες κομμουνιστές προσπάθησαν βίαια να καταλάβουν την χώρα τρεις φορές μέχρις το 1949.  Τότε στον Γράμμο νικήθηκαν οριστικά.  Αποχώρησαν, οι δυνάμεις τους, στο παραπέτασμα.

Παρ’ότι όμως τοπικά νικημένοι ήλπιζαν.  Είχαν πεποίθηση για την τελική επικράτηση του κομμουνισμού.  Πίστευαν σε νομοτελειακή δικαίωση του.  Έτσι ρίζωσε ο θρύλος των άτυχων αγωνιστών.  Η αριστερά φιλολογία έδωσε στο φαινόμενο (και) μυθικές διαστάσεις αυτοθυσίας και λεβεντιάς (!!!).

IV. Ο κομμουνισμός τσακίσθηκε μόνος του. Και γρήγορα (!!!). Επί Μάο και Nixon άρχισε το ξήλωμα. Το 1989 κατέρρευσε, εκ των ένδον, ο κομμουνισμός (και) στην Σοβιετική Ένωση. Δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για τα στοιχειώδη. Μόνον ο δείκτης της πορνείας εκτοξεύονταν (!!!).

Εσωτερική κατάρρευση διαστάσεων ευρύτερων των του σοβιετικού κομμουνισμού ουδέποτε έχει σημειωθεί.

Σήμερα κομμουνιστική είναι μόνον η Βορ. Κορέα. Εκεί διαπιστούνται τα υψηλώτερα ποσοστά πεινασμένων πολιτών (!!!).

V. Τα άνω στοιχειώδη παραβλέπουν οι του Σύριζα. Αλλά – σημειώσαμε – η παράλειψη δεν είναι αθώα. Αποβλέπει στην συσπείρωση των υπολοίπων του κομμουνιστικού θρύλου. Έχουμε κυβέρνηση πρωτοφανή. Στερείται ουσιαστικά βελτιωτικών επιδόσεων. Επιστρατεύει τα θύματα της Ιστορίας. Προσπαθεί να λεηλατήσει την ψυχή της Αριστεράς. Αντί προκοπής, δηλαδή, θάλπει παρηγοριά καθυστερημένης δικαίωσης. Και σεμνύνεται για αυτό.

Ελπίζει, ακόμη, πως η υποκρισία δεν θα φανεί.