Λαϊκισμού στροβιλισμός

Ι. Εκδόθηκε μια ακόμη απόφαση για Γεωργίου. Πηγαίοι τίτλοι αναγγέλλουν: φυλάκιση. Η τυμπανοκρουσία πνίγει την ουσία (!!!).

Η δίκη αφορούσε περιφερειακά ζητήματα. Όχι δηλαδή την οικονομική αναιμία της χώρας. Αφορούσε στην εσωτερική οργάνωση της στατιστικής  υπηρεσίας. Ο Γεωργίου, εδώ, κατηγορήθηκε: α΄ διότι ήταν παράλληλα διορισμένος (για μήνες) και στο ΔΝΤ. Από την κατηγορία αυτή αθωώθηκε. Ούτως ή άλλως είναι αδιανόητη η αντίθεση συμφερόντων μεταξύ γιατρού (ΔΝΤ) και ασθενούς. Γιατρός είναι το ΔΝΤ. Δεν ευθύνεται για το χάλι της Ελλάδας. Συνακόλουθα και για την δριμύτητα της θεραπείας (!!!). β΄ Κατηγορήθηκε ομοίως για μη σύγκληση διοικητικού συμβουλίου στην ΕΛΣΤΑΤ. Και γι’ αυτό αθωώθηκε. Τέλος  γ΄ κατηγορήθηκε για μη ενημέρωση των μελών του διοικητικού συμβουλίου της Στατιστικής Υπηρεσίας. Και καταδικάσθηκε μόνον γι’ αυτό.

ΙΙ. Όμως καταδίκη για μη ενημέρωση δεν γίνεται αντιληπτή. Αυτό, μάλιστα, όταν έχει ήδη κριθεί ότι δεν υπήρχε υποχρέωση σύγκλησης. Σύγκλησης, δηλαδή, αυτών που θα  ενημερώνονταν (!). Η απόφαση αποπνέει συμβιβασμό. Και είναι ο τελευταίος χρήσιμος. Συμβάλλει στην κοινωνική αρμονία. Νοείται, όμως, επί ζητημάτων ποσότητας. Αποκλείεται σε ζητήματα αρχής. Μια κυρία δυνατόν να είναι ή (και) να μην είναι έγκυος. Ολίγον αποκλείεται. Είναι αδύνατο ο Γεωργίου να ευθύνεται για μη ενημέρωση αυτών που δεν είχε υποχρέωση να συγκαλέσει (!!!).

ΙΙΙ. Η ελληνική κοινή γνώμη ουδέν πρόγραμμα λιτότητας ενστερνίσθηκε. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο πολίτη όλοι έμαθαν να ζουν με  “αέρα”. Με αύξηση, δηλαδή, της κατανάλωσης δι’ ομολόγων ακάλυπτων (!!!).

Πνεύμα της εποχής αναδεικνύει συμπεριφορά φανερή πρωθυπουργού (!). Είχε σπίτι πολυτελές. Έλειπε η φορολογική νομιμοποίηση. Κλήθηκαν φίλοι να υπογράψουν δάνεια. Έτσι, θα είχαμε τακτοποιημένη και την φορολογική διάσταση της καλοπέρασης. Ένας των δανειστών, έπειτα, έγινε και πρώτος πολίτης. Πρόεδρος της Δημοκρατίας (!).

Θέλουμε, δεν θέλουμε αυτή είναι η Ελλάς. Νόμος ουδέποτε είναι ό,τι γράφει το βιβλίο. Είναι – πάντα – ό,τι εφαρμόζεται στην πράξη. Μάλιστα υπό γενική κοινωνική συγκατάθεση (!!!).

IV. Η πληροφόρηση (έντυπη και ηλεκτρονική) ξεκίνησε ως μέσο. Σκοπός ήταν η ενημέρωση. Ζήτημα είναι πως η “ενημέρωση» εκτάθηκε σε καθημερινή παρουσία. Όμως, νέα δεν υπάρχουν – συνταρακτικά – κάθε μέρα. Εφευρίσκεται λοιπόν (και) το ανύπαρκτο (!!!). Δεν υπάρχει μέρα χωρίς συνταρακτικούς τίτλους. Κάθε μέσον ενημέρωσης είναι – πλέον – επιχείρηση με εγκαταστάσεις και υπαλλήλους. Έτσι το μέσο έγινε σκοπός. Συνεπώς (και) η πληροφόρηση έγινε εμπόρευμα προς διάθεση. Και διατίθεται καλύτερα με τίτλους δραματικούς.

Συμπερασματικά πολύ συχνά: άλλη η πραγματικότητα, άλλη η ενημέρωση.