Παρακίνηση καταδίκης

Ι. Η στρέβλωση έχει υπάρξει βαθύτατη. Η Δικαιοσύνη κατέστη μέρος του προβλήματος. Οι λειτουργοί της – εν ενεργεία και απόμαχοι – εισπράττουν εκ του δημοσίου ταμείου. Η εντελής κατάρρευση του κράτους τους  συντρίβει.

Εκείνοι που εξέδωσαν την υπ΄αριθμ. 1738/2017 απόφαση ΣτΕ, έδρασαν με αυτοθυσία. Υπερέβησαν το κλαδικό ζήτημα. Έκριναν αυθαίρετες, ως παραγεγραμμένες, εν σειρά απαιτήσεις του Κράτους (!!!).

Ατομικώς – υπέρ των δικαστών – υπάρχει (και) συνηγορία του Αριστοτέλους (Ηθικά Νικομάχεια Ι υπό Γ΄ § 1110 α΄). Δεν καταλογίζεται ό,τι …«… την ανθρώπινην φύσιν υπερτείνει και μηδείς αν υπομείναι …»… Κάθε κατηγορία πολιτών θα τελούσε υπό το δέος όμοιας ψυχικής πίεσης.

Εν τούτοις, ο μέσος πολίτης παραμένει σε σύγχυση. Το κράτος οφείλει ληξιπροθέσμως εκατοντάδες δισεκατομμυρίων. Την παρέλκυση πληρωμής οι εκπρόσωποί του προβάλουν – πολιτικώς – ως ηρωϊσμό (!!!). Ο φουκαράς ομόρρυθμος υδραυλικός – φερ΄ειπείν – καταδικάζεται σε φυλάκιση έστω για κάποια χιλιάρικα ΦΠΑ. Δεν είναι, άρα, στα μάτια του,  απροσωπόληπτη η Δικαιοσύνη (!!!).

Το τεθειμένο ζήτημα παραμένει. Διευρωπαϊκώς, με καταστατική περιωπή, αξιούται δικαστική ανεξαρτησία. Πρέπει, αυτή, να είναι πηγαία. Όχι (να είναι) απόρροια εξαιρετικού ήθους  ή θάρρους (!!!).

ΙΙ. Ευρωπαίοι και Δ.Ν.Τ. έχουν παράσχει, υπό προνομιακούς όρους, δάνεια στην χώρα. Κινήθηκαν (και) δυνάμει διαπιστώσεων του άλλοτε προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Α. Γεωργίου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη – ποτέ – διάσωση κράτους (!!!). Ούτως όμως ή άλλως ο Γεωργίου εμφανίσθηκε ΜΕΤΑ την θέση της Ελλάδας υπό καθεστώς μνημονίων το 2010 (!!!).

Τα χρήματα εισπράχθησαν. Κάλυψαν ανάγκες του λαού μας (!!!). Ο Γεωργίου, όμως, διώχθηκε. Οι διαπιστώσεις του, υποστηρίζεται πως υπήρξαν ανακριβείς. Κατά τους κατηγόρους του η Ελλάς δεν είχε ανάγκη υπαγωγής στο όπου υπήχθη σύστημα αρωγής. Αυτή είναι η ουσία της πολεμικής (!!!).

ΙΙΙ. Οι ξένοι αδυνατούν ν΄αντιληφθούν. Προβάλουν την είσπραξη. Υπογραμμίζουν την κάλυψη επιτακτικών αναγκών. Αρνούνται πως η χρηματοδότηση υπήρξε παράνομη (!!!).

Επισημοποίησαν την αντίδρασή τους. Ζήτησαν από το Κράτος να επωμισθεί  ακόμη και τα έξοδα του Γεωργίου.

IV. Ο Σύριζα πειθήνιος δέχθηκε. Κατά την πάγια – πλέον – αυταπάτη του, έπειτα υπαναχώρησε (!!!).

Έφερε προς ψήφιση διάταξη τραγέλαφο. Προβλέπει πως αν καταδικασθεί ο Γεωργίου δέον να επιστραφεί ό,τι θα έχει καταβληθεί. Άφρων είναι ο νομοθέτης. Οι δικηγόροι του Γεωργίου νομίμως εισπράττουν. Αυτό, βέβαια, διότι, αντιστοίχως, παρέχουν υπηρεσίες. Έπεται το χειρότερο. Η “υπέρ πατρίδος” επιστροφή συνιστά – ex re – (και) παρακίνηση καταδίκης (!!!).

Ο αφιλοσόφητος νομοθέτης παρέβλεψε το κρίσιμο. Έγκειται στο ότι η υπόνοια (και μόνον) μεροληψίας του κριτή καταστρέφει την δικαστική αξιοπιστία (!!!).

V. Για τον Σύριζα ισχύει ό,τι είχε πει για τον ΕΝΦΙΑ ο αρχηγός του (κ. Τσίπρας). Ότι, δηλαδή, ο φόρος αυτός δεν διορθώνεται. Μόνο καταργείται. Κατ’ αναλογία, λοιπόν, και ο Σύριζα δεν σηκώνει βελτίωση. Πρέπει να φύγει. Αυτό το γρηγορότερο, μάλιστα (και) τρέχοντας.