Αντικατοπτρισμός

Ι.  Η κυβέρνηση επιχαίρει αυταπατώμενη. Συνάγει διάθεση για μείωση του χρέους από την απόφαση του τελευταίου Eurogroup. Ιδού ήδη ο αντικατοπτρισμός: το πρόβλημα δεν είναι εκεί.  Το χρέος είναι σύμπτωμα (του προβλήματος).  Χρόνια και βαρύτατη είναι η παραγωγική μας ανεπάρκεια.  Αυτό είναι το κεντρικό μας πρόβλημα.  Η ανεπάρκεια γέννησε το χρέος.  Η απόδειξη είναι άμεση. Χρέος μας χαρίσθηκε (και) με το περίφημο PSI.  Υποχρεώθηκαν, τότε, σε μείωση του λαβείν τους,  όλοι όσοι είχαν εμπιστευθεί το ελληνικό κράτος.  Όσοι δηλαδή είχαν αγοράσει ομολογίες.  Έλληνες και ξένοι (!). Έτσι μειώθηκε το δημόσιο χρέος.  Τότε (2010) το Πασόκ ήταν το μεγαλύτερο κόμμα.  Ο αρχηγός υποδέχθηκε την μείωση ως δημοσιονομική εξυγίανση (!!!).  Η πραγματικότητα τον διέψευσε.  Προκοπή δεν είδαμε. Μείναμε η τελευταία χώρα υπό μνημόνιο.

ΙΙ.  Οι θεσμικοί πιστωτές δυσφορούν.  Το ΔΝΤ, μετά κόπου, διατηρείται στο πρόγραμμα. Χρήματα, πάντως, δεν δίνει άλλα.  Μοιραία εξωθούμεθα (και πάλι) στις χρηματαγορές.  Οι αγορές, όμως, δεν χαρίζουν.  Δανείζουν.  Και είναι ζεματισμένες από την Ελλάδα (!!!).  Η χώρα μας, λοιπόν, για να δανεισθεί πρέπει ν’ αποδείξει προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης.  Αλλά τέτοια ανάπτυξη αντιστρατεύεται η υφιστάμενη δημευτική φορολογία.  Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό και γενικότερα πολιτισμένο κράτος, το οποίο να φορολογεί με βάση τις τιμές του 2007, ακίνητα για την χρήση του 2017 (!!!).  Αφαιρεί (η αυθαιρεσία) από την χώρα την αξιολόγησή της ως κράτους δικαίου. Υπάρχουν και άλλα πολλά: η μαζική έξοδος των νέων Ελλήνων, αποθαρρύνει μέλλοντες ομολογιούχους.  Χώρα που αδυνατεί να συγκρατήσει τη νεολαία της δεν είναι αναπτυξιακή.  Το αξίωμα είναι ανυπέρβλητο.  Ουδείς ξένος θα εμπιστευθεί κράτος, όταν, αυτό (κράτος) οι  νέοι του το αποστρέφονται (!!!). A fortiori: είναι και η υπογεννητικότης.  Κράτος γερόντων δεν είναι αναπτυσσόμενο.  Οι γέροντες, φύσει, ανήκουν στο παρελθόν.

ΙΙΙ. Ελλοχεύει και ο κίνδυνος του επιτοκίου.  Αυτό (το επιτόκιο), ασφαλώς, θα είναι πολύ ανώτερο του των δανειστών.  Οι σημερινοί δανειστές είναι κράτη.  Οι αγορές, κατά προορισμό, κερδοσκοπούν.  Για να αναλάβουν τον ελληνικό κίνδυνο θα ζητήσουν ανάλογο επιτόκιο.  “Επασφάλιστρο” του κινδύνου. Εύκολα διακηρύσσεται χρηματοδοτική επανένταξη στις αγορές. Δύσκολα το εγχείρημα άγεται εις πέρας.  Η στήλη έχει επισημάνει τον κίνδυνο.  Ότι, δηλαδή, η θρυλούμενη επανένταξη φέρει στοιχεία μακιαβελικού “ξεφορτώματος”. Απλοποιείται για τους πιστωτές το ελληνικό ζήτημα.  Δεν συντρέχει πλέον λόγος αποπομπής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.  Ουδείς οφείλει να μετέλθει αυτή την σκληρότητα.  Αντίστοιχα πάλι  ουδείς είναι υποχρεωμένος (και) να μας συντηρεί.  Θα έχουμε με πρωτοβουλία μας επανενταχθεί στις αγορές (!!!).  Κατ’επιλογή μας θα έχουμε, εκεί, εμπιστευθεί και την χρηματοδότησή μας. Κίνδυνος ήδη είναι να μετέχουμε της Ευρωζώνης αλλά να μην βρίσκουμε ευρώ.  Άρα και να κινδυνεύει η  Ελλάδα να λιώσει στα πόδια της.  Να ξαναπτωχεύσει,  πλέον άτακτα.

IV. Συμπέρασμα: Η εξέλιξη διαγράφεται δυσμενής (και) μετά το Eurogroup της 15.6.2017. Εκεί, επί τέλους, εγκρίθηκε είσπραξη 8,5 δις.  Αυτό όμως εν όψει οφειλής 7,5 δις τον Ιούλιο προς το ΔΝΤ.

Κυριολεκτικώς απαιτείται ο Θεός να βάλει το χέρι του.  Το χέρι της κυβέρνησης δεν είναι επιδέξιο.