Η δολιότης

Ι. Στο περίπτερο της Εστίας (8.1.17)  εκτίθεται ότι η κυβέρνηση έναντι του χρέους κατέχεται από “ιδεοληψία”. Δεν πρόκειται περί αυτού. Υπάρχει δολιότης. Οι οικονομικές της προβλέψεις διαψεύδονται. Τείνει, λοιπόν, να ενοχοποιήσει ό,τι προϋπήρχε της έλευσής της στην Αρχή, άρα το χρέος. Αποσιωπά την καταστροφική εν γένει διαχείριση από Ιανουαρίου μέχρι 13^ης Ιουλίου 2015.

Ούτως ή άλλως, όμως, το χρέος – φύσει – είναι απόρροια του ανορθολογισμού της οικονομίας. Δεν συμβαίνει το αντίθετο (!).

Η στήλη έχει επισημάνει το ολέθριο τρίπτυχο. Μείωση παραγωγής. Αύξηση δαπάνης. Δανεισμός για την διαφορά. Η παθογονία έχει γιγαντωθεί κατά την τρέχουσα συγκυρία. Η βαρύτατη φορολογία έχει σακατέψει την ανάπτυξη (!).

ΙΙ. Δεν είναι μόνο θεωρητική η προσέγγιση. Έχει βεβαιωθεί και στην πράξη. Χρέος μας χαρίσθηκε ήδη. Και τούτο συνέβη, ασφαλώς, για να ορθοποδήσει η οικονομία. Πρόκειται για το περίφημο P.S.I. Δηλώσαμε ότι αδυνατούμε να εξοφλήσουμε ομόλογα ύψους 107 δισ. Επενέβησαν οι Ευρωπαίοι. Επέβαλαν στους πιστωτές να μας χαρίσουν σημαντικό τμήμα της αξίας των ομολόγων. Έτσι, αντιστοίχως, μειώσαμε το χρέος. Το Πασόκ ήταν τότε το μεγαλύτερο κόμμα. Ο αρχηγός του υποδέχθηκε πανηγυρικά την μείωση. Δήλωσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα πως η Ελλάς είχε λύσει το πρόβλημα του δημοσίου χρέους της (!!!). Η πραγματικότητα διέψευσε την δήλωση. Η Ελλάς τραυμάτισε την αξιοπιστία της. Από το τέλμα δεν βγήκε.

ΙΙΙ. Υπάρχει και η εμβληματική φαντασμαγορία της 13.9.14. Είναι το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εκεί το χρέος δεν εμφανίζεται ως το πρωτεύον ζήτημα. Πρωτεύει, εκεί, το “Σχέδιο Ανασυγκρότησης της Οικονομίας”. Αυτό διακηρύχθηκε “ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης” με τους πιστωτές και για το χρέος (!!!).

V. H Ελλάς διεθνώς έχει τραυματισμένη την αξιοπιστία της. Η εγκατάλειψη ανεξόφλητων των ομολόγων του P.S.I. επέτεινε την διεθνή απομόνωσή μας. Άρα και την απροθυμία πάγιας διεθνούς επένδυσης σε ελληνικές ομολογίες.

Για να επανενταχθούμε ως κανονικό ευρωπαϊκό κράτος στις αγορές, οφείλουμε ν΄αποκαταστήσουμε την διεθνή μας πίστη. Τότε μόνον θα συμβεί το επιθυμητό. Τότε, δηλαδή, οι αγορές θα συγκατανεύουν σε λελογισμένα επιτόκια ώστε  να χρηματοδοτούνται αντιστοίχως λελογισμένες υποχρεώσεις μας.

Φανερό είναι ότι δεν αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη των ξένων εφ’ όσον κάθε τόσο ζητούμε την διαγραφή του χρέους μας (!!!). Ουδείς χαρίζει χρήματα. Αυτά αποκλειστικά δανείζονται. Και δανείζονται σ’ όποιον προβλέπεται πως θα τα επιστρέψει. Όχι, άρα, σε όποιον έχει γενική προδιάθεση να ζητά κούρεμα των υποχρεώσεών του.