Γαλλική επιβεβαίωση

Ι. Η στήλη από 19^ης.4.2017 υποστήριζε ότι: «Η αριστερά επιβλήθηκε, κυρίως, δια του κοινοβουλευτισμού. Τα παραγγέλματά της  συγκλόνισαν. Τα ταξικά προνόμια καταργήθηκαν. Η μεταξύ των πολιτών ισότης  έγινε  συνείδηση.

Ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος και οι εντεύθεν ανακατατάξεις σάρωσαν τέσσερις ιστορικές αυτοκρατορίες: Την ρωσική (Romanof), την αυστροουγγρική (Habsbourg), την γερμανική ((Hohenzollern) και την οθωμανική (Σουλτανάτο). Με τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο σαρώθηκε η ιταλική μοναρχία και όλες οι βαλκανικές, πλην της ελληνικής.

Η παγίωση του αιτήματος της ισότητας απέκτησε και οικονομική διάσταση. Ζητήθηκε και επιβλήθηκε κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής υπέρ  του κοινωνικού συνόλου. Το μέτρο είχε καθολικό χαρακτήρα σ΄όλη την Σοβ. Ένωση, στην Κίνα και στο Βιετνάμ. Σημαντικοί κλάδοι της οικονομίας κρατικοποιήθηκαν και στο Ην. Βασίλειο από μεταπολεμικές εργατικές κυβερνήσεις. Το όμοιο συνέβη και στην Σκανδιναβία, κυρίως.

Η ζωή τσαλάκωσε την προσδοκία. Οι κρατικοποιήσεις έβγαλαν φτώχεια. Το 1989 η Σοβ. Ένωση κατέρρευσε εκ των ένδον. Η Μarg. Thatcher επανιδιωτικοποίησε την βρεττανική οικονομία. Ακολούθησαν και οι  Σκανδιναβοί.  Η τράπεζα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας είναι σήμερα εκ των μεγαλυτέρων χρηματιστηριακών παικτών στον κόσμο. Οι εκατομμυριούχοι Κινέζοι αυξάνουν αλματωδώς. Ουδέποτε, στην ιστορία του πολιτισμού οι εξαθλιωμένοι ήσαν λιγότεροι (!!!) .

Οι αριστερές – σοσιαλιστικές δυνάμεις έχασαν την μάχη για τα ηνία της παραγωγής. Και, πάντως, υπό συνθήκες καταναλωτισμού παν ό,τι υπάρχει μετά την παραγωγή είναι – εκ των πραγμάτων – δευτερεύον.

Αδύνατη οργανικά είναι η ανάκτηση του απολεσθέντος.  Το πρόβλημα είναι εγγενές.  Οι αριστερές (σοσιαλιστικές) δυνάμεις ρέπουν προς την συλλογική δράση, την συναπόφαση.  Η παραγωγή, αντιθέτως,  προϋποθέτει επιχειρηματία. Προϋποθέτει, δηλαδή, ατομική πρωτοβουλία.  Το επιχειρείν παράγει.  Και για το επιχειρείν δεν υπάρχει συνταγή.  Είναι χάρισμα. Όποιος το έχει το ασκεί όπου οι συνθήκες  είναι ευνοϊκές, ανά την υδρόγειο. Μοιάζει, κάπως, με την Τέχνη. Ο Picasso ζωγράφιζε σε όποιο τόπο επιθυμούσε. Και έδινε στο χαρτί τεράστια αξία.  Δράση τύπου Picasso συλλογικώς δεν νοείται (!!!)».

ΙΙ. Ο Emmanuel Macron υπήρξε άνθρωπος της αγοράς. Είναι ευφυής. Είναι και πολύ τυχερός. Νεώτατος πέρασε ως αριστερός στο επιτελείο του σοσιαλιστού προέδρου Hollande. Έγινε και υπουργός των Οικονομικών. Διαπίστωσε το αδιέξοδο της σοσιαλιστικής συνταγής. Παραιτήθηκε. Ίδρυσε νέα πολιτική οργάνωση. Αποκήρυξε την παλαιά διαίρεση αριστεράς δεξιάς.

Κρατώντας, όμως, τους νόμους της αγοράς αποκήρυξε απλώς τον σοσιαλισμό (!!!). Ο Manuel Valls υπήρξε ο τελευταίος προεκλογικός αριστερός πρωθυπουργός. Έδωσε, αυτός την χαριστική βολή.

Αναζητεί σωσίβιο επανεκλογής. Αυτόκλητος τέθηκε στην διάθεση του Macron. Διατυμπάνισε τον θάνατο του σοσιαλιστικού κόμματος. Έτσι ώστε να γίνει συμπαθής στην νέα τάξη πραγμάτων.

Κοντολογίς: Η επίσημη Γαλλία επιβεβαιώνει την στήλη. Διαγράφει παλαιά και μακρά σοσιαλιστική παράδοση. Αναζητά λύση των σημερινών προβλημάτων πέραν της αριστεράς. Στρέφεται ανεπιφύλακτα προς τον ορθολογισμό της αγοράς.