Δημοκρατίας αδυναμία

Ι. Ο κ. Τσίπρας έγινε – ακουσίως – πολιτειολόγος. Δίδαξε με την πράξη του την κορυφαία αδυναμία της Δημοκρατίας: την εμπορευματοποίησή της.

ΙΙ. Στην πορεία του πολιτισμού η Αρχή του ενός ή και των ολίγων (μον-αρχία ή ολιγ-αρχία) υποκαταστάθηκε. Ανέτειλε η δημοκρατία. Κλασσικός ο Θουκυδίδειος ορισμός “Δ η μ ο κ ρ α τ ί α  κ έ κ λ η τ α ι  δ ι α  τ ο  μ η   ε ι ς  ο λ ί γ ο υ ς  α λ λ ΄ε ς  π λ ε ί ο ν ε ς ο ι κ ε ί ν”. (Θουκυδ. Ιστορίαι Ν.Μ. Σκουτερόπουλος έκδ. Πόλις 2011 § 37). Οι “οικούντες” είναι οι αμιλλώμενοι στον δημόσιο στίβο. Αυτό ώστε ν΄αναδειχθούν οι καλλίτεροι, ταυτόχρονα (και) να βελτιωθούν όλοι δια της άμιλλας.

ΙΙΙ. Αλλά η οργάνωση του κράτους  έγινε πολύπλοκη, άρα και απρόσιτη στον μέσο πολίτη. Η εξουσία πέρασε, έτσι, σε σώμα εκλεγομένων επαγγελματιών πολιτικών. Η δράση της Εν. Ευρώπης επέτεινε την αποξένωση. Ο μέσος πολίτης δεν κατανοεί την παράλληλη άσκηση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό, βέβαια, με παράλληλη δράση εθνικών και κοινοτικών αρχών. Ούτε, πολύ περισσότερο, γίνεται εύκολα νοητή η ενδοζωνική – τελική – κατανομή των “ευρώ”.

IV. Υπό συνθήκες τέτοιας ομίχλης ανακοινώθηκε από τον Σύριζα το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης (13.9.13). Εν συντομία, δηλαδή, το ξέσκισμα των μνημονίων και η αθέτηση του χρέους. Ο μέσος Έλλην υπό τις διακηρύξεις αυτές εισέπραξε υπόσχεση επιστροφής στην προηγούμενη εποχή της αύξησης της καταναλωτικής δαπάνης με διαρκή διεύρυνση ελλειμμάτων άρα και χρέους. Με προσδοκίες πλουτισμού υπερψήφισε τον κ. Τσίπρα.

V. Ο Σύριζα ασκεί εξουσία ήδη από 15.1.16. Η Ελλάς δεινοπαθεί. Αδυνατεί να παραγάγει ό,τι χρειάζεται. Συντηρείται με ευρωπαϊκά βοηθήματα (!). Η υπογεννητικότης αυξάνει. Οι νέοι κατά κύματα εγκαταλείπουν την πατρίδα. Η ανεργία εδώ συνιστά πανευρωπαϊκό πρωτείο. Η Τουρκία απειλεί.

VI. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το καλό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Καταρρέει ο Σύριζα. Κατάλαβε ο λαός την κοροϊδία. Αλλιώτικα, στις επόμενες εκλογές, κατά μίμηση του κυρίου Τσίπρα, ο όμοιός του δεν θα υποσχόταν μόνο διαγραφή χρεών. Θα υποσχόταν περισσότερα. Φερ΄ειπείν και είσπραξη επιδόματος διότι συμφωνούμε η Ευρώπη να μας περιλαμβάνει στους κόλπους της (!!!). Τέτοιας ποιότητας ήταν και οι υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης. Τέτοια πίστεψαν οι Έλληνες, διότι ήθελαν να τα πιστέψουν (!).

VII. Ανέκαθεν αδυναμία της Δημοκρατίας υπήρξε η επιδίωξη της  “ηγεσίας” με ακατάσχετη υποσχεσιολογία. Δεν φαίνεται ασύνδετη προς την αδυναμία αυτή ή μη πρόκρισή της, ως πολιτεύματος, από τον Αριστοτέλη, τον κορυφαίο της πρακτικής σκέψης.