Ευρωπαϊκή περιδίνηση

Ι. Ο ψυχικός κεραυνός έχει υπερβεί την ενδοευρωπαϊκή πραγματικότητα. Το Brexit υπήρξε επισημοποίηση προσυμφωνημένων.

Ανέκαθεν το Ην. Βασίλειο αποτέλεσε ευρωπαϊκή ιδιορρυθμία. Η χώρα είχε εξαιρεθεί του σχεδιασμού πολιτικής ενοποίησης. Ουδέποτε μετέσχε του ευρώ. Αντίθετα, η λίρα είχε αποβληθεί (16.9.92) του  συστήματος των ευρωπαϊκών ισοτιμιών (S.M.E.). Είχε απαλλαγεί και κοινωνικής μέριμνας μεταναστών.

ΙΙ. Ο κρίσιμος διαχωρισμός προϋπήρχε, λοιπόν, του Brexit. Το Ην. Βασίλειο μετέχει (φύσει) του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (Ε.Ο.Χ.). Λογικώς, ο δεσμός του προς την Εν. Ευρώπη θα καταλήξει παρεμφερής προς τον της Ελβετίας. Το City θα είναι, κάπως, όπως η Ζυρίχη ή η Γενεύη. Επί τέλους, η Ελβετία απέρριψε ένταξη στην Εν. Ευρώπη. Το Ην. Βασίλειο, αντιθέτως, αποχώρησε μετά μακροχρόνια θητεία. Και παραμένει, πάντα, μέλος, ισχυρό μάλιστα, του ΝΑΤΟ, στρατιωτικής έκφανσης της Ευρώπης.

ΙΙΙ. Οικονομικώς, το Ην. Βασίλειο έχει παραδοσιακή επιρροή, κατ’ εξοχήν, στις σκανδιναβικές χώρες (Σουηδία, Νορβηγία, Δανία). Στον αντίποδα, η Γερμανία έχει δυνατή επιρροή στην ομάδα κρατών του Visegrad (Τσεχία – Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία). Στο περιθώριο των ηγεμονικών διαμορφώσεων περνούν Γαλλία και Ιταλία. Αδυνατούν, αμφότερες, να δαμάσουν τα δημόσια χρέη. Ζητούν ελαστικότητα του νομίσματος. Επιδιώκουν μείωση παραγωγικού κόστους και πληθωρισμό οφειλών. Αντιπαρατίθενται έτσι στην Γερμανία. Αυτή θέλει ισχυρό ευρώ, εξασφαλιστικό των απαιτήσεων (και αποθεμάτων) της.

IV. Αρνητικό ορόσημο υπήρξε η απότομη και αθρόα διεύρυνση της Εν. Ευρώπης. Συντελέσθηκε δια της συνθήκης της Νίκαιας την 26.2.01. Επιδιώχθηκε το πλάτεμα πριν το ρίζωμα (!). Δια μιας τα 15 μέλη έγιναν 27 (!!!). Κορυφώθηκε ο θρίαμβος της γραφειοκρατίας. Άνοιξε ο καλπασμός της ματαιολογίας. Δείγμα χαρακτηριστικό: Την υφή του νόμου δίδει σκέψη ελληνική …«… οι νόμοι δια την συντομίαν ου διδάσκουσιν αλλ΄ επιτάττουσιν α δει ποιείν …»…

Της ευρωπαϊκής πορείας κυριαρχεί αοριστοκρατία. Κουλτουριάρηδες διάφοροι περί πολλών ομιλούν. Ουδέν – όμως – λέγουν. Είναι αντιπροσωπευτικό το άρθρ. 52 της Χάρτας Δικαιωμάτων (Συνθήκη Λισαβόνας 1.12.09).

…«… Κάθε περιορισμός στην άσκηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναγνωρίζονται στον παρόντα  Χάρτη πρέπει να προβλέπεται από το νόμο και να σέβεται το βασικό περιεχόμενο των εν λόγω δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας, περιορισμοί επιτρέπεται να επιβάλλονται μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και ανταποκρίνονται πραγματικά σε στόχους γενικού ενδιαφέροντος που αναγνωρίζει η ΄Ενωση ή στην ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων και ελευθεριών των τρίτων …»…

Είναι άκρως ακαταλαβίστικο. Η “Χάρτα”, εν τούτοις, συνιστά κεντρικώτατο κείμενο στην ευρωπαϊκή τάξη (!!!).

V. Οι μακαρίτης Helmut Schmidt και Varery Eisquard d’Estaing στιγματίζουν την παρακμιακή πορεία. Προειδοποιούν στο τελευταίο τους βιβλίο: Europa “Η τελευταία ευκαιρία για την Ευρώπη” (έκδ. 2014). Ως τέτοια ευκαιρία υπογραμμίζουν την ανάγκη ενιαίας ηγεσίας (Directoire), ενιαίου προϋπολογισμού, κοινού φορολογικού και εργατικού δικαίου. Άλλως, υπό την βιούμενη θολοκουλτούρα, βλέπουν διάλυση.

VΙ. Το Brexit, λοιπόν, ανέδειξε, τελικά, αδυναμίες της ευρωπαϊκής  πορείας. Θύμα του υπήρξε συνολικά η γηραιά ήπειρος. Διεσπασμένη σ’ επί μέρους κράτη, σε δύο (ή τρεις) δεκαετίες δεν θα μετρά ενώπιον των γιγάντων της Ασίας (Κίνας, Ινδίας). Ούτε των ΗΠΑ.  Και τον κίνδυνο επιτείνει μήνυμα εξ Αυστρίας. Οι προεδρικές εκλογές ακυρώθηκαν. Αν η επανάληψη αναδείξει δυνάμεις διασπαστικές, η όλη ευρωπαϊκή ενωσιακή προσπάθεια θα έχει τεθεί υπό νέα δοκιμασία.