Διαχειριστική ευθύνη

Ι. Η εθνική μας αξιοπρέπεια τελεί υπό αυξανόμενη πίεση. Ο κ. Schäuble – ρηματικά – συγχαίρει τον κ. Τσίπρα για την προσαρμοστικότητα του Σύριζα στα ευρωπαϊκά κελεύσματα (Εστία 11.6).

Εν τούτοις η εκταμίευση της πολυπόθητης δόσης καθυστερεί. Η εξονυχιστική εξέταση των «προαπαιτουμένων» καταβολής αναδεικνύει έλλειψη οιασδήποτε εμπιστοσύνης έναντί μας.

Ζήτημα, λοιπόν, είναι εάν τα ρηματικά εύσημα είναι ειλικρινή ή και, κάπως, εκδικητικά. “Κάρφωμα” δηλαδή του κ. Τσίπρα προς τους παλαιούς συντρόφους. Εκείνους, δηλαδή, του εθνικοαπελευθερωτικού Σύριζα, εκείνους που θα έσκιζαν τα μνημόνια, που θ’ ακολουθούσαν υπερήφανη πολιτική έναντι Merkel και Schäuble, που θ’ άλλαζαν την Ευρώπη και λοιπά παραμύθια (!!!).

ΙΙ. Ήδη μας ζητείται κάτι το ιδιαίτερα μειωτικό. Ζητείται θέσπιση “ασυλίας” των εκπροσώπων των πιστωτών από οιαδήποτε νομική ευθύνη, που θα ήταν δυνατό ν’ ανακύψει κατά την διαχείριση κρατικών συμφερόντων στην υπό εξέλιξη διαδικασία αποκρατικοποιήσεων.

Η αυθάδης απαίτηση έχει την έννοια πως οι ημεδαποί (ιθαγενείς δηλαδή – ! -) θα υπέχουν αποκλειστικά την ευθύνη. Πρόκειται για άμεση ανάδειξή μας σε ευρωπαίους υποτελείς, β’ ζώνης (!!!).

ΙΙΙ. Ατύχημα είναι πως την αφορμή της αυθάδειας έχει δώσει η υπερβολή των διώξεων. Περίπου όποιος (υπό μετακλητή ιδιότητα) άσκησε διαχείριση δημόσιου αγαθού απολογήθηκε στον Εισαγγελέα (!). Μ’ όλον τούτο, δεν πρέπει να γίνει δεκτό ότι η Ελλάς κατοικείται μόνον από εισαγγελείς και υπόπτους (!!!). Είναι επί τέλους, η πραγματικότητα απλή :

IV. Διαπραγμάτευση υπό συνθήκες ελεύθερης αγοράς σημαίνει ανάληψη κινδύνου. Η “αγορά” συντίθεται – αποκλειστικώς – από αντίθετες εκτιμήσεις. Το αποτέλεσμα της λειτουργίας της είναι προφανές: Διαψεύδονται οι προβλέψεις του ημίσεως των μετεχόντων (!!). Είναι αυτονόητο ότι, όπου, τυχόν, επικρατεί γενική συμφωνία, διότι πάντες εμφανίζονται, κοινώς, ως αγοραστές ή ως πωλητές, δεν συγκροτείται “αγορά”. Ο μηχανισμός της παραλύει.

Συναφώς υπόσχεση (ρητή ή λανθάνουσα) προς επίτευξη αρίστου αποτελέσματος έχει την έννοια επίδειξης άκρας επιμέλειας. Ουδείς γνωρίζει το μέλλον (!!!). Ο επιφορτισμένος όπως διαπραγματεύεται, εκπληροί την υποχρέωσή του δια της ανάληψης κινδύνου (!). Έτσι, αυτός (ο κίνδυνος) είναι στοιχείο του εκπληρουμένου καθήκοντος. Άρα (και) η ανάληψή του δεν εφέλκεται ευθύνη.

V. Υπό την δεδομένη τομή, ο νόμος ασφαλίζει, κατά το δυνατόν, τα συμφέροντα του κράτους. Θέτει σειρά προϋποθέσεων για την έγκυρη προώθηση και τελείωση κάθε διαπραγμάτευσης. Ομοίως και για την συμβολαιοποίηση της εντεύθεν υποχρέωσης. Πολιτική απόφαση ορίζει τα προς ιδιωτικοποίηση συμφέροντα. Επιτροπές εμπειρογνωμόνων αποφαίνονται περί της εκποιητέας αξίας. Τέλος, ακολουθείται (και) διαδικασία πλειστηρίασης. Εκεί το δικαίωμα κατακυρούται στον “τα πλείονα προσφέροντα”.

VΙ. Κάθε νόμιμη, κατά τα εκτεθέντα, προϋπόθεση αναδεικνύει, αντιστοίχως, και νόμιμο τεκμήριο ορθότητας των επιμέρους διαβημάτων προς ολοκλήρωση της εκποίησης.

Συμπέρασμα: Για ν’ αναδειχθεί ευθύνη δεν αρκεί επίκληση ζημίας. Δεν αρκεί, δηλαδή, η επίκληση μειωμένης οικονομικής ωφέλειας εν συγκρίσει προς ό,τι αφηρημένα θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Έχει τονισθεί ότι αυτή (η ενδεχομένη διαφορά) είναι στοιχείο του θεμιτά αναλαμβανομένου κινδύνου. Απαιτείται, άρα, κάτι περισσότερο. Απαιτείται, δηλαδή, ειδικώτερα, είτε παραμέληση των νομίμων προϋποθέσεων (που συνιστούν τεκμήρια επιδίωξης μεγίστου oφέλους), είτε επίκληση αθέμιτης επιδίωξης παρά του ελεγχομένου (λάδωμα).

VII. Χωρίς επίκληση των ειδικώτερων αυτών προϋποθέσεων δεν συγκροτείται νόμιμη αιτίαση, αστική ή ποινική.

Τα εκτεθέντα συνιστούν διεθνή πρακτική. Αφηρημένα πρέπει ν’ αποτελέσουν κατευθυντήρια οδηγία της εισαγγελίας ΑΠ. Η περιστολή αδικαιολόγητων διώξεων θ’ αναβαθμίσει την χώρα. Κυρίως θα επιτρέψει σε διακεκριμένους Έλληνες να προσφέρουν υπηρεσίες.

Σήμερα, εξέχοντες συμπατριώτες απέχουν της κοινής προσπάθειας. Φοβούνται εκ του μη όντος εμπλοκή σε ποινικές περιπέτειες. Οι εκπρόσωποι των πιστωτών μας περιφρονούν κατάμουτρα. Ζητούν ασυλία. Θέλουν εμείς, οι ιθαγενείς, της β’  ευρωπαϊκής ζώνης, ν’ αντιμετωπίσουμε τους παραλογισμούς υπερβολικών ποινικών διώξεων.

Ενός δεινού (υπερβολικές διώξεις) μύρια έπονται.