Ελληνικός φασισμός

Ι. Την 9 Μαΐου 1945 (πρώτη μεταπολεμική ημέρα) δύο ήταν τα πτωχότερα κράτη της Ευρώπης. Το  Λουξεμβούργο και το Monaco.

Μεταλλωρύχοι και εργάτες μεταλλουργοί κατέκλυζαν το πρώτο. Οι ψαράδες πλειοψηφούσαν στο Monaco.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα είναι οι πλουσιώτερες ευρωπαϊκές χώρες. Το Λουξεμβούργο, μόνον αυτό ανταποκρίθηκε απαρεγκλήτως  στα κριτήρια του Maastricht για χαμηλά ελλείμματα και δημόσιο χρέος. Κινήθηκε σταθερότερα (και) της Γερμανίας. Η τελευταία, στην φάση ενοποίησής της, παραβίασε τους κανόνες.

Το Monaco αποτελεί παγκόσμια περίπτωση κράτους με μηδενικό δημόσιο χρέος (!!!).

Απτή είναι η απόδειξη της ευημερίας. Καθημερινά συρρέουν εργαζόμενοι από τις γειτονικές (όχι πτωχές) χώρες. Monaco και Λουξεμβούργο παρέχουν εργασία σε κατοίκους ευρωπαϊκών, άρα πλουσίων χωρών (!!!).

Η επιτυχία ανάγεται στην διατήρηση μικρού κράτους. Συνακόλουθα σε χαμηλή φορολογία. Άρα και σε αντίστοιχη προσέλκυση τεραστίων οικονομικών συμφερόντων. Τόσο από το Λουξεμβούργο όσο και από το Monaco διευθύνονται διεθνείς οικονομικές αυτοκρατορίες (!). Η ομόλογη ελληνική προσπάθεια είναι κωμική. Εκδίδουμε δημόσια ομόλογά μας ως αφορολόγητα (άρθρ. 37 ν. 4172/13). Αγοραστές αναζητούνται ανεπιτυχώς (!!!).

IΙ. Ότι η Ελλάς είναι – εν δυνάμει – “ψωροκώσταινα” αποτελεί συκοφαντικό μύθο. Κατά την δεκαετία 1953-1963 η ελληνική οικονομία εξελίσσετο διαρκώς ανοδικά. Ακολουθήθηκε – τότε – πολιτική πλεονασματικών προϋπολογισμών. Τα κρατικά αποθέματα ήταν σημαντικά. Τα δάνεια (ήταν) ελάχιστα. Ζήσαμε δεκαετία νομισματικής σταθερότητας. Η δραχμή έναντι δολαρίου ΗΠΑ συνέβαινε (και) να υπερτιμάται, αναφορικά και προς το μάρκο Δυτ. Γερμανίας (!!!). Και τονιστέο ότι μέχρι τα μέσα του  1960 ο τουρισμός ήταν στα σπάργανα (!). Η Ελλάς υπήρξε η πρώτη χώρα που συνδέθηκε με την κοινότητα των Έξι (ΕΟΚ), δηλαδή των Δυτ. Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου.

Η λαμπρή αυτή ελληνική προσπάθεια υπέκυψε στον εσωτερικό φασισμό. Και είναι φασισμός η υποταγή του κράτους στο κόμμα (!). Έχουμε βιώσει φαινόμενο ακραίας κρατικής διαφθοράς. Ισχυροί κομματικοί παράγοντες  με χιλιάδες  “κουμπαριές” (γάμοι και βαπτίσια) επέβαλαν συστηματικά την υπουργοποίησή τους. Και για να διατηρήσουν το κομματικό φέουδο κατέστρεφαν το κράτος. Τον κύκλο της φασιστικής επιδρομής έκλεισε η επέλαση κομματικών εγκαθέτων  υπό προσωπείο αγωνιστών. Περίπου διακόσιες πενήντα χιλιάδες  οπαδοί έγιναν συνταξιούχοι χωρίς καταβολή οιασδήποτε εισφοράς.  Κατέρρευσε το ασφαλιστικό σύστημα. Βούλιαξε, μαζί του, και το κράτος.

ΙΙΙ. Χωρίς την κρατική δυσοδία η Ελλάς υπερέχει και του Monaco και του Λουξεμβούργου. Διαθέτουμε τις ωραιότερες ακτογραμμές του κόσμου. Είναι το κλίμα μας ιδανικό. Έχουμε δυνατότητα τυποποίησης στους χώρους παραγωγής φημισμένων στοιχείων μεσογειακής διατροφής. Διαθέτουμε την μνημειώδη πνευματική κληρονομία της κλασσικής αρχαιότητας. Είναι ό,τι αποτελεί και την ηθική βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο περιορισμός του κράτους άγει στην μείωση της φορολογίας. Και εάν αυτό συμβεί η Ελλάς θα γίνει κορυφαίο κέντρο διεθνών δραστηριοτήτων. Θα πλουτίσει (!).  Ανέκαθεν ο ελληνισμός, όποτε μεγαλούργησε, ήταν κοσμοπολιτικός. Επί τέλους, τέτοιο ρόλο – επιτυχώς –  διαδραματίζει και η Κύπρος.

ΙV. Λύσεις υπάρχουν. Δύναμη πραγματοποίησης αναζητείται.

Είναι οξυδερκής η πρόταση Στεφ. Μάνου στην “Καθημερινή” της 14 Μαΐου. Εισηγείται ασυμβίβαστο υπουργικού αξιώματος προς  βουλευτική ιδιότητα. Έτσι ώστε, κάπως, η βουλευτική “πελατεία” να σταματήσει να εισβάλει φασιστικά στο κράτος.