Καχεξία γενική

Ι. Η τάξη των δικηγόρων τελεί σε απόγνωση. Απεργεί απ’ αρχής του έτους (!). Αντικατοπτρίζεται (και) έτσι ο ανορθολογισμός της ελληνικής πραγματικότητας.

ΙΙ. Κάθε ένταξη στην αγορά εργασίας  πρέπει να είναι οικονομικά χρήσιμη. Μόνον, τότε, είναι (και) επωφελής. Άλλως (η ένταξη) δημιουργεί κοινωνικό βάρος. Καλούνται οι πολίτες να εισφέρουν ώστε να διατηρηθεί κλάδος πληθωριζόμενος.

Η διαρκής ίδρυση Ανωτάτων Σχολών μόνον ολέθρια αποτελέσματα ήταν δυνατό να επιφέρει. Πολλοί – και ξαφνικοί – καθηγητές των νέων σχολών σημαίνει, κατ’ ανάγκη, ανάδειξη (και) κακών καθηγητών. Ουδέποτε οι πολλοί είναι και καλοί.  Επέρχεται πτώση του επιπέδου της τριτοβάθμιας παιδείας. Συνακόλουθα χαλάρωση και του ρυθμού σπουδών. Αλλεπάλληλες εξεταστικές περίοδοι, αιώνιοι φοιτητές, πτυχία, συνεπώς, χωρίς αντίκρισμα. Ούτως δε ή άλλως επέρχεται πληθωρισμός πτυχιούχων. Άρα επίταση προσφοράς εργασίας στον τριτογενή τομέα. Αλλά εκεί ο κορεσμός είναι από ετών φανερός.

Η απορρόφηση των πτυχιούχων οδήγησε σε ίδρυση θέσεων απασχόλησης που η οικονομική πραγματικότητα  δεν δικαιολογούσε (!!!).

ΙΙΙ. Ειδικώτερα  η τάξη των δικηγόρων, από ετών, αντιμετωπίζει ως κορυφαίο πρόβλημα τον υπερπληθωρισμό. Εκεί έχει ρίζα η κακοδαιμονία που ταλανίζει όλη την λειτουργία της Δικαιοσύνης. Αυτονόητες οι παρενέργειες στο σύνολο της κοινωνίας.

Οι δικηγόροι είναι περισσότεροι απ’ όση δουλειά δυνατόν να υπάρξει. Αντί μείωσης του αριθμού των δικηγόρων, δημιουργήθηκαν (τεχνικώς) αντικείμενα απασχόλησης (!!!). Ακόμη χειρότερα: τιμολογήθηκαν αναγκαστικά οι υποχρεωτικώς επιβληθείσες υπηρεσίες (!!!). Έγιναν υποχρεωτικές  οι παραστάσεις δικηγόρων σε συμβόλαια κ.ά. Έτσι, το κατ’ εξοχήν ελευθέριο – τύποις – λειτούργημα, μετουσιώθηκε σε βάρος επί των συναλλαγών. Υπό συνθήκες πληθωρισμού ευνοήθηκε και η πολυδικία. Σήμερα  η Ελλάς διαθέτει νομικούς (δικηγόρους και δικαστές) περισσότερους, αναλογικά, από οιαδήποτε χώρα  της Ευρωζώνης. Ο τεράστιος  όγκος των υποθέσεων οδήγησε, τελικά, σε αρνησιδικία. Η περαίωση της δίκης δυνητικά εκτείνεται (και) σε εικοσαετία (!!!).

IV. Ο γράφων υπήρξε επί έτη μέλος του δ.σ. του ΔΣΑ. Είχε προτείνει – ήδη από των μέσων του 1980 (!) – σύστημα διορισμού δικηγόρων σε προκαθορισμένες θέσεις. Επί τέλους, οι δικηγόροι είναι εκ του νόμου άμισθοι δημόσιοι λειτουργοί. Και διορισμός λειτουργού δεν νοείται σε θέση μη προϋφιστάμενη (!). Έπρεπε, λοιπόν, με κριτήρια ορθολογικά και διαφανή να προκηρύσσονται διαγωνισμοί προς κάλυψη θέσεων. Αυτών, δηλαδή, που η ανάγκη θα υποδείκνυε.

Εάν αυτό (ή κάτι ανάλογο) είχε θεσπισθεί, η σημερινή κατάπτωση θα είχε αποφευχθεί.

V. Ο γράφων υπέβαλε με τις απόψεις του και την παραίτησή του. Οι μικροκομματικές επιδιώξεις θριάμβευσαν. Το κακό παράγινε. Κάθε ραχούλα απέκτησε την ανώτατη σχολή της. Εξυπηρετήθηκε, δηλαδή, η τοπική μισθοφορική πελατεία.

VI. Ό,τι συνέβη με την δικηγορία έχει απλωθεί στο σύνολο της χώρας. Η οικονομία μας είναι εσωστρεφής. Οι υπηρεσίες εσωτερικού αντιστοιχούν στο 80% του ΑΕΠ. Έχουμε πετύχει συνταγή αυξανόμενης δυστυχίας. Είναι αδύνατον να ευτυχήσουμε ως χώρα εάν, κυρίως, προσφέρουμε – εσωτερικώς – υπηρεσίες ο ένας στον άλλον. Πρέπει να γίνει βίωμα. Είτε θα περιορίσουμε τις υπηρεσίες και θ’ ασχοληθούμε με την παραγωγή. Είτε θα εκταθούμε σε υπηρεσίες εξυπηρετικές του διεθνούς εμπορίου. Αυτό κατά το πρότυπο της Κύπρου. Ευημερεί υποδεχόμενη, μάλιστα, και ελληνικά κεφάλαια (!).

Ασφαλώς νοείται και μείγμα παραγωγικής δράσης και εξυπηρέτησης διεθνών συναλλαγών.

Για να επιβιώσουμε, ό,τι  αποκλείεται είναι ό,τι συμβαίνει.