Αμαρτημάτων υπόθαλψη

Ι. Η Εστία (28-29 Νοεμβρίου τρ. έτους) φιλοξενεί δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο Υπουργός τονίζει:  Καταργείται η “ασυλία” της άπιστης  δανειοδότησης των κομμάτων από τράπεζες. Προφανώς εννοεί την Αγροτική ως μέχρι πρόσφατα κρατική.

ΙΙ. Η υπουργική δήλωση στηρίζεται σε ανύπαρκτη προϋπόθεση. Νόμος – υποστατός – παρέχων ασυλία σε οικονομικό αδίκημα πραχθέν δεν υπάρχει.

Η στήλη έχει αναλύσει το ζήτημα από του 2013. Τότε, πράγματι, κατετέθη επαίσχυντη τροπολογία. Είχε περιεχόμενο την άρση ευθύνης κομματικών τραπεζικών διοικήσεων. Αυτών, δηλαδή, που έδιναν χρήματα “ως δανεικά και αγύριστα” στα κόμματα  που τους είχαν διορίσει (!!!). Ήταν (αυτοί)  πράγματι “λύκοι διορισμένοι να φυλούν πρόβατα” (!!!).

ΙΙΙ. Η ευθύνη τους, υπό το ισχύον καθεστώς, είναι αδύνατο να αρθεί. Δεν υπάρχει νόμιμη δυνατότης ώστε υπόλογος κοινού εγκλήματος να μη δικασθεί (!). Μόνο “πολιτική ασυλία” είναι νοητή. Δηλαδή: μη δίωξη κατόπιν πολιτικής επέμβασης έκνομης (!).

ΙV.  Η λήθη του αδικήματος (χάρισμα των πραχθέντων) λέγεται αμνηστία ή χάρις.  Αλλ΄αμνηστία, επιτρέπεται επί πολιτικής δράσης. Κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 47 § 4) «… δεν παρέχεται …» επί κοινών εγκλημάτων, όπως είναι τα των κομματικών “λύκων”. Δεν πρόκειται ούτε για χάρη.  Η τελευταία δίδεται ως αντιστάθμισμα της ανθρωπίνως ενδεχομένης δικαστικής πλάνης. Αντί πολλών λοιπών: προϋποτίθεται προηγούμενη καταδίκη. Επί πλέον, του ζητήματος είχαν επιληφθεί οι οικονομικοί Εισαγγελείς από του 2013.  Νομοθετική αφαίρεση, όμως, εκκρεμούς δικογραφίας από την δικαστική αρχή προσκρούει στην διάκριση των εξουσιών (άρθρ. 26 Σ.).  Τέλος, η εύνοια προς οιουσδήποτε κομματικούς κατακρεουργεί την συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου (άρθρ. 4 §1 Σ.).  Υπό τα άνω, αποχή από την δίωξη, δυνάμει των εκθέσμως θεσπισμένων, προσκρούει στο Σύνταγμα.  Το άρθρ. 93 § 4 Σ. επιτάσσει ως καθήκον των δικαστικών αρχών την μη εφαρμογή νόμου αντισυνταγματικού.

V. Επί πλέον της ποινικής υφίσταται και η αστική ευθύνη. Η εκ του αστικού, έστω, αδικήματος εκτέλεση, εναντίον των υπευθύνων χωρεί και δια προσωπικής κράτησης, κατ΄άρθρ. 1047 ΚΠολΔ. Η ευθύνη αποζημίωσης, εξ άλλου, εκτείνεται και στους κληρονόμους τους. Τέλος, η παράλειψη, τυχόν, άσκησης των αποζημιωτικών αγωγών από τις παρούσες διοικήσεις ιδρύει ποινική ευθύνη των τελευταίων, ομοίως για άπιστη διαχείριση. Η απιστία, εδώ, θα έγκειται, ακριβώς, στην μη επιδίωξη είσπραξης του λαβείν των δικαιούχων νομικών προσώπων.

VΙ. Η νομοθετική αυθαιρεσία χαρισμού δημοσίων πόρων αποτελεί ύβρη δεινή και προς την εθνική μας πνευματική κληρονομία. Ο Αριστοτέλης, πρόδρομος πολιτειολόγος, συστηματοποίησε – πρώτος αυτός – τα χαρακτηριστικά του εντίμου (με κύρος) νόμου επιγραμματίζων: …« … η … του νομοθέτου κρίσις ου κατά μέρος, αλλά περί μελλόντων τε και καθόλου εστίν …»… (Ρητορική Τέχνη Α΄ 1354b). Άρα ο νόμος, καθολικός και ουδέτερος, ορίζει περί των μελλόντων, μη ων, δηλαδή, φωτογραφικός και αναδρομικός.

VIΙ. Δανεικά και αγύριστα χωρίς κυρώσεις σημαίνει έγκλημα.  Μόνο σάπια καθεστώτα τόσο απροκάλυπτα κλέβουν πενόμενους πολίτες. Δημοκρατία κλεφτών σε βάρος των πολλών δεν είναι πράγματι δημοκρατία.  Είναι διαφθορείο συνειδήσεων προς ανάδειξη και νέων καταχραστών.