Απόφαση αφιλοσόφητη

Ι. Η λεηλασία της πολιτισμικής κληρονομίας είναι “ταλιμπανισμός”. Το όμοιο αποτελεί και η κατάργηση των θρησκευτικών.

Η στήλη έχει επισημάνει: Αποδοχή θρησκείας (οιασδήποτε) σημαίνει, προεχόντως, αποδοχή κώδικα συμπεριφοράς. Συνειδητοποίηση, δηλαδή, του τι επιτρέπεται, τι απαγορεύεται τι είναι – απλώς – ανεκτό. Είναι βέβαιο ότι, δεν χρειάζεται, για να είναι έντιμος ο πολίτης, άλλο τι  από το να έχει συνειδητοποιήσει την αξία των δέκα εντολών (!).

Ακόμη, η εμβάθυνση σε όποια θρησκευτική πεποίθηση οργανώνει την σκέψη των νέων ανθρώπων. Δεν υπάρχει πίστη χωρίς θαύμα και χωρίς δόγμα. Στο θαύμα λάμπει η εξαίρεση ……: “ει κύριος βούλεται νικάται η της φύσεως τάξις”. Άρα,  εμπεδώνεται, έτσι, η εγγενής για τ’ ανθρώπινα αβεβαιότης. Κρυφοχαράζει – για οτιδήποτε – η ελπίδα.  Ενδυναμώνεται, λοιπόν, ο αγώνας της ζωής. Από κοντά είναι και το δόγμα. Ό,τι, δηλαδή, δίδαξε  πρώτη η επιστήμη της θεολογίας. Το δόγμα θέτει όρια στην υπερβολική ανάλυση. Άρα διαμορφώνεται μεθοδολογικά ο  συλλογισμός των εκπαιδευόμενων ανθρώπων. Τίθεται φραγμός στην συνήθη συνωμοσιολογία των απαιδεύτων. Είναι ανοησία  απ’ αρχής, ν’ αμφισβητούνται – διαρκώς – όλα. Χάνεται στην υπερανάλυση η αποτελεσματικότητα.

ΙΙ. Οι βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ελληνοχριστιανικές. Ο Αλέξανδρος ομογενοποίησε την Ανατολή. Έτσι, εκεί επικράτησε η νέα πίστη. Υπ’ αυτή την υποδομή ο Κωνσταντίνος Α΄ (ο Μέγας) θεμελίωσε την Αυτοκρατορία μας (11.5.330). Διήρκεσε περισσότερα από 1000 χρόνια (!!!). Προίκισε την ανθρωπότητα με θεσμούς κεντρικής οργάνωσης. Αυτό, μάλιστα, δυνάμει δικαίου γραπτού και κωδικοποιημένου. Η απονομή του υπήρξε ανατεθειμένη, όχι σε ιερείς ή φεουδάρχες, αλλά σε επαγγελματίες. Ο σεβασμός της άλλης γνώμης – στο μέτρο, πάντα, της εποχής – δεν κατέστησε  αναγκαία, εκεί, την Ιερά Εξέταση. Φωτίσθηκε – εκείθεν – η Δύση μάλιστα (και) μετά την πτώση της Αναστολής (29.5.1453).

ΙΙΙ. Υπέρ πάντα ταύτα, η συρρίκνωση της θρησκευτικής παιδείας κρατά τους νέους ανθρώπους μακριά  από το κοσμοϊστορικό γεγονός της  ηθικής διδασκαλίας του Ιησού. Το κήρυγμα της αγάπης  με έμφαση το έλεος προς τον αμαρτήσαντα, δηλαδή στο δίκαιο (και) αυτού που αδίκησε (!!!), είναι κεντρικό ζήτημα του σημερινού νομικού συστήματος της Δύσης. Είναι,  άρα, δομικό στοιχείο του πολιτισμού μας.

Τα ηθικά παραγγέλματα της ισότητας, της εύνοιας  προς τον υπόλογο,  δηλαδή, (και) προς τον κατηγορούμενο, αλλά και η αρχή της  αναλογίας  στον προσδιορισμό της κύρωσης, η απαγόρευση άσκησης των δικαιωμάτων καθ’ υπερβολή (καταχρηστικά), η αρχή της ανώτερης βίας προς κατάλυση της ευθύνης, είναι βασικές αρχές που διατρέχουν την περί δικαίου αντίληψη σήμερα στον πολιτισμένο κόσμο. Όλες απορρέουν από την αγάπη. Απ’ ό,τι, δηλαδή, έμπρακτα  ενδυναμώνει τον – πράγματι – ανίσχυρο έναντι του ισχυρού.

Έτσι, ακριβώς, το μήνυμα του Ναζωραίου γίνεται θεμέλιο και οδηγός ζωής. Αυτό σε τέτοιο συντριπτικό βαθμό, ώστε να είναι προφανές ότι ο Ιησούς  επηρέασε  (όσο κανείς) την διαμόρφωση του δυτικού κόσμου.

Έχουμε στην Ευρώπη και άθεους  χριστιανούς, Crétien – Athèe.  Είναι, δηλαδή, οι αποδεχόμενοι, την ηθική διδασκαλία του Ναζωραίου, ανεξάρτητα από τον θεϊκό μυστικισμό της χριστιανικής, ή και άλλης θρησκείας.

IV. Όμως, την πολύτιμη αυτή διδασκαλία, η Ελλάς, την στερεί από εκείνους στους οποίους – φύσει – είναι αποτεθειμένο το μέλλον της (!!!).