Απλό και οδυνηρό

Ι. Εξίσου απλό, αλλά και επώδυνο είναι το πρόβλημα της χώρας. Ο Σύριζα  προεκλογικά υποσχέθηκε σειρά κοινωνικών παροχών. Υποσχέθηκε, ουσιαστικά, επάνοδο στην προ κρίσης μακαριότητα. Ζήτημα, είναι ότι χρήματα  (για την εκπλήρωση των υποσχέσεων) δεν υπήρχαν. Συγκάλυπτε, τότε, την ανυπαρξία. Αυτό θάλποντας  ελπίδες  συγκρότησης μετώπου Νότου κατά κ. Merkel. Υποτίθεται πως το “Μέτωπο” θ’ άλλαζε πολιτική. Θα διοχέτευε κεφάλαια. Θα χρηματοδοτούσε το πρόγραμμα Σύριζα (!).

Αποκαλύφθηκε οδυνηρή η πραγματικότης. Η κυρία Merkel είναι στη θέση της. Μέτωπο Νότου δεν υπάρχει. Ο Σύριζα έμεινε χωρίς χρήμα (!).

ΙΙ. Οι μετεκλογικοί κυβερνήτες  απέδειξαν και περαιτέρω υστέρηση  πολιτικής σκέψης. Απλοϊκά  συνέλαβαν ως μόνη εκδοχή της ευρωζωνικής μας ταυτότητας την εξής: Ότι, δηλαδή, το κόστος αποκλεισμού από την ευρωζώνη θα ήταν μεγαλύτερο της χρηματοδότησης των προεκλογικών υποσχέσεων του Σύριζα. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως οι εταίροι θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Έλεγαν προεκλογικά, ως επίδοξοι κυβερνήτες: θα μας παρακαλούν να εισπράξουμε την δόση (!!!). Ό,τι το μυαλό τους εμπόδιζε να δουν είναι και πάλι ό,τι συνέβη. Δηλαδή δεν μας βγάζει  κανείς από την Ευρωζώνη. Δεν έχει ανάγκη να μας βγάλει. Ταυτόχρονα, όμως, και ουδείς έχει υποχρέωση να συνεχίσει να πληρώνει.

Οι πληρωμές  (προς την Ελλάδα) γίνονται με αντάλλαγμα. Αυτό είναι ο συμφωνημένος εξορθολογισμός της οικονομίας. Ο εξορθολογισμός δεν προχωρεί. Οι αντίστοιχες αξιολογήσεις δεν ολοκληρώνονται. Χρήμα δεν καταβάλλεται. Η Ελλάς  λιώνει στα πόδια της εντός Ευρωζώνης. Ξαναπτωχεύει εντός ευρώ. Ακριβώς όπως  έγινε και το 2012. Δύο οι πτωχεύσεις εντός πενταετίας (!).

ΙΙΙ. Το αδιέξοδο οδηγεί την εξουσία σ΄αναζήτηση συναιτίων. Αίφνης καταλογίζει στην ΝΔ αναιμική συμμετοχή έναντι των Ευρωπαίων. Και η ΝΔ δείχνει αμηχανία. Δεν απαντά με δύναμη ως οφείλει. Πως, δηλαδή, ό,τι ο Σύριζα επιδιώκει – συνολικά – συνιστά πολιτική αυτοκτονία. Άρα και ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση συνειδητά απέχει  από την πολιτική αυτή.

IV. Δείγμα της ανεπάρκειας των κυβερνώντων: οι γερμανικές επανορθώσεις. Υπήρξε και εδώ η τακτική πυροτεχνηματική (!). Ο υπουργός της Δικαιοσύνης έμπλεος ρηματικού ενθουσιασμού δήλωσε, προ εβδομάδων, τηλεοπτικώς ότι υπογράφει άδεια κατάσχεσης γερμανικών συμφερόντων.

Η στήλη (18.3.) ανέλυσε την νομική αδυναμία του εγχειρήματος. Η υπουργική δήλωση έμεινε χωρίς συνέχεια. Προστίθεται ήδη και πολιτική – ιστορική θεώρηση.

Αποζημίωσή μας για γερμανικές θηριωδίες σημαίνει και αντίστοιχη αποζημίωση της Αιθιοπίας  για βαρύτερα εγκλήματα των Ιταλών, κατά την ίδια περίοδο. Τον πυρήνα εξ άλλου της Εν. Ευρώπης αποτελούν εκτεταμένα τέως αποικιακά κράτη. Όλα ανεξαιρέτως  με θηριωδίες προσπάθησαν να συγκρατήσουν μεταπολεμικά την αποικιακή δομή. Αν λοιπόν ετίθετο ζήτημα πραγματικών αποζημιώσεων για κρατικές ωμότητες, θα  κινδύνευε η οικονομική βάση  του συστήματος. Προχείρως: Η Γαλλία θα πρέπει ν΄αποζημιώσει Ινδοκίνα, Μαρόκο, Αλγερία κ.ο.κ. Το Ηνωμένο Βασίλειο, περίπου όλες τις χώρες της Κοινοπολιτείας μεταξύ των οποίων και Κύπρο. Το Βέλγιο, το Κονγκό κ.ο.κ.

Μεταξύ 1939-1945 χάθηκαν 50 εκατομμύρια ζωές.  Έγκλημα (και) κατά Γερμανών είναι η πυρπόληση της Δρέσδης, κατά Φεβρουάριο 45. Χάθηκαν χιλιάδες  άμαχοι πρόσφυγες. Ο πόλεμος αποτελεί πτυχή της  πολιτικής. Η κήρυξη και οι συνέπειές του δεν διέπονται από τους κανόνες των εν ειρήνη αδικοπραξιών.

Δεν κατηγορήθηκαν οι Σοβιετικοί για εισβολή στην Ουγγαρία. Ούτε οι Αμερικανοί για εισβολή στο Ιράκ. Ευθύνες υπέχουν – πάντα – οι νικημένοι. Ουδέποτε (ή σχεδόν) λογοδοτούν οι νικητές. Στον πόλεμο, γενικώς, η σκοπιμότητα επιβάλλεται της δικαιοσύνης.

V. Ο Σύριζα δεν προσφέρει ό,τι υποσχέθηκε. Μειώνει δραματικά ό,τι είχαμε. Η διαπίστωση είναι: απλή και οδυνηρή.