Ήττας ανατομή

Ι. Έλλειψε η εξοικείωση  του Έλληνα προς το χρέος του. Ότι,  δηλαδή, ήταν βέβαια (και) τα μεγάλα ποσά που καρπώθηκαν λίγοι κορυφαίοι με πράξεις διαφθοράς. Κυρίως, όμως, το κράτος βούλιαξε από τα ελάχιστα  που εισέπρατταν πάρα πολλοί, χωρίς παραγωγική συμβολή, ως υπεράριθμοι, επί χρόνια πολλά. Δεν έμεινε, κατ’ αρχήν, οικογένεια χωρίς ένα, έστω, μέλος της διατρεφόμενο από το κράτος (!).  Η εκ των ένδον μαρτυρία του κ. Θ. Παγκάλου στο “Μαζί τα φάγαμε” δεν φρονιμάτισε.

Το χρέος, λοιπόν, δεν υπήρξε συνέπεια ατυχήματος. Προέκυψε εξ ασωτίας καθολικής. Μ’ όλον τούτο μας επέτρεψαν να το  “κουρέψουμε” κατά 107 δις. Αυτό υπήρξε το περίφημο P.S.I. Έτσι μας θύμισε μετεκλογικά ο σοσιαλιστής Γερμανός Αντικαγκελάριος Gabriel Sigmar.

Συναφώς, δεν εξηγήθηκε ότι το ευρώ είναι, κάπως, σαν το αυτοκίνητο. Δύσκολα σου το αφαιρούν. Όμως, εάν δεν διαθέτεις καύσιμα, μένει αχρησιμοποίητο. Γίνεται άχρηστο. Αν η οικονομία μας δεν παράγει τα αναγκαία ευρώ (ή αφ’ ότου η βοήθεια διακοπεί) υποβαθμίζεται η συμμετοχή μας στο κοινό νόμισμα σε απλώς ονομαστική. Εξ άλλου στο ευρώ δεν περάσαμε κατ’ αξίαν. Περάσαμε με  “κόλπα”. Εκεί, διατηρούμεθα αποκλειστικά ως εκ της οικονομικής μετάγγισης των λοιπών ευρωπαίων. Ζούμε, άρα, στην ζώνη του ευρώ σε  βάρος των λαών που επωμίζονται το κόστος της εκεί συντήρησής μας (!).

ΙΙ. Ο δημόσιος τομέας είναι αρθρωμένος πελατειακά. Είναι αντιπαραγωγικός. Γεννά ελλείμματα και αυξάνει το κρατικό χρέος. Η εξαγγελία μεταρρυθμίσεων, δηλαδή αξιολόγησης και απολύσεων, ξεσήκωσε τους “βολεμένους”. Η ουσιαστική ματαίωση των μεταρρυθμίσεων απογοήτευσε όλους τους υπόλοιπους. Σημειώθηκε, έτσι, αποτυχία εφ’ όλης της γραμμής (!).

ΙΙΙ. Η αδυναμία εξορθολογισμού της εσωτερικής υποδομής, υποκαταστάθηκε από φόρους και προσδοκίες. Οι φόροι τσάκισαν κυριολεκτικά τις εσωτερικές  αξίες. Τσάκισαν, άρα, όσους διέθεταν ημεδαπό πλούτο. Θύμα υπήρξε ο φρόνιμος αστός. Ο νοικοκύρης. Είδε το προϊόν των κόπων αυτού και της οικογενείας του να εξανεμίζεται. Οι προσδοκίες  επικεντρώθηκαν σε ξένες επενδύσεις. Εναποθέσαμε, λοιπόν, την ανάδειξη της εθνικής μας οικονομίας σε ξένους (!).  Καλλιεργούσαμε, έτσι, προσδοκία αλλά και εφησυχασμό. Ότι, δηλαδή, η ανασυγκρότηση είναι δυνατή (και) χωρίς εξορθολογισμένη αλλά και σκληρή εργασία. Ότι, αντ’ αυτής, αρκούν κεφάλαια εξωτερικού. Πλειοδοτούσαμε, μάλιστα, ότι τα κεφάλαια περίπου καταφθάνουν (!).

Οι κυβερνήσεις κρίνονται από τα έργα. Οι αντιπολιτεύσεις (κρίνονται) από τις υποσχέσεις. Η ανορθωτική προσπάθεια της ΝΔ, για τον μέσο πολίτη, συρρικνώθηκε σε αφηρημένη προσδοκία. Τα οιαδήποτε μακροοικονομικά αποτελέσματα, υποτιθέμενα αληθή, δεν βελτιώνουν τον καθημερινό βίο. Έτσι, ο Σύριζα, απέκτησε αμετακλήτως προβάδισμα. Οι υποσχέσεις κάθε αντιπολίτευσης είναι ανέξοδες. Εκτινάσσονται σε μέλλοντα χρόνο.

IV. Θέλουμε, ασφαλώς, όλοι να πετύχει ο Σύριζα. Θέλουμε να πετυχαίνει κάθε ελληνική κυβέρνηση. Όμως ο κ. Τσίπρας δεν μας ενθαρρύνει. Δεν απότισε φόρο τιμής στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Πρόκρινε την Καισαριανή, το εκεί μνημείο των εκτελεσθέντων πατριωτών από τους Nazi. Συνέπεσε η εβδομηκοστή επέτειος απελευθέρωσης, από τον Ερυθρό Στρατό, των κρατουμένων στα φοβερά στρατόπεδα Auschwitz-Birkenau (27.1.45). Η σημειολογία έχει πολιτικό συμβολισμό βαρύ, για τα αισθήματα της κυβέρνησης έναντι της Γερμανίας. Ο κ. Βαρουφάκης προσπάθησε να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Συναντήθηκε με τον Γάλλο ομόλογό του κ. Sapin. Στην μαζί του συνέντευξη τύπου της Κυριακής (1^ης τρέχ.) ο κ. Βαρουφάκης εξύμνησε την Γερμανία. Υπογράμμισε πως βρίσκεται στην καρδιά μας. Πως είναι η χώρα του Beethoven και του πνεύματος. Ότι χωρίς αυτήν δεν νοείται Ευρώπη (sic). Δεν φαίνεται πως το μήνυμα μεταμέλειας εισπράχθηκε ευμενώς από τους Γερμανούς.

Η Ελλάς αδυνατίζει. Η Τουρκία καραδοκεί.