Ι. Το κράτος δικαίου είναι στοιχείο του “Χάρτη θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Κατά τις υπαγορεύσεις του οι πολιτικοί υπόσχονται ό,τι μπορούν. Τηρούν ό,τι έχουν υποσχεθεί. Ο σεβασμός των αρχών αυτών αποτελεί κοινή δεοντολογική δέσμευση.
Έτος: 2015
Ι. Για να μη φθάσει, ποτέ, κανείς εκεί όπου θέλει, αρκεί να μην ξέρει που πάει. Ο Σύριζα στην Θεσσαλονίκη την 13.9.14 εξήγησε ότι επιθυμεί την εξουσία διότι …«… δεν μπορεί να περιμένει άλλο ο λαός …»… Και εξήγγειλε, εκεί, πρόγραμμα μεγαλεπήβολο.
Ι. Η Εστία (28-29 Νοεμβρίου τρ. έτους) φιλοξενεί δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο Υπουργός τονίζει: Καταργείται η “ασυλία” της άπιστης δανειοδότησης των κομμάτων από τράπεζες. Προφανώς εννοεί την Αγροτική ως μέχρι πρόσφατα κρατική. ΙΙ. Η υπουργική δήλωση στηρίζεται σε ανύπαρκτη προϋπόθεση. Νόμος – υποστατός – παρέχων ασυλία σε οικονομικό αδίκημα πραχθέν δεν υπάρχει. Η στήλη […]
Ι. Η Ελλάς, ουσιαστικά, στερείται κυβέρνησης. Δεν έχει ούτε αντιπολίτευση. Κυβερνητικό πρόγραμμα, ο Σύριζα, είχε διατυπώσει στην Θεσσαλονίκη την 13.9.14. Εκεί υποσχέθηκε και ουρανό και άστρα. Ότι, δηλαδή, θα διαγράψει κατά μέγα μέρος το χρέος. Επί πλέον – και κυρίως – ότι η εξόφληση του υπολοίπου θα επραγματοποιείτο υπό “ρήτρα ανάπτυξης”. Άρα όχι από το […]
Ι. Χάνεται η Ευρώπη στον ορίζοντα. Στην Θεσσαλονίκη, την 13.9.14 ο Σύριζα είχε υποσχεθεί το θαύμα. Την άμεση, δηλαδή, επανεκκίνηση της οικονομίας. Θαύμα δεν υπήρξε. Προεκλογική ήταν η υπόσχεση. Μετά τις εκλογές ΄Εσβησε (!).
Ι. Δεν επιβαρύνεται ο άνθρωπος με ό,τι …«… την ανθρώπινην φύσιν υπερτείνει και μηδείς αν υπομείνει …»… Έτσι, με οξύτητα, παρατηρεί ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (Γ, 1110). Η παραίνεση είναι γενική. Αφορά και νομοθέτη και εφαρμοστή. Θεμελιώνει κοινωνική ισορροπία. Καταλαμβάνει κάθε ρυθμιζόμενο βιοτικό συμβάν. Άρα και την φορολογία.
Ι. Η Κυβέρνηση βεβαίωσε: Αποτελούν αίσχος τα δάνεια της “Αγροτικής” προς τα κόμματα. Τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες του πολιτεύματος. Οι στυλοβάτες, λοιπόν, έπαιρναν χρήματα από την Αγροτική. Αυτό με κίνδυνο, βέβαια, του ελληνικού λαού. Δηλαδή, δανειζόντουσαν πάνω στην χρηματοδότηση του κράτους προς αυτά. Έτσι εάν είχαν (θα) πλήρωναν. Εάν όχι, απλώς θα επιβάρυναν το […]
Ι. Ανέκαθεν, εχθρός της ανθρωπότητας υπήρξε η βλακεία. Την “τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω”, αναλύει, ο Λεμπέσης στην Εφημερίδα Ελλήνων Νομικών του Σεπτεμβρίου 1941.
Ι. Ό,τι υποχρεωτικώς επιβάλλεται ως μέσο εξόφλησης χρηματικών οφειλών, αποτελεί νόμισμα. Συνακόλουθα (τυχόν) υποχρεωτική χρήση πιστωτικών καρτών ιδρύει νέο – παράλληλο νόμισμα. Έχουμε υποστεί, ήδη, νομισματικές διαρρυθμίσεις. Κατά Ιούλιο τέθηκαν περιορισμοί κίνησης κεφαλαίων. Οι τραπεζικές καταθέσεις δεσμεύθηκαν. Διακηρύσσεται πως δεν θα υπάρξει “κούρεμα”. Ό,τι, όμως, το κατατεθειμένο δεν αποδίδεται. Νέα ευρώ, τυχόν, εισαγόμενα είναι ελεύθερα.
Ι. Διακομματικώς (και πάλι) το δημόσιο χρέος επισημαίνεται ως κεντρικό μας πρόβλημα. Βαρύτατο είναι το λάθος. Το χρέος δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα του προβλήματος. Πρόβλημα είναι: η χρόνια ελλειμματική λειτουργία του κράτους (!!!).
Ι. Η λεηλασία της πολιτισμικής κληρονομίας είναι “ταλιμπανισμός”. Το όμοιο αποτελεί και η κατάργηση των θρησκευτικών. Η στήλη έχει επισημάνει: Αποδοχή θρησκείας (οιασδήποτε) σημαίνει, προεχόντως, αποδοχή κώδικα συμπεριφοράς.
Ι. Την 13η Ιουλίου, στις Βρυξέλλες, ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο “Ελληνικό Μνημόνιο”. Έγινε έτσι σαφές ότι η Ελλάς δεν ζει. Δεν κρατιέται, δηλαδή, στην Ευρωζώνη χωρίς βοήθεια των εταίρων.
Ι. Ο κ. Τσίπρας υπέγραψε την 13η Ιουλίου 2015 το βαρύτερο μνημόνιο όλων των εποχών. Εκείνη την στιγμή η όλη πολιτική του είχε καταρρεύσει. Είχε γίνει πρωθυπουργός, καταργητικός των μνημονίων. Κατέληξε στην αποδοχή τους (!).
Ι. Ο κ. Τσίπρας τελεί σε σύγχυση. Στρέφεται, κυρίως, κατά της Ν.Δ. Την χαρακτηρίζει ως κάτι το “παλιό”. Είναι, όμως, ο ίδιος, ο κ. Τσίπρας, ο παλαιότερος όλων. Αυτός εγκατέλειψε συνολικά ως άχρηστες – άρα και ως παλιωμένες – τις αρχικές επαγγελίες και δεσμεύσεις του.
Ι. Λειτουργία καταστατικού χάρτη σημαίνει, αυτονοήτως, (και) συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Σύνταγμα, ουδέποτε, είναι ό,τι γράφει το βιβλίο. Είναι, αποκλειστικά, ό,τι εφαρμόζεται. Εάν περί της εφαρμογής οι πολιτικές δυνάμεις αλληλοεξαπατώνται ή διαπληκτίζονται, τότε, το σύνταγμα διαστρέφεται. Παύει να είναι εξισορροπιστής της πολιτείας. Γίνεται πρόσχημα διαλυτικό της κοινωνίας. Ο καθ’ ένας ζητά και υπόσχεται ό,τι […]
Ι. Ο Σύριζα αιμορραγεί. Εγκαταλείπεται μαζικά από στελέχη κοινοβουλευτικά και κομματικά. Όλοι καταγγέλλουν πως ο κ. Τσίπρας τους περιέπαιξε. Άλλα έλεγε ως αντιπολίτευση. Τα αντίθετα έπραξε, ως εξουσία. Η ηθική αποδοκιμασία είναι βαρύτατη. Ανάλογο φαινόμενο εγκατάλειψης πρωθυπουργού, εν ενεργεία, ουδέποτε έχει συμβεί.
Ι. Τα κοτόπουλα, τα άρτι αποκεφαλισμένα, σπεύδουν με ένταση αλλά χωρίς κατεύθυνση, ακριβώς διότι ως ακέφαλα είναι (και) ασυνείδητα. Έτσι, κάπως, οι αντίπαλοι του κ. Τσίπρα υποδέχθηκαν την πρωθυπουργική παραίτηση. Με αντιδράσεις, δηλαδή, που, εν πολλοίς, αγνοούν την ουσία. ΙΙ. Είναι στοιχείο του πολιτεύματος. Κάθε πρωθυπουργός έχει απεριόριστη εξουσία παραίτησης. Ούτε κωλύεται, να είναι και […]
Ι. Δημοψήφισμα είναι η καθημερινή αγωνία των πολιτών. Στις τράπεζες συρρέουν ώστε, από το βιός τους, να εισπράξουν ό,τι εκάστοτε επιτρέπεται (!). Δεν αθροίζονται έξω από τα γραφεία “Σύριζα” προς συμπαράσταση (!!).
Ι. Ο κ. Τσίπρας έχει επισήμως καταστήσει τον Σύριζα αριστερή παρένθεση. Στην καταστατική διακήρυξη της Θεσσαλονίκης διαβάζουμε …«…Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, με το οποίο θα αντικαταστήσουμε το μνημόνιο από τις πρώτες κιόλας ημέρες της νέας διακυβέρνησης, προτού και ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης…»… (Εστία 23.5.15).
Ι. Ο Σύριζα, ανέκαθεν, αντιπολιτεύθηκε την Ν.Δ. επί της αρχής. Συστηματικά αρνήθηκε συζήτηση (των κατ’ιδίαν μέτρων) επί της ουσίας. Ομοίως πολιτεύθηκε έναντι των εταίρων. Όλοι ήσαν αντίπαλοι επί της αρχής. Οι συνεννοούμενοι μαζί τους ήσαν “Μερκελιστές”. Οι υποτιθέμενες σωτήριες θέσεις, θ’ ανάγκαζαν: αγορές και Schauble να χορεύουν “πεντοζάλι”.
Ι. Η Εστία (23.5.15) θυμίζει την καταστατική διακήρυξη του Σύριζα στην Θεσσαλονίκη (13.7.14). Καθοριστικές, εκεί, επιλογές είναι: Διαγραφή μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπολοίπου Περίοδος χάριτος (moratorium) εξυπηρέτησης – εξαίρεση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
Ι. Η οικονομική κατάσταση είναι πολύπλευρα αδιέξοδη: α΄ Συνταξιούχοι και μισθοδοτούμενοι του δημοσίου, ίσως, υπερβαίνουν τα 3,5 εκατομμύρια. Οι άνεργοι ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο. Τα 2,5 εκατομμύρια των ιδιωτικώς απασχολουμένων δεν αρκούν για την συντήρηση των προηγουμένων (!).
Ι. Έληξε το πρόγραμμα διάσωσης (μνημόνιο) –30.6.–. Έλαμψε το αυτονόητο. Χωρίς διάσωση διαρκή η Ελλάς (σήμερα) δεν ζει. Έκλεισαν οι Τράπεζες. Βγήκαν στους δρόμους οι συνταξιούχοι – ικέτες, ποσοστού του λαβείν τους. Ηλικιωμένοι και άρρωστοι ταλαιπωρούνται να εισπράξουν ψίχουλα, σε ευρώ. Αυτά σπανίζουν. Έτσι ούτε τα ελάχιστα εγκεκριμένα πληρώνονται – πάντα. Όλοι υποφέρουν.
Ι. Ό,τι επιχειρεί ο κ. Τσίπρας συνιστά πολιτική δειλία. Μεταφέρει στον Λαό, προς διαχείριση, τα συντρίμμια της αδιέξοδης πολιτικής του. Νίπτει, τώρα, τας χείρας του (!!!).
Ι. Εστί καιρός του σπείρειν – Εστί καιρός του θερίζειν. Αυτή είναι η κεντρική βάση παντός υγιούς συστήματος. Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανταποδοτική. Δεν υπάρχει θερισμός χωρίς σπορά. Το αυτονόητο σ΄εμάς στρέβλωσε η κομματική κραιπάλη.
Ι. Τεντώνει το σχοινί. Αμβλύνεται η αντίληψη. Εκτοξεύεται η τηλεοπτική προχειρολογία. Δεσπόζει, αφελώς, το ερώτημα. Ποιοι είναι με τους δανειστές; Ποιοι όχι;
Ι. Δεσπόζει του καιρού μας το χρέος. Την λύση του ζητήματος αναδεικνύει η κατανόησή του. ΙΙ. Εμφανισθήκαμε στην Ευρωζώνη ανέτοιμοι. Η χώρα ήταν, ομολογουμένως, κρατικοδίαιτη και υπερχρεωμένη. Η ομολογία ανήκει στον Α. Παπανδρέου. Φιλοξενείται στο “Βήμα” της 25.10.87. Το κοινωνικό – ασφαλιστικό σύστημα τελούσε υπό κατάρρευση. Είχε προηγηθεί απόπειρα εξορθολογισμού από τον καθηγητή Σπράο. Η […]
Ι. Έξοχη υπήρξε η έμπνευση. Στην έκδοση της 22/24-5 η “Εστία”, διέλαβε την “Διακήρυξη της Θεσσαλονίκης”. Τις “καταστατικές”, δηλαδή, θέσεις του Σύριζα. Έλεγαν οι τότε επίδοξοι κυβερνήτες: …«… Δε ζητάμε εκλογές γιατί βιαζόμαστε (-). Ζητάμε εκλογές γιατί δε μπορεί άλλο να περιμένει ο τόπος και να υπομένει ο λαός μας. Ζητάμε εκλογές γιατί το απαιτεί […]
Ι. Ζητούμενο δεν είναι λίγο ή πολύ μνημόνιο. Είναι αποκλειστικά η ανάδειξη βιώσιμης οικονομίας. Αν αυτό επιτευχθεί θα έχει – αυτομάτως – καταργηθεί (και) οιαδήποτε μνημονιακή κηδεμονία.
Ι. Πρόβλημα δεν είναι, πρωτογενώς, το δημόσιο χρέος. Είναι, αποκλειστικά, οι πολυετείς ελλειμματικές διαχειρίσεις. Το ετήσιο εθνικό προϊόν έχει συρρικνωθεί από δις 240 σε 179 (Εστία 16 τρεχ.). Το 80% αυτού αντιστοιχεί σε υπηρεσίες αναλισκόμενες στο εσωτερικό. Το διαρκώς ελλειμματικό κράτος είναι (και) ο κυρίως εργοδότης (!). Υπό την ενεστώσα δομή η ανταπόκριση στο χρέος […]