Κεϋνσιανή υπεραπλούστευση

Ι. Ο J. Μ. Keyns υπήρξε, κυρίως, πρακτικός νους. Αντιμετώπισε την διεθνή οικονομική κρίση του μεσοπολέμου. Ιδίως δε την εκείθεν άτονη ζήτηση. Εισηγήθηκε διέγερση της με “τεχνικά – μέσα”. Ν΄απασχολούνται, δηλαδή, άνεργοι σ΄εξαντλημένα ορυχεία (!!!). Αυτό όχι, βέβαια, για να παράγουν. Απλώς για  ν΄αποκτούν εισόδημα. Έτσι ν΄αγοράζουν. Να καταναλώνουν. Να κινηθεί, άρα “το σύστημα” δαπάναις του κοινωνικού συνόλου.

Ο βαθμός επιτυχίας  παραμένει άγνωστος. Ο πόλεμος (1.9.39) μετέβαλε την ατονία σε υπερζήτηση.

ΙΙ. Το θεώρημα (και ποικίλες παραλλαγές του) είναι όπως τα παλαιά αυτοκίνητα. Όταν “έπεφτε η μπαταρία”, έπαιρναν εμπρός με σπρώξιμο. Προϋποτιθέμενη, όμως, ήταν η ύπαρξη μηχανής. Ήτοι, παραγωγικής υποδομής ώστε τεχνικά (το σπρώξιμο) να κινητοποιεί διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενη.

ΙΙΙ. Η ασπιρίνη ουδέποτε αναπληροί το φάρμακο. Είναι αδιανόητο η  “τεχνική (ψεύτικη) ζήτηση” να υποκαθιστά – μονίμως – ελλείπουσα παραγωγή (!!!). Και αυτή η έλλειψη είναι πάγιο πρόβλημα του “Ευρωπαϊκού Νότου”.

Δεν υπάρχει αναπτυξιακή τροχιά εγκείμενη σε παροχή υπηρεσιών (μάλιστα  κρατικών) που δεν χρειάζονται. Αυτό όταν μάλιστα αμείβονται διαρκώς από χρήματα που δεν υπάρχουν. Η βιώσιμη ανάπτυξη αρχίζει όταν η εγχώρια παραγωγή, κατ΄αξία, υπερβαίνει την εθνική δαπάνη (!!!).

Για την ευρωπαϊκή υποτονικότητα “νεοκεϋνσιανοί” ενοχοποίησαν (και) την ισοτιμία του ευρώ. Το τελευταίο σημειώνει εφέτος πτώση περί το 8% έναντι του δολ. ΗΠΑ. Η ευρωπαϊκή κατάσταση, όμως, εγγίζει τον αποπληθωρισμό (!!!).

IV. Το “ευρώ” υπήρξε απότοκο του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος “Ε.Σ.Ν.”. Ιδρύθηκε το 1979 από τους V.G. d’Estaing και Helm. Schmidt. Απέβλεπε στην σταθεροποίηση των ενδοευρωπαϊκών νομισματικών διακυμάνσεων. Είναι μύθος πως η Γερμανία αξίωσε ενιαίο νόμισμα. Εκείνη, εκδότις του μάρκου της, δεν το είχε ανάγκη. Το ευρώ ζήτησε, επίμονα, η Γαλλία. Είχε φόβο πως το ισχυρό μάρκο θα είναι (αυτοτελώς) πόλος έλξης, εκεί, επενδυτικών κεφαλαίων. Ότι, δηλαδή, κατ΄ακολουθία (η Γαλλία) θα υπέκειτο στην κυριαρχία του μάρκου. Θα έχανε την νομισματική της αυτονομία. Συνακόλουθα και ευρύ πεδίο οικονομικών χειρισμών.

V. Υπ΄αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε το ευρώ. Δια της συμφωνίας του Maastricht (Δεκ. 91) θεσπίσθηκαν κριτήρια (οικονομικής) σύγκλισης. Τα συμφώνησαν όλοι. Τα τήρησαν – κυρίως – οι βόρειοι. Οι νότιοι τα καταδολιεύθηκαν.

VI. Η παρουσίαση των σχεδίων προϋπολογισμών, κατά τον τρέχοντα μήνα, άνοιξε “Ασκό Αιόλου”. Η Γαλλία αναδείχθηκε μέγας ασθενής. Αδυνατεί συστηματικά να εκπληρώσει τις οικονομικές της υποσχέσεις. Η πρόταση του κ. Hollande για ελαστικοποίηση των υπεσχημένων αποτελεί λογοπαίγνιο. Ο κ. Renzi ως άμυνα διάλεξε την επίθεση. Καταφέρθηκε εναντίον της οργάνωσης των Βρυξελλών. Θέση του είναι πως η Ιταλία αρνείται να εξορθολογίσει την οικονομία της. Αυτό – όπως είπε – ενόσω η οργάνωση των Βρυξελλών είναι σπάταλη (!!!). Μεταξύ των δύο λογαριασμών κόστους (Ιταλίας και Βρυξελλών) δεν υπάρχει συνάφεια. Πρόκειται περί δημαγωγίας. Προσπαθεί, κάπως, να προσεγγίσει την αγγλική αντίληψη. Ότι, δηλαδή, το Ηνωμ. Βασίλειο θεωρεί εξαιρετικά ψηλή την επιβάρυνση συμμετοχής του στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.

VII. Οι Ευρωπαίοι εταίροι τελούν υπό συνθήκες διένεξης. Ο κ. Junker εξήγγειλε επενδύσεις υποδομών, ύψους 300 δις. Μακάρι να πραγματοποιηθούν. Δεν έχει εξηγήσει πόθεν θ΄αντληθούν τα κεφάλαια. Τόνισε (και) κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ότι, δηλαδή, η προεδρία του αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για το ευρωπαϊκό πείραμα. Η Ελλάς  διαπύρως εύχεται την επιτυχία του νέου Προέδρου.