Προεδρικός παραλογισμός

Ι. Το δίκαιο είναι ρυθμός. Είναι λογική, δηλαδή, ακολουθία μεταξύ προϋποθέσεων και αποτελέσματος. Ουδέποτε συμπέρασμα παράλογο είναι (και) νόμιμο. Και είναι, άκρατος, παραλογισμός, ότι προς εκλογή προέδρου δημοκρατίας απαιτούνται 180 ψήφοι.

Η στήλη έχει πραγματευθεί το θέμα. Επανέρχεται. Το σωστό, δέον να επαναλαμβάνεται. Έτσι, εμπεδώνεται (!!!).

ΙΙ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά το δυσμενές για την ΕΡΕ αποτέλεσμα των εκλογών της 3.11.63, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Επέστρεψε ως παράκλητος  τα ξημερώματα της 24.7.74.

Κατά την (εκεί) περισυλλογή  του, επηρεάσθηκε από το φαινόμενο De Gaule. Κατέληξε σε σύστημα οργάνωσης της χώρας Προεδροκεντρικό. Δηλαδή, με πρωθυπουργό υποκείμενο στην εξουσία του προέδρου της δημοκρατίας.

Τέτοιο σχέδιο συντάγματος κατατέθηκε από τον Κωνσταντίνο Στεφανάκη προς την Ε΄ Αναθεωρητική των Ελλήνων Βουλή, την 7.1.75. Αυτό εγκρίθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των 220 (επί 300) μελών της εθνικής αντιπροσωπείας. Εκεί, στο άρθρ. 41 § 1, παρείχετο στον πρόεδρο της δημοκρατίας φοβερή εξουσία (και) διάλυσης ακόμη της βουλής. Αυτό, βέβαια, εναντίον του αρχηγού της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, εάν ο πρόεδρος (της δημοκρατίας) διαπίστωνε δυσαρμονία μεταξύ της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (που είχε αναδείξει τον πρωθυπουργό) και λαϊκού αισθήματος. Είχαμε λοιπόν, τότε, πρόεδρο δημοκρατίας: υπέρ-πρωθυπουργό. Και ήταν επόμενο ο παντοκράτωρ ν΄αναδεικνύεται (στο αξίωμά του) υπό την ευρεία  υποστήριξη των 180, τουλάχιστον, βουλευτών, επί 300.

ΙΙΙ. Την 5.5.1980 ο Κων. Καραμανλής ανήλθε στην προεδρία της δημοκρατίας. Την 21.10.1981 ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού ο Ανδρ. Παπανδρέου. Η “συγκατοίκηση” υπήρξε ομαλή μέχρι την 9 Μαρτίου 1985.

Ληγούσης, τότε, της προεδρικής θητείας, επήλθε συνεννόηση μεταξύ Α. Παπανδρέου και Καραμανλή. Περιεχόμενο υπήρξε η υπερψήφιση (από τον Α. Παπανδρέου) και δεύτερης, θητείας.

Αιφνιδιαστικά, ο Α. Παπανδρέου (την 9.3.85) πρότεινε ως υποψήφιο τον κ. Χρ. Σαρτζετάκη. Ο Κ. Καραμανλής αντέδρασε. Δημοσία γνωστοποίησε επί λέξει  ότι …«… οι (πολιτικοί) αρχηγοί (…) προεξάρχοντος του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δήλωσαν ότι προτίθενται να υποστηρίξουν την επανεκλογήν μου …»…

IV. Ο Κ. Καραμανλής, στα απομνημονεύματά του, αντέδρασε βιαιότατα. Μετριοπαθής στα κείμενά του, πάντως, απέδωσε, εν τούτοις, στον Α. Παπανδρέου άκρως απαξιωτικό χαρακτηρισμό (“Αρχείο” Κ. Καραμανλή τομ. 12^ος σελ. 461). Η τρομερή έκρηξη του κορυφαίου της μεταπολίτευσης υπήρξε έκτοτε γνωστή στους πολιτικούς κύκλους. Ο Α. Παπανδρέου, ηθικά βαριά προσβεβλημένος, έσπευσε ν΄αναζητήσει θεσμικό πρόσχημα, συγκαλυπτικό της παρασπονδίας. Έτσι, αναδείχθηκε η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος. Ήταν εφεύρημα. Επί δεκαετία (!!!) ουδέποτε το ΠΑΣΟΚ είχε διατυπώσει πρόταση αναθεώρησης. Μάλιστα, κατά μαρτυρία Κ. Καραμανλή: “Αρχείο, ακριβώς, ο.π.π.” – ο Α. Παπανδρέου, σε πρόσφατη, τότε, συνέντευξή του στα “Νέα”, απέκλειε συνταγματική αναθεώρηση (!!!).

Όμως, η ανάγκη δικαιολογίας ήταν επιτακτική. Και “πιασιάρικο” θέμα ήταν η εξουθένωση των “Υπερεξουσιών – Καραμανλή”. Αντίστοιχη, άλλωστε, θα ήταν η μεγιστοποίηση της δύναμης του Α. Παπανδρέου, ήδη πρωθυπουργού. Το σύστημα, λοιπόν, μετουσιώθηκε σε αμιγώς πρωθυπουργοκεντρικό.

V. Ο υποτελής πρωθυπουργός αναβαθμίσθηκε σε ηγέτη κυρίαρχο. Ο παντοκράτωρ πρόεδρος έπεσε. Υποβιβάσθηκε σε σκιώδη τελετάρχη. Ήδη: ο κυρίαρχος εκλέγεται με 151 βουλευτές, πάντως. Ό,τι, άρα, αποκλείεται είναι ο άνευ λειτουργικού αντικειμένου τελετάρχης να χρειάζεται 180. Να χρειάζεται, δηλαδή, βουλευτές (29) περισσότερους από τον ηγέτη του κράτους. Τέτοιο συμπέρασμα δεν ανήκει, προς κρίση, στην δικαιοδοσία Εκλογοδικείου. Υπόκειται, αδιστάκτως, στην εξουσία του Δρομοκαϊτείου (!!!).

VI. Οι νόμοι συνταγματικοί ή μη ισχύουν μέχρι την κατάργησή τους. Αυτή ισοδυνάμως είναι είτε ρητή είτε σιωπηρή. Η κατάργηση των υπερεξουσιών του προέδρου συγκατήργησε και την εξαιρετική πλειοψηφία ανάδειξης. Η πλειοψηφία αυτή ήταν αποκλειστικά απότοκη των εξουσιών που την δικαιολογούσαν. Έφυγε η υπερεξουσία, έφυγε, άρα, και η υπερπλειοψηφία.

Τόσο απλό είναι το ζήτημα (!!!).

VII. Αναμφισβητήτως 151 βουλευτές επί 300 εκλέγουν Πρόεδρο Δημοκρατίας, υπό το Σύνταγμά μας.