Κρατισμού επίχειρα

Ι. Η Ελλάς  έχει άμεση ανάγκη οικονομικού εξορθολογισμού. Άρα οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων (δημοσίων και ιδιωτικών) ώστε να  επιτυγχάνεται το καλλίτερο, δυνατόν, αποτέλεσμα με το μικρότερο νοητό κόστος.

ΙΙ. Ο μηχανισμός της αγοράς ανακατανέμει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Έτσι εξορθολογίζει την οικονομική λειτουργία. Ζήτημα είναι ότι διαρκώς λιγότερα προικισμένα άτομα δηλώνουν ενδιαφέρον.

Δράση υπό συνθήκες  ελεύθερης αγοράς σημαίνει (και) ανάληψη κινδύνου. Η λειτουργία της (αγοράς) συντίθεται – αποκλειστικώς – από αντίθετες εκτιμήσεις. Αυτονοήτως: όπου, τυχόν επικρατήσει ομοφωνία (διότι όλοι είναι είτε αγοραστές είτε πωλητές) παραλύει ο μηχανισμός. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, προϋποτίθενται αντίθετες αξιολογήσεις. Αντιστοίχως, κατ΄ανάγκη, διαψεύδονται οι μισές. Ένας στους δύο κερδίζει. Ο άλλος χάνει. Αυτή είναι η αγορά (!!!). Πάντως, όπου επικράτησε επέφερε τους ψηλώτερους δείκτες κοινωνικής ευημερίας. Σύμπασα εκεί προσχώρησε η τ. Σοβ. Ένωση. Και η Ερυθρά Κίνα (!!!).

• Στον αντίποδα του φιλελευθερισμού της αγοράς κείται ο κρατισμός. Βαθύτατα ριζωμένος στους  μισθοδοτουμένους του. Κατά συντριπτική πλειοψηφία αισθάνονται πως εκεί οφείλουν την ύπαρξή τους. Επί κεντρικών ζητημάτων, ισότητα, διάκριση εξουσιών, ευρωπαϊκές υπαγορεύσεις αγνοούνται. Ύψιστη και διαρκής επιδίωξη μένει η στήριξη του κράτους, έστω και φαύλου.

ΙΙΙ. Δεν είναι αυτονόητο ό,τι εν τούτοις θα έπρεπε να είναι. Ότι δηλαδή δεν ανακύπτει ευθύνη από την πραγματοποίηση του κινδύνου εκείνου που αποτελεί στοιχείο του εκπληρουμένου καθήκοντος. Δηλαδή, ουδείς εκ προοιμίου είναι δυνατόν να υποσχεθεί ότι θ΄αγοράσει στην φθηνότερη τιμή. Αντιστρόφως δε και ότι θα πουλήσει στην ψηλότερη. Παρά το προφανές, διαρκείς και πρωτοσέλιδες είναι οι κατηγορίες – κατά πάντων – για ξεπουλήματα. Αποτέλεσμα, ασκούνται εύκολα διώξεις. Και τότε: (και) των αθώων ο αθωότερος θ΄απεμπλακεί μετά πολλών ετών διαδικαστική ταλαιπωρία (!!!). Εν ονόματι του κρατικού συμφέροντος χαντακώνεται το κράτος. Οι ικανοί διαβαίνουν τα σύνορα γοργά. Επιστρέφουν για λίγο, για διακοπές. Όχι για δουλειές.

IV. Παράλληλα βαίνουν και τα των οικονομικών – φορολογικών συνεπειών της επιχειρηματικής δράσης. Στα πλαίσια του ευρωπαϊκού πολιτισμού το ζήτημα έχει αποκρυσταλλωθεί, στην σύμβαση της Λισαβόνας. Εκεί η προστασία προσώπου και περιουσίας συνιστούν πρωτογενές διευρωπαϊκό δίκαιο. Διοικητική εκτέλεση χωρίς δικαστική απόφαση δεν νοείται. Ούτε τρέχουν θηριώδεις προσαυξήσεις χωρίς προηγούμενη δικαστική κρίση. Είναι αδιανόητη η άρνηση του δικαστηρίου να εξετάσει φορολογική διαφορά. Αυτό, δε, διότι προηγουμένως δεν έχει καταβληθεί ποσοστό φόρου 50%, επί πλέον, βεβαίως, προσαυξήσεων. Είναι, ακόμη, αδιανόητη η προσωπική κράτηση (φυλάκιση) για μη καταβολή χρεών (και προς δημόσιο).

Η Ελλάς κύρωσε την σύμβαση της Λισαβόνας (ν. 3671/08). Την ενέταξε στο εσωτερικό δίκαιο. Και … ουδέποτε την εφάρμοσε (!!!). Ο κρατισμός έχει ανάγκη εσόδων, θεμιτών ή αθεμίτων (!!!).

Η νομική επιβεβαίωση της ισχύος ζητήθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Το αίτημα εισήχθη …«… κατόπιν (-) πράξεως του Προέδρου (-) …»… Η δίκη διεξήχθη την 2.11.2012. Η απόφαση (1496/14) δημοσιεύθηκε την 28.4.14. Αντίγραφο ελήφθη την 3.6.14.

Ενάμιση και πλέον χρόνο μετά την συζήτηση έγινε δεκτό ότι …«… η Ολομέλεια δεν δύναται να επιληφθεί … (-). Παραπέμπει (-) ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών ...»… Άρα μετά δεκαετία (ίσως) το Δικαστήριο θ΄αποφανθεί εάν και οι Έλληνες δικαιούνται συμμετοχής  στην θαλπωρή του ευρωπαϊκού πολιτισμού (!!!).

V. Με την υπ΄αριθμ. 97/1942 απόφασή του, το ίδιο Δικαστήριο (στην τότε Ολομέλεια εξ ένδεκα μελών) έταμε το εξής κρίσιμο: Εάν δηλαδή οι επί Κατοχής κυβερνήσεις είχαν πλήρη εξουσία, ή εάν αντιθέτως η δύναμή τους ήταν περιορισμένη  στα της “κατοχής” και μόνον. Με διαφορά μίας ψήφου επικράτησε  η πρώτη εκδοχή (πιστεύω ορθότερη). Εξαίρεται το θάρρος, των ιστορικών δικαστών που μειοψήφισαν (Π. Πουλίτσα, Κ. Κυριακόπουλου, Π. Μερτικόπουλου, Σ. Σολιώτη και Χ. Μητρέλια). Αψήφισαν – μειοψηφούντες – πρόδηλη επιθυμία του “Άξονος”. Η τελική διάσκεψη έγινε την 3.2.42, πριν λήξει η μάχη του Staligrad. Πριν εμφανισθούν, άρα, εξωτερικά οι ρηγματώσεις της ισχυρότερης τότε πολεμικής μηχανής του κόσμου.

VI. Οι αποφάσεις απηχούν δύο εποχές. Η μία είναι εκείνη του αγέρωχου και αγωνιζόμενου Έθνους. Η άλλη εκείνη του γονατισμένου κράτους, που έμαθε να ζει με δανεικά και αγύριστα. Αμύνεται δε των κακών έξεων με τους μηχανισμούς που διαθέτει, μάλιστα δε (και με) τους δικαστικούς.

VII. Εάν ο κρατισμός δεν υποχωρήσει, η Ελλάς  δεν θ΄ανακάμψει. Δεν θα συγκρατήσει τα ικανώτερα των τέκνων της. Η αξία αυτών (διαρκώς πληθυνομένων) θα φωτίζει άλλους τόπους.