Οι πραγματικοί υπόλογοι του ελληνικού PSI

Α΄. Τα πράγματα ήταν πασίγνωστα (!).  Η Ελλάδα διαρκώς (επί χρόνια) σημείωνε αυξανόμενο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.  Αντίστοιχα, σημείωνε (και) διευρυνόμενα ελλείμματα. Έτσι, αυξανόταν  συνεχώς το δημόσιο χρέος. Υπό έμβλημα Ευρωζώνης πλημμύριζε τις αγορές με ομόλογα στερούμενα αντικρίσματος. Έχει και αυτό οδυνηρώς επαληθευθεί. Ο Κ. Καλλίτσης στην “Καθημερινή” 6.4.14 θυμίζει:  πουλήσαμε ομόλογα ύψους 43,5 δισ. ευρώ το 2008 και ύψους 63,8 δισ. το 2009 (!!!). Η επισημοποιηθείσα αδυναμία μετά τις εκλογές της 4.10.2009 υπήρξε μοιραία κατάληξη.

Η ΕΕ και η ΕΚΤ, υπό τεχνική καθοδήγηση (και) του ΔΝΤ συγκρότησαν πρόγραμμα εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Μεταξύ των τεθεισών, σχετικώς, αρχικών προϋποθέσεων υπήρξε και εκείνη της, σε συμφωνία με τους ιδιώτες ομολογιούχους του ελληνικού χρέους, μείωσης της ονομαστικής αξίας των ομολόγων τους κατά 30%. Το πρώτο σχέδιο του προγράμματος δημοσιοποιήθηκε στη σύνοδο της Νίκαιας, την 2.11.2011, από τους κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζί. Ο Έλληνας πρωθυπουργός (Γ.Α. Παπανδρέου) αιφνιδιάσθηκε από την τραχύτητα των ρυθμίσεων. Πρότεινε να τεθεί το πρόγραμμα υπό την κρίση του ελληνικού λαού, δια δημοψηφίσματος. Η στάση του θεωρήθηκε (από κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζί) ως προσπάθεια υπεκφυγής. Με δριμύτητα αντιπροτάθηκε στον Έλληνα πρωθυπουργό διεξαγωγή δημοψηφίσματος.   Όμως, πλέον, με αντικείμενο την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ή όχι. Η απειλή υπήρξε απροκάλυπτη. Η πίεση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό κατέστη αφόρητη. Παραιτήθηκε. Κλήθηκε ο εξωκοινοβουλευτικός Λουκάς Παπαδήμος. Είχε υπάρξει τέως (τότε) αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, μάλιστα επί πενταετία.

Ζήτημα συζητούμενο δια του τύπου ήταν (και) τότε εκείνο της απότμησης της αξίας των ελληνικών ομολόγων. Η συζήτηση ήταν επικεντρωμένη –αποκλειστικώς– στο ότι σε αυτά είχε επενδύσει ο ιδιωτικός τομέας. Αντιλέγετο, κυρίως, ο βαθμός της απότμησης και η επιβολή του μέτρου ως υποχρεωτικού ή εκούσιου.

Ο Λουκάς Παπαδήμος, ελάχιστα πριν ανέλθει στην ελληνική πρωθυπουργία με άρθρο του της 23.10.2011, τόσο στους «Times» της Νέας Υόρκης, όσο και στο «Βήμα» των Αθηνών, είχε λάβει κατηγορηματική θέση. Είχε  επιχειρηματολογήσει ότι η επίρριψη του βάρους απότμησης της αξίας των ομολόγων στον ιδιωτικό τομέα θα είχε ολέθριες συνέπειες. Θα κατέστρεφε την αξιοπιστία της Ελλάδας. Για χρόνια θα την έθετε εκτός αγορών.[1] Θα κατέρρεαν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, κατ΄ εξοχήν επενδυτές των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου. Και ότι –τέλος– το ποσοστό των ομολόγων σε χέρια ιδιωτών, ήταν μικρό σε σχέση προς το όλο ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατά συμπέρασμα, λοιπόν, ότι η ιδιωτική απότμηση θα επέφερε δυσαναλόγως μεγαλύτερη βλάβη από την οιαδήποτε (τελικώς τυχόν) ωφέλεια στην όλη προσπάθεια της ελληνικής διάσωσης.

Ο Λουκάς Παπαδήμος γενόμενος πρωθυπουργός στράφηκε – έργω – εναντίον των επιστημονικών του αντιλήψεων. Υπέκυψε προφανώς στην πίεση κυρίως της ΕΕ, καθοδηγούμενης κυριαρχικά από την κα Μέρκελ, κατά τούτο. Δηλαδή συμφώνησε στην απότμηση –όλων– των εκδεδομένων από την Ελληνική Δημοκρατία τίτλων σε βαθμό πραγματικής μείωσης της αξίας εκάστου τίτλου, μεσοσταθμικά, περίπου, κατά 80% (σε present value δηλαδή). Κυρίως, ο Έλληνας πρωθυπουργός, υπό την πίεση, εντόνως, της ΕΕ συμφώνησε (και) σε παράνομη μεθόδευση, την οποία και με εσωτερικό αντισυνταγματικό νόμο επέβαλε. Συγκεκριμένα: Κατά την έκδοση των επιδίκων τίτλων δεν προβλεπόταν όρος συλλογικής απόφασης για την απότμηση της αξίας  των τίτλων (collective action clauses c.a.c.s). Εν τούτοις, ο όρος αυτός επιβλήθηκε εκ των υστέρων. Αυτός υπήρξε ο αντισυνταγματικός ελληνικός νόμος. Έτσι, (και) όσοι διαφωνούσαν προς τη μείωση της αξίας των τίτλων τους (είτε απέχοντας από τις σχετικές  συνελεύσεις ομολογιούχων είτε  ψηφίζοντας –εκεί– αρνητικά) υπέστησαν τις συνέπειες της ακούσιας– αυθαίρετης μείωσης της αξίας των ομολόγων τους. Υπήρξε, δηλαδή, βάρβαρη, κατά τα συμβάντα, προσβολή του δικαιώματος επί της περιουσίας τους.

Η περιουσία κατά το Α΄ πρόσθετο πρωτόκολλο στη σύμβαση της Ρώμης αλλά και κατά τα άρθρ. 6 ΣΕΕ (σύμβαση Λισαβόνας), αποτελεί αγαθό προστατευμένο κατά τις αρχές  του ευρωπαϊκού πολιτισμού.  Ακόμη κατ΄άρθρ. 28 § 1 του ελληνικού Συντάγματος, η προστασία της περιουσίας, ως περιεχόμενο συμβάσεων που έχουν κυρωθεί νομοθετικά, δεν υπόκειται σε περιορισμό κατ΄ εφαρμογή κοινού νόμου, όπως εδώ (έκθεσμα) συνέβη. Εν τούτοις κατά τα ήδη σημειωθέντα, υπό την παράνομη επιμονή αμφοτέρων ΕΕ και ΕΚΤ, η επενδεδυμένη στους επίμαχους τίτλους περιουσία των ιδιωτών (επενδυτών) καταστράφηκε. Συγκλονίζει ο βαθμός της δολιότητας της ΕΚΤ. Ούσα και η ίδια ομολογιούχος του αυτού χρέους επέβαλε στην Ελλάδα την αντικατάσταση των τίτλων της. Έτσι, οι ομολογίες ιδιοκτησίας ΕΚΤ δεν αποτμήθηκαν. Αντικαταστάθηκαν με άλλους τίτλους ισότιμους απώτερης λήξης.

Συμπερασματικά: η περιουσία των ομολογιούχων παράνομα βλάφθηκε. Χωρίς  συναίνεση των δικαιούχων η περιουσία τους αυτή μειώθηκε κατά 80%. Η αρχή της ισότητας διέπει –παγκοσμίως– κάθε διαδικασία συλλογικής εκτέλεσης. Κατά την επιχείρηση, όμως, του προκειμένου ανοσιουργήματος η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης (!), καταδολιεύθηκε την ομάδα των συναδέλφων της ομολογιούχων. Όπως  εξηγήθηκε –με συνείδηση κακοποιού– αντικατέστησε  τους δικούς της αποκλειστικά (!) τίτλους. Αυτό δε προς έξοδό της, έκνομη, της ομάδας των λοιπών και προνομιούχο, έτσι, ικανοποίησή της από τη συντελεσμένη ελληνική πτώχευση.

Β΄. Επί πλέον της δεσπόζουσας αυτής παρανομίας, αλλά και της καταρράκωσης της αρχής της ισότητας, παραβιάσθηκε (εδώ) και η αρχή της αναλογικότητας. Αμφότεροι ΕΕ και ΕΚΤ ευθύνονται για κρίσιμα συμβάντα.  Αντιθέτως, εντελώς ασύνδετοι προς αυτά είναι οι ιδιώτες. Αυτοί, δηλαδή, που μετέχουν στην ομάδα των ιδιωτών ομολογιούχων.

Και ιδού η απόδειξη:  i. Η Ελλάδα εντάχθηκε στην, τότε, ΕΟΚ με κριτήρια πολιτικά. Καταλυτική για την αποδοχή της χώρας υπήρξε η συνεννόηση μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Χέλμουτ Σμιτ. Συναφής, και η πολιτική βοήθεια που παρέσχε στον Καραμανλή ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν.  ii. Εν τούτοις, τα ελληνικά προβλήματα άρχισαν νωρίς. Ήδη το 1983 η ελληνική βιομηχανία σημείωνε επιδόσεις καταστροφικές. Ζητήθηκε ειδική άδεια από τις ευρωπαϊκές αρχές, ώστε να συσταθεί οργανισμός ενίσχυσης της ελληνικής  μεταποίησης. Η άδεια δόθηκε … « … για την άρση σοβαρής οικονομικής διαταραχής της οικονομίας κράτους μέλους … » … Έτσι ιδρύθηκε ο “Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων”. Είναι ευρωπαϊκή γνώση πασίδηλη ότι εκεί εντάχθηκαν εξήντα επτά εκ των μεγαλύτερων μεταποιητικών επιχειρήσεων της χώρας. Επίσης, όμως, και ότι η καταστροφή υπήρξε πλήρης. Ουδεμία επιχείρηση ανασυγκροτήθηκε. Σπαταλήθηκαν, απλώς, δισεκατομμύρια (!!!).  iii. Ο πρόεδρος Σαρκοζί στην άνω σύνοδο της Νίκαιας κατηγόρησε την Ελλάδα πως πέρασε στην Ευρωζώνη με οικονομικά στοιχεία κίβδηλα (faux).  Αποτελούν δε κοινό τόπο τα Greek Statistics. Δηλαδή οικονομικά στοιχεία κατά παραποίηση (!!!). Είναι, σχετικώς,  χαρακτηριστική και η επιχειρηματολογία του Κ. Σημίτη (πρωθυπουργού της Ελλάδας κατά την ένταξη της τελευταίας στην Ευρωζώνη). Σε άρθρο του στην γαλλική “Monde” την 15.11.2011 εκθέτει την άποψή του. Αναφέρεται στην ανεπιφύλακτη αποδοχή της Ελληνικής Δημοκρατίας από τις ευρωπαϊκές αρχές. Μη υποστηρίζοντας ότι τα οικονομικά στοιχεία που ενεφάνισε ήταν ακριβή, εμμέσως πλην σαφώς, ισχυρίζεται ότι τα λοιπά κράτη της ευρωζώνης αποδέχθηκαν (και) την Ελλάδα παρέχοντας συνειδητή “έκπτωση” αναφορικά προς τις ελληνικές παραγωγικές δυνατότητες (!!!). Άλλωστε είναι μεταξύ των κρατών γνωστή η επιχείρηση του “Swap” που η Goldman Sachs οργάνωσε σε  συνεργασία με την Τράπεζα της Ελλάδος. Εκεί, τότε, προήδρευε, ο Λουκάς Παπαδήμος. Με πλήρη γνώση του συμβάντος πέρασε, ο κ. Παπαδήμος στο διοικητικό συμβούλιο και την Αντιπροεδρία της ΕΚΤ. Και η γνώση Παπαδήμου αμέσως, έτσι, έγινε (και) γνώση της ΕΚΤ.

Αντί πολλών:  Πρόσωπο κατ’εξοχήν αρμόδιο.  Ο Αντιπρόεδρος ε.τ. του Ελεγκτικού Συνεδρίου, Κων. Τράκας, σ’ εκτεταμένο άρθρο του στην “Εστία” της 8.5.12 καταγγέλλει τη μεθόδευση της Goldman Sachs προς …«…φαινομενική μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδος κατά 2,3% του ΑΕΠ …»… iv. Άρα: H θεσμική ανεπάρκεια, κυρίως, στα οικονομικά της Ελλάδας ήταν γνωστή. Και υπό επίγνωση του ζητήματος αμφότερες οι ΕΕ και ΕΚΤ  συμφώνησαν με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Αλλά η Ελλάδα:  v.  Και μετά την ένταξή της στην Ευρωζώνη παρουσίασε εγγενή παθογένεια. Το 2007 δεν κατόρθωνε να εμφανίσει εικόνα συμβατή προς τα όρια ελλείμματος και χρέους που είναι καθιερωμένα στη συνθήκη του Maastricht (10.12.91). Προς υπέρβαση του ζητήματος, η Ελλάδα, πρόβαλε την καθ΄ υπερβολή  (έναντι των λοιπών χωρών της Ευρωζώνης) δράση της παραοικονομίας. Υπό την επίκληση, δηλαδή, εγνωσμένης και σοβαρότατης οικονομικής παραβατικότητας, η Ελλάδα, ζήτησε  το 2007, διεύρυνση των ορίων ανοχής του ελλείμματος και του χρέους της. Είναι τονιστέο ότι το ελληνικό αίτημα δεν απορρίφθηκε. Έγινε  εν μέρει δεκτό. Άρα η Ενωμένη Ευρώπη (χωρίς να αντιδράσει και η ΕΚΤ), συναποδέχθηκαν έγκυρη την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (και) χωρίς να πληρούνται οι όροι σταθερότητας του Maastricht.

Εκ των άνω, ιδίως υπ΄ αριθμ. i έως v, γίνεται φανερό ότι αμφότερες οι ΕΕ και ΕΚΤ, με τη συμπεριφορά τους υπέθαλψαν την εξακολουθητική ελληνική παρανομία. Κατέστησαν, άρα, αμφότερες τις εκδόσεις των ελληνικών ομολόγων (άρα και των επίμαχων) παγίδες για τους ιδιώτες επενδυτές. Οι τελευταίοι αγνοούσαν, ως ιδιώτες, ό,τι οι ΕΕ και ΕΚΤ γνώριζαν. Έτι πλέον (και) διαρκώς διαπραγματευόντουσαν με την Ελλάδα. Και η  γνώση αυτή άγει στο συμπέρασμα πως το σύνολο της ζημίας (και) εντεύθεν βαρύνει και τις δύο εις ολόκληρον.

Συμπέρασμα:  ΕΕ και ΕΚΤ οφείλουν αμέσως πλήρη αποζημίωση σε όλους τους ομολογιούχους του ελληνικού χρέους. Αλλιώς με βάση τη συμπεριφορά τους μπορούν να υποχρεωθούν σε αποζημίωση. Η δικαστική επιδίωξη, ασφαλώς, θα συμβάλει στην απαξίωση των τίτλων της Ευρωζώνης έναντι του διεθνούς κοινού, Κινέζων – κυρίως – κλπ.  Όμως, την ευθύνη για την συνέπεια αυτή θα φέρουν όσοι προκάλεσαν τις βλάβες.  Δηλαδή η ΕΕ και η ΕΚΤ.