Διεθνής Νομιμότης

Ι. Η διεθνής νομιμότης προϋποθέτει ισχύ αντίστοιχων κανόνων δικαίου. Τέτοιοι, όμως, δεν υπάρχουν. Μάλιστα ως εκ της ανυπαρξίας υπερεθνικού δικαιοδοτικού μηχανισμού.

ΙΙ. Οι κανόνες  των οποίων γίνεται επίκληση, διεθνώς, είναι συμβατικοί. Ισχύουν, δηλαδή, μεταξύ συμβεβλημένων. Συμβατική είναι η βάση (και) του ΟΗΕ. Η λειτουργία του αδυνατεί να μετεξελιχθεί σε δικαιοδοτική. Ο εκτελεστικός του, κυρίως, βραχίων είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας. Εκεί επικρατούν κριτήρια αμιγώς  πολιτικά. Οι μεγάλες δυνάμεις έχουν εξουσία αρνησικυρίας (veto). Έτσι η δράση του ΟΗΕ παραλύει. Παράδειγμα επίκαιρο: τα της Συρίας. Κοινό veto Ρωσίας – Κίνας  αδρανοποιεί τον Οργανισμό.

Τα όμοια ισχύουν και για τα διεθνή ποινικά δικαστήρια. Αδιανόητη είναι η εκεί κλήση Αμερικανών προέδρων για επιθετικούς πολέμους, όπως, φερ’ ειπείν, των Ιράκ ή Αφγανιστάν. Ομοίως και του Ρώσου κ. Poutin. Αυτός συντηρεί στην εξουσία τον κ. Assad της Συρίας. Ο εκεί λαός, ουδέποτε ρωτήθηκε εάν τον θέλει. Σφάζεται, όμως, παρ΄αυτού ανηλεώς (!!!).

Ουδείς ποτέ λογοδότησε για την οικουμενική κατάλυση κάθε έννοιας κρατικής κυριαρχίας. Αυτό, βέβαια, με την παρακολούθηση τηλεφώνων ακόμη και αρχηγών κρατών. Στην πραγματικότητα του Guantanamo επιβιώνουν πρακτικές ναζιστικών στρατοπέδων. Κρατούνται, αδίκαστοι εκεί άνθρωποι επί χρόνια (!!!).

ΙΙΙ. Η διεθνής πρακτική έχει αναδείξει δύο αρχές. Εκατέρας γίνεται επίκληση κατά περίπτωση. Πρόκειται για την αρχή της αυτοδιάθεσης (ανεξαρτησίας) των λαών. Επίσης για εκείνη του σεβασμού της κυριαρχίας παντός κράτους.

Το όνομα του “πολέμου της βοσνιακής ανεξαρτησίας” (1992-5) διακηρύσσει την πρώτη. Συνάμα, όμως, παραβιάζει την δεύτερη. Καταρρακώθηκε, πράγματι, τότε, η κυριαρχία της υπό κατάρρευση Γιουγκοσλαβίας. Έτσι φθάσαμε στην βοσνιακή ανεξαρτησία. Στο Ιράκ η παραβίαση της κυριαρχίας του, ουδένα απελευθέρωσε. Αιματηρότατος συνεχίζεται (και) εκεί ο  εμφύλιος σπαραγμός. Τα όμοια, περίπου, ισχύουν και στο Αφγανιστάν.

Η Σκωτία ετοιμάζει δημοψήφισμα απόσχισης από το Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ). Αυτό τούτο το ΗΒ απειλεί αποχώρηση από την Ενωμένη Ευρώπη. Οι διαρρυθμίσεις αυτές (σημαντικές για την Δύση) δεν προκαλούν ευρύτερη αναστάτωση, όπως αυτή που ήδη εκδηλούται στην Ουκρανία.

IV. Στην περίπτωση Ουκρανίας, τα πράγματα εξελίχθηκαν, ως εξής: Αφ΄ης άρχισαν οι μαζικές εκδηλώσεις κατά του φιλορώσου Gianoukovits άρχισε και η πολιτική ανάμειξη των δυτικών. Επισήμως η βαρώνη Ashton συναντήθηκε με τους διαδηλωτές. Ακόμη περισσότερο απηύθυνε και συστάσεις προς τον Gianoukovits να σεβασθεί τα δικαιώματα των αόπλων διαδηλωτών. Οι διαδηλωτές, εν τούτοις, δεν ήσαν, όλοι, άοπλοι. Υπήρξαν πυροβολημένοι αστυνομικοί.

Ο Poutin εξεδήλωνε, τότε, την δυσαρέσκειά του στις Βρυξέλλες. Η αντίδραση δεν λήφθηκε υπ΄όψη. Εν σώματι υπουργοί της Ενωμ. Ευρώπης έλαβαν μέρος σε ενδοουκρανικές διαβουλεύσεις (!!!), προκειμένου, υποτίθεται, ν΄αποφευχθεί ανοικτή ρήξη. Στόχος, αληθής  πολιτικός, υπήρξε η μείωση του Poutin στην γειτονιά του. Η ψυχική συνδρομή της Δύσης υπέρ των αντιπάλων του Poutin υπήρξε εμφαντική.

V. Ο στερούμενος ιδίου βάρους Gianoukovits ανετράπη. Δραπέτευσε εξουθενωμένος στην Ρωσία. Και τότε, απροκάλυπτα, εμφανίσθηκε επί σκηνής ο διεθνώς πανίσχυρος Poutin. Βάσει της αρχής της αυτοδιάθεσης  των λαών ζητά την ανεξαρτησία της  Κριμαίας  και την απόσχισή της από την Ουκρανία (!!!). Είναι εντυπωσιακό ότι αυτή την εξέλιξη, η Δύση δεν είχε  δεόντως αξιολογήσει. Ήταν, εν τούτοις, πρόδηλη. Η Ρωσία, αν μη τι άλλο, είναι στην Κριμαία από  αμνημονεύτων ετών (!!!).

VI. Ενός κακού μύρια έπονται. Για να σώσουν, οι δυτικοί, τα προσχήματα απειλούν σκιώδεις κυρώσεις. Πράγματι, όμως, φαίνεται ο Poutin να κερδίζει σ΄αυτήν, πάντως, την φάση. Οικονομικώς εξουθενωμένοι οι Ουκρανοί ζητούν βοήθεια από την Δύση. Ο Poutin αρνείται οιαδήποτε αρωγή προς την κυβέρνηση του Κιέβου. Οι δυτικοί πληρώνουν. Ο Poutin αυξάνει την τιμή του φυσικού αερίου που προμηθεύει – κατ΄αποκλειστικότητα – μάλιστα (και) την Ουκρανία. Τελικώς το ασφαλώς βέβαιον σήμερα είναι ότι οι δυτικοί, δια της αρωγής  προς την Ουκρανία, πληρώνουν ακριβώτερο φυσικό αέριο στον Poutin.

Στερνή μου γνώση ….