Ευρωπαϊκή προοπτική

Ι.  Ό,τι κατασκευάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ) σφραγίζεται ως “made in USA”.  Ό,τι κατασκευάζεται στην Ενωμένη Ευρώπη δεν φέρει ανάλογη σφραγίδα.  Εν τούτοις από την χαραυγή ήδη της ΕΟΚ, ως θεμελιώδης ελευθερία, είναι καθιερωμένη (Συνθ. ΕΟΚ άρθρ.14) η ανεμπόδιστη κυκλοφορία:  προσώπων και υπηρεσιών – εμπορευμάτων  και κεφαλαίων.

Η καθιέρωση δεν επέφερε το επιθυμητό,  την ομογενοποίηση δηλαδή των πληθυσμών.

ΙΙ.  Κατ’ αντίθεση προς τις ΗΠΑ, οι επί μέρους πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές αποκλίσεις διατηρήθηκαν.  Η έλλειψη κοινής γλώσσας ιδιοδυνάμως δυσχέρανε την αφομοίωση.  Η κινητικότης προσώπων, εμπορευμάτων και κεφαλαίων, παραμένει άκρως περιορισμένη.

Η Ευρώπη καθοριστικά έχει αναπαραγάγει την ιστορικό – κοινωνική της διαίρεση.  Ο βορράς είναι πλούσιος.  Διαθέτει κεφάλαια.  Ο νότος παραμένει φτωχός.  Στέλνει, απλώς, κόσμο (στον βορρά) για να βρει δουλειά.  Αυτής της μορφής η ομογενοποίηση, όμως, προϋπήρχε.

Ελάχιστοι θυμούνται ό,τι χαρακτηριστικώς, εδώ, συνέβη με την έλευση της Deutsche bank.  Ήλθε διερευνητικά.  Έγινε μέτοχος του 10% της Eurobank.  Έλαβε και συμφωνημένες θέσεις στο δ.σ. της ελληνικής τράπεζας.  Όμως, υπήρξε σύντομο το πέρασμα.  Διαπιστώθηκε χάσμα νοοτροπίας, αγεφύρωτο.  Έφυγε αθόρυβα.  Δεν εγκληματίσθηκε, ούτε επανήλθε.

ΙΙΙ.  Η αδυναμία εξυπηρέτησης οικοδομικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης (subprimes loans) στις ΗΠΑ, οδήγησε στην πρώτη εκτεταμένη κρίση της παγκοσμιοποίησης.  Η κρίση ανέδειξε και οργανικές ευρωπαϊκές αδυναμίες.  Η πρωταρχική έγκειται στην αφελή θεώρηση πως η “Ένωση” είναι οικονομικώς, άτρωτη (!!!).  Ανέτοιμη, λοιπόν (η Ένωση) αφ’ης εξερράγη η κρίση κατέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), δηλαδή στις ΗΠΑ.  Ήδη υπό την σταθεροποίηση των πραγμάτων αναδεικνύονται και συνεφελκόμενες  διαρθρωτικές αγκυλώσεις.  Η Ελλάς σώθηκε από την άτακτη κατάρρευση.  Έμεινε, όμως, το χρέος της.  Στα τέλη του έτους (2014) θ’ ανέρχεται σε € 326 δις.  Δηλαδή, με προεικαζόμενο ΑΕΠ, περίπου, 180 δις, το χρέος θ’ ανέρχεται στα 178% του ΑΕΠ.  Άρα, ιδιοδυνάμως, είναι αδύνατη η εξόφληση.  Όμως, κατά την θεμελιώδη συνθήκη του Maastricht απαγορεύεται το χάρισμα κρατικών χρεών.   Τέτοιο χάρισμα, άλλωστε, αντιβαίνει στην αρχή του ανταγωνισμού.  Αυτό βέβαια διότι τον νοθεύει.  Άγει σε πλεονέκτημα, υπέρ των καταχρέων (!!!).  Ακόμη: ουδείς υποχρεούται ν’ αναδεχθεί χρέη άλλου κράτους. Τελικά, δηλαδή, να τα φορτώσει στους δικούς του φορολογούμενους  (!!!).  Η “απολογία” Παγκάλου στο “Μαζί τα φάγαμε”, αναδεικνύει το ελληνικό χρέος άκρως ασυμπαθές.

IV. Ο Καπιταλισμός εγγενώς οδηγεί σε κρίσεις. Επιδιώκει, μάλιστα με χρήση πιστώσεων, διαρκή μεγιστοποίηση οφέλους.  Άρα, αναδέχεται κινδύνους.  Τρέχουσα είναι η τριβή μεταξύ Δυτικού Κόσμου και ανερχομένων “Bric’s” (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα).  Είναι τα  της Ουκρανίας σαφής απόδειξη.  Ζητούμενο παραμένει η αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου.  Σφοδρότατα πιθανολογείται εντός των επομένων ετών η ανάδειξη μείζονος οικονομικής αναμέτρησης.  Ό,τι  ήδη έχει συμβεί με την Ελλάδα είναι αναμενόμενο να  συμβεί και με άλλη ασθενή οικονομία.  Ενδεχομένως να συμβεί με Ιταλία, Ισπανία ίσως και Γαλλία.

Υπό την ενεστώσα δομή, χωρίς κεντρική κυβέρνηση, με εξουσία άμεσης διάθεσης υποστηρικτικών (όχι δανειακών) κεφαλαίων, κάθε παρόμοια κρίση, με μεγάλο κράτος, θα συντρίψει την υπόσταση της Ενωμένης Ευρώπης.  Ουδείς θα διατίθεται να πληρώσει τα σπασμένα άλλου, μάλιστα μεγάλου κράτους.  Ο βορράς θ’ αρνηθεί να είναι – μονίμως – ταμείο εσχάτης καταφυγής, για δανεικά και αγύριστα.

V. Η Ενωμένη Ευρώπη έχει ανάγκη μοναδιαίας κυβέρνησης. Άρα και κανόνων καθολικής εφαρμογής και ενιαίου ελέγχου. “Τρόικες” διαπραγματευόμενες την εφαρμογή του ευρωπαϊκού νόμου αποτελούν μπαλώματα. Γελοιοποιείται, έτσι, η έννοια της νομιμότητας. Ο νόμος υπάρχει ή όχι. Ουδέποτε είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης (!!!).

Εάν δεν υπάρξει ενιαιοποίηση κανόνων λειτουργίας, η Ενωμένη Ευρώπη έχει τελειώσει.