Ζητείται βελτιστοποίηση

Ι. Η παν-πολυεθνική εταιρεία Yahoo μετεγκατέστησε την έδρα της στην Ιρλανδία για λόγους φορολογικούς. Ακολούθησαν (και) παρ’ ημίν σχόλια κακεντρεχή. Οι σχολιαστές προεχόντως, ανέδειξαν, επί των θεσμών της διεθνούς οικονομικής διάρθρωσης.

ΙΙ. Όσο θεμιτό είναι (και είναι) να συνυπάρχουν – διεθνώς – νόμοι φορολογικώς ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, τόσο είναι θεμιτή και η επιλογή του νόμου εκείνου που ταιριάζει στην κατάσταση του επιλέγοντος. Επί τέλους πρόκειται για επιλογή νόμου. Όχι, λοιπόν  (εξ ορισμού) για επιδίωξη αθέμιτη.

Ο φορολογικός ανταγωνισμός αποτελεί φαινόμενο καθιερωμένο σ’ όλες τις έννομες τάξεις. Στις ΗΠΑ, φερ’ ειπείν, για  λόγους αμιγώς φορολογικούς, χρηματοοικονομικές εταιρείες και τράπεζες διάσημες  επιλέγουν τον φορολογικό “παράδεισο” της πολιτείας Delaware.

ΙΙΙ. Παγκόσμια εξίσωση των φόρων είναι αδιανόητη. Το ύψος τους σε κάθε χώρα αποτελεί συνάρτηση των εκεί οικονομικών-επενδυτικών στόχων. Παράλληλα είναι συνάρτηση και του κόστους κρατικής λειτουργίας, μάλιστα δε και του αντίστοιχου κρατικού χρέους.  Υπ’ αυτή την θεώρηση εξηγείται ο διεθνής φορολογικός ανταγωνισμός προς άντληση κεφαλαίων, με την διάθεση ομολόγων. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο “Monaco”. Είναι το μόνο ευρωπαϊκό κράτος με μηδενικό δημόσιο χρέος, αντιστοίχως, και με μηδενική φορολόγηση  των εκεί εγκατεστημένων.

Ο φόρος κάθε χώρας (σ’  επίπεδο διεθνών συναλλαγών) δεν είναι άλλο τι ει μη στοιχείο κόστους. Και μείωση κόστους σημαίνει αύξηση παραγωγικότητας (!!!).

IV. Στα πλαίσια της Εν. Ευρώπης παγιώνεται (ΣΕΕ άρθρ. 3 § 3, συμβ. Λισσαβώνας) η έννοια της εσωτερικής αγοράς. Αυτό με πλήρη διασφάλιση συνθηκών οικονομικής ελευθερίας. Άρα και με απαγόρευση μέτρων προστατευτισμού, δηλαδή, κρατικής αρωγής (national aid).

Υπ’ αυτόν τον περιορισμό και μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών είναι καθιερωμένος ο φορολογικός ανταγωνισμός. Η Ελλάς νομοθετικώς διαφημίζει την πλήρως αφορολόγητη μεταχείριση σειράς δράσεων. Κατά τον ισχύοντα Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ΚΦΕ) απαλλάσσονται ενδεικτικά:  κατ΄ άρθρ. 37 § 2 οι τόκοι ομολογιακών δανείων και εντόκων γραμματίων του Ελληνικού Δημοσίου. Κατ΄άρθρ.  72 § 12 θεσπίζεται απαλλαγή για τις  ναυτιλιακές  δραστηριότητες. Κατά την εν συνεχεία § 17, ιδίου άρθρου, απαλλάσσονται ομοίως παντός φόρου οι Εταιρείες Κεφαλαίου Επιχειρηματικών συμμετοχών (ΕΚΕΣ). Επίσης (απαλλάσσονται) και οι εταιρείες Αμοιβαίων Κεφαλαίων Επιχειρηματικών Συμμετοχών (ΑΚΕΣ).

V. Πάγιο πρόβλημα του κράτους είναι η συντήρηση των υπεραρίθμων μισθοδοτουμένων. Έτσι, οι διαρκώς τροποποιούμενοι φορολογικοί νόμοι είναι αποκλειστικά φοροεισπρακτικοί. Είναι επίσης νομικά εσφαλμένοι. Κατά κανόνα προχειρογραμμένοι και αντιοικονομικοί. Φερ’ ειπείν: πολλές από τις άνω απαλλαγές  συνιστούν δυσμενή διάκριση άλλων εταίρων. Η απαλλαγή, επί παραδείγματι, των ομολόγων της Ελλάδας εισάγει δυσμενή μεταχείριση – απαγορευμένη – για τα ομόλογα  των  λοιπών ευρωπαϊκών χωρών. Ακόμη περισσότερο, η φοροεισπρακτική διάθεση (μανία) αναδεικνύει βαριές αστοχίες.

Στα άρθρ. 44 επομ. ΚΦΕ εισάγεται (και) εδώ η έννοια της οντότητας. Πρόκειται περί του αγγλοσαξωνικού “entity”. Εάν, λοιπόν, η “οντότης” έχει χρηματοοικονομικό αντικείμενο και διευθύνεται, εντεύθεν, υπόκειται στην ελληνική φορολογική μεταχείριση. Αποτέλεσμα: οι  “οντότητες” τίθενται, αμέσως, υπό διαχείριση ειδικευμένων διεθνών τραπεζών, ή αναλόγων εταιρειών. Έτσι κόβεται ο ομφάλιος λώρος της με την Ελλάδα. Ακόμη, αποτελεσματικώτερα, οι φορείς των οντοτήτων μετεγκαθίστανται. Άρα, εδώ, κλείνουν γραφεία. Αυξάνει η ανεργία. Η Ελλάς, επιπολαίως, αυτοαποκλείεται, απ’ ό,τι προφανώς  έχει ανάγκη (!!!).

VI. Η φορολογική βελτιστοποίηση (tax optimization) είναι στοιχείο του καιρού μας. Αποτελεί ταυτόχρονα απειλή και ευκαιρία. Σε τελική ανάλυση, το δικό μας ζήτημα, ανάγεται στο τι θα γίνει το κομματαρχοκρατούμενο ελληνικό πελατειακό και τριτοκοσμικό κράτος. Εάν αυτό εξορθολογισθεί τότε, μόνον, η Ελλάς θα έχει σωθεί.