Ασία ανερχόμενη

Ι. Η αμερικανική δημοσιονομική διένεξη ανέδειξε κόπωση της Δύσης. Το δολάριο εκδίδεται στις ΗΠΑ. Δεν ανήκει, όμως, στην Αμερική. Τον Ιούλιο 1944 συνεκλήθη, εκεί, στο Bretton Woods η ομώνυμη παγκόσμια διάσκεψη 44 κρατών. Ο χρόνος δεν ήταν ανύποπτος (!!!). Είχε προηγηθεί η απόβαση των συμμάχων στην Νορμανδία (6.6.44). Δεν είχε, όμως, αρχίσει η εισβολή στην Γερμανία. Το χιτλερικό θηρίο σφάδαζε μεν, επικίνδυνα όμως. Από Ιουνίου 1944, υπό τεχνολογία αιχμής, πύραυλοι V2 βάρους ενός τόνου έκαστος αυλακώνουν το Λονδίνο. Και ενσπείρουν πανικό. Χωρίς αμερικανική συμπαράταξη η πτώση της Γερμανίας, πάντως, δεν είναι σύντομη.

Άρα, η Αμερική, στο Bretton Woods  υπαγόρευε όρους. Τόσο περισσότερο, που η Σοβ. Ένωση, αντίπαλο, ήδη, δέος, είχε αρνηθεί συμμετοχή.

Έτσι, επεβλήθη εκεί ως μόνο διεθνές νόμισμα το δολάριο ΗΠΑ. Αρχικά το νόμισμα στηρίχθηκε με κάλυμμα χρυσού. Επί προεδρίας Nixon (Plaza Agreement), ο χρυσός εγκαταλείφθηκε. Κρίθηκε η κάλυψη περιττή. Υποστηρίχθηκε, ότι η παραγωγικότης της αμερικανικής οικονομίας αποτελεί επαρκές αντιστάθμισμα αξίας του εκδιδόμενου νομίσματός της.

ΙΙ.  Η Αμερική μετεβλήθη (ουσία) σε παγκόσμιο τραπεζίτη. Συνακόλουθα το νόμισμά της έγινε ομόλογο (!!!). Ετσι  μεγάλο τμήμα της εθνικής της δαπάνης (η Αμερική). καλύπτει με, διαρκώς, διευρυνόμενες πιστώσεις. Πληρώνει με υποσχέσεις. Συνεχίζει να χρεώνεται (!!!). Ό,τι ήδη συμβαίνει με την Κίνα είναι εκπληκτικό. Η Κίνα εξάγουσα στις ΗΠΑ έχει αποθεματοποιήσει δολλαριακές  κινητές αξίες  ύψους $ 1.300 δις. Ετσι, όμως, έγινε (και) αιχμάλωτη των Αμερικανών. Εάν διατηρήσει τ’ αποθέματα, ουσιαστικά, χρηματοδοτεί όποιες καταναλωτικές δαπάνες αποφασίζει ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος. Άλλος ρέπει προς εκστρατείες, άλλος προς διευρυμένο κοινωνικό κράτος. Όλα με χρέωση τρίτων (!!!).

Εάν, ήδη, οι Κινέζοι αποφασίσουν αντιθέτως, να ρευστοποιήσουν δολλαριακές τους αξίες, αυτοπυροβολούνται. Θα υποτιμηθεί ραγδαία το δολάριο, ως εκ της υπερπροσφοράς του. Ετσι, λοιπόν, (μάλιστα στην διμερή σχέση) θ’ ακριβύνει το γουάν (νόμισμα της Κίνας). Άρα θα καταστρέψουν, οι Κινέζοι, το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα προς εξαγωγή της βιομηχανικής τους παραγωγής.

Επί πλέον θα χάσουν και σημαντικά κεφάλαια αποθεματοποιημένα. Όπως ήταν αναμενόμενο, στην  ενδοαμερικανική διένεξη παρενέβη η Κίνα. Υπήρξε αυστηρότατη και απειλητική. Το ενδεχόμενο υποβάθμισης της αμερικανικής  αξιοπιστίας (μάλιστα και με τεχνική πτώχευση) προβλήθηκε ως πράξη απάτης εναντίον της Κίνας.

Αντιθέτως (προς τις ΗΠΑ) η Εν. Ευρώπη μετά συμψηφισμό των εσωτερικών χρεών, συνολικώς, ουδέν  (ή σχεδόν) οφείλει ως  “Ένωση” προς τα έξω. Αλλά η Εν. Ευρώπη έχει το πρόβλημα του Νότου. Μέρος του προβλήματος είναι, ατυχώς, πλέον και η Γαλλία. Το δημόσιο χρέος της πλησιάζει επικίνδυνα ήδη το 100% του ΑΕΠ της. Η οικονομική υστέρηση του Νότου εμποδίζει. Σήμερα, νόμισμα ελλειμματικών χωρών  δεν γίνεται διεθνώς αποδεκτό. Άρα η Ευρώπη,  αδυνατεί ν’ αποτελέσει υποκατάστατο των ΗΠΑ, που πλέον αρχίζουν ν’ ασθμαίνουν σοβαρά.

Προφανής, λοιπόν, δυσχέρεια της Δύσης, συνολικά, όπως συνεχίσει να ηγείται του πλανήτη.

ΙΙΙ. Αντιθέτως προβλέπεται ότι μεταξύ 2030 – 2050  η Ασία θα έχει καταστεί κυρίαρχη δύναμη. Η Ινδία, φαίνεται ότι πληθυσμιακά θα έχει υπερβεί την Κίνα. Εν τούτοις η τελευταία (Κίνα) θα έχει υπερβεί σε οικονομική ισχύ τις ΗΠΑ. Η Ινδία, δε, θα βρίσκεται (οικονομικώς) στην τρίτη θέση. Ακόμη, η Κίνα, θα δεσπόζει στην αγορά των πρώτων υλών μ’ εκτεταμένες επενδύσεις στην Αφρική. Ήδη επενδύει και στο Αφγανιστάν, όπου εποφθαλμιά την θέση των Αμερικάνων που αποσύρονται.

VI. Η κυριαρχία και πάλι της Ασίας (μάλιστα της Κίνας) είναι πιθανή. Η ανατροπή θα είναι σε βάρος των δυτικών, του τρόπου ζωής τους, και της Δημοκρατίας.