Ανάγκη αναστροφής

Ι. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς τελεί διαρκώς επί ποδός πολέμου. Αγωνίζεται να προσελκύσει επενδυτές. Όμως η συγκομιδή είναι αναιμική. Η κρίση είναι παγκόσμια. Άρα η ανάγκη κεφαλαίων γενική. Η χώρα μας είναι τελευταία στον κατάλογο της Ευρωζώνης. Μέχρι να καλυφθούν οι προηγούμενοι εξανεμίζονται οι προσφορές (!!!). Επιπροσθέτως: η εμπρηστική ρητορεία του κ. Τσίπρα αποθαρρύνει, τελικώς (και) όποιον, τυχόν, φθάσει μέχρις ημών.

ΙΙ. Προβάλλεται ισχυρισμός ότι επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα. Αντιλέγεται ότι το όποιο, τυχόν, πλεόνασμα είναι καθαρώς ταμειακό. Ότι, δηλαδή, δημιουργείται όχι διότι περισσεύουν χρήματα, αλλά διότι – απλώς – δεν εξοφλούνται χρέη. Τέτοια περίπτωση φέρεται ότι συγκροτεί η καθυστέρηση πληρωμής στον ΕΟΠΥY. Η καθυστέρηση επιστροφής ΦΠΑ κ.ο.κ. Ούτως ή άλλως οι μακροοικονομικές θεωρήσεις είναι πρακτικά αδιάφορες για την ελληνική κοινωνία που διανύει τον τέταρτο χρόνο βαθιάς κρίσης. Η κυβερνητική “Καθημερινή της Κυριακής” της 29.9.13 φιλοξενεί (φυλ. 7) ανάλυση ότι δια του πλεονασματικού της ισοζυγίου η Ελλάς θα χρειασθεί χρόνια 90 (!!!) ώστε να πετύχει μείωση του εξωτερικού της χρέους στο ήμισυ.  Κι αυτό, βέβαια, για να επιδιώξει, τότε, εξυπηρέτηση του υπολοίπου μισού του χρέους δια των χρηματαγορών. Αλλ’ υπάρχει και απλούστερος λογαριασμός. Υπολογίζεται μείωση του εθνικού πλούτου κατά 25% από την έναρξη της κρίσης (2010). Υπολογίζει, εξ άλλου, η Κυβέρνηση το περίσσευμα του επομένου έτους (2014) σε 0,6% επί του (μειωμένου σήμερα) εθνικού προϊόντος, προεικαζομένου, σε δις 180. Άρα σε αδρές γραμμές, προς ανάκτηση του απωλεσθέντος πλούτου απαιτούνται χρόνια 41,67. Ήτοι 41,67 Χ 0,6% = 25% του απωλεσθέντος, ήδη, πλούτου, υπό σημερινές τιμές  (180 δις).

Όλοι οι αναγόμενοι στο μέλλον δημοσιονομικοί λογαριασμοί έχουν έντονα προσεγγιστικό χαρακτήρα. Είναι, όμως, άκρως χρήσιμοι διότι δείχνουν την υπό διαμόρφωση τάση. Στην περίπτωσή μας έτσι αναδεικνύονται δύο κρίσιμα συμπεράσματα. Ότι κατά τα έτη της εικονικής πραγματικότητας επιβαρύναμε ασυνείδητα και εγκληματικά το μέλλον των παιδιών, εγγονών και τρισέγγονών μας (!!!).

Κρισιμώτατο είναι το δεύτερο συμπέρασμα. Υπαγορεύει ως βαρύτατο σφάλμα την, εν τούτοις, καλλιεργούμενη, γενικώς, προσδοκία ότι θα επανέλθουμε στην προ του 2010 αμεριμνησία. Αλλ’ αυτό αποκλείεται. Ουδείς του λοιπού θα μας παράσχει ανεξέλεγκτα κεφάλαια ώστε (και πάλι) να χρηματοδοτήσουμε καταναλωτικές  δαπάνες (!!!).

ΙΙΙ. Σχηματικά: Από τον ήλιο και την άμμο το πόδι του Έλληνα έχει απλώσει. Χρειάζεται παπούτσι Νο 44. Η ευρωπαϊκή του στολή, όμως, προβλέπει σκαρπίνι μόλις Νο 24. Η προσπάθεια γίνεται, το πόδι πονά, αιμάσει. Δεν μπαίνει (!!!). Και η Ευρώπη δεν αλλάζει στολή. Κάπως έτσι διαμορφώνεται το “ελληνικόν ζήτημα”. Ο,τι, δηλαδή, έχει εξελιχθεί ως μείζον πρόβλημα της Ευρωζώνης.

IV. Οι Έλληνες για κάποια χρόνια – πάντως – πρέπει να ζήσουν όπως οι πρόγονοι. Από το προϊόν, δηλαδή, του μόχθου τους. Η κυβέρνηση οφείλει να βοηθήσει με κίνητρα, μάλιστα, φορολογικά. Ούτως όμως ή άλλως οφείλει να οργανώσει μαζική επιστροφή στην ύπαιθρο. Ν’ αποκατασταθεί η αξιοπρέπεια και η αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που ζει από τις δυνάμεις του. Στους τόπους συγκομιδής θα συγκροτηθούν και μονάδες τυποποίησης της παραγωγής. Φερ’ ειπείν συσκευαστήρια. Αυτά έχουν – φύσει – μεγίστη προστιθέμενη αξία επί αυτής της πρωτογενούς παραγωγής.

Όσο αυτό, το υγιές,  δεν συμβαίνει τόσο η αγανάκτηση θα διογκούται γεωμετρικά. Αποδέκτης (τελικός) θα είναι ο κ. Τσίπρας. Αυτός μοιραία, θα κληθεί από την ελπίδα της απόγνωσης.

V. Ο κ. Τσίπρας λέγει πως θα επιδιώξει εδώ ότι η αριστερά απέτυχε να επιβάλει παγκοσμίως. Η αποτυχία είναι βεβαία και εδώ. Η προσπάθεια, όμως, θα είναι για τους Έλληνες εξαιρετικά οδυνηρή.

Για να μη θρηνήσουμε (και) χειρότερα απαιτείται δράση. Μετά τέσσερα χρόνια στερήσεων τα περιθώρια είναι στενά. Οι προσδοκίες εύκολου χρήματος από το εξωτερικό εξανεμίζονται.