Το δημόσιο συμφέρον

Ι. Τρεις ακόμη δημόσιες επιχειρήσεις με τεράστιες ζημιές εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Το δημόσιο μηρυκάζει εκδοχή “εκκαθάρισης εν λειτουργία”. Η τρόικα αντιδρά. Εχει μάθει τα της  Ολυμπιακής. Υπό ανάλογες μεθοδεύσεις ιδιαιτέρως διευρύνθηκε το δημόσιο χρέος (!!!). Αντιπαρατίθεται ότι δύο χιλιάδες υπεράριθμοι θα στερηθούν του εκείθεν πόρου. Αναδεικνύεται, έτσι, η κοινωνική διάσταση της μισθοδοσίας πλεοναζόντων. Εκεί  και η λυδία λίθος της κατάρρευσης. Η ανταπόκριση του κράτους σε  πληρωμές μη παραγωγικές, προϋποθέτει εισπράξεις. Αντιπαραγωγική, όμως, οικονομία δεν εισπράττει.

ΙΙ. Τυπικώς, ανήκουμε στην Ευρώπη. Έχουμε υπογράψει συμβάσεις. Πράγματι, όμως, αρνητική είναι η εκεί, ενσωμάτωσή μας (!!!). Δια της σύμβασης της Λισσαβόνας (ν. 3671/08) έχουμε κυρώσει  και την  “Χάρτα – Δικαιωμάτων” ως πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.

Εκεί προβλέπεται ότι η αξία του ανθρώπου είναι απόλυτη. Κατά συνεκδοχή, ουδείς φυλακίζεται για αδυναμία καταβολής χρεών. Συνακόλουθα η έντιμη πτώχευση (χωρίς απόκρυψη, δηλαδή, της πτωχευτικής περιουσίας) αποτελεί θεσμό πολιτισμού. Σημειοδοτεί την ήττα του εμπόρου. Η επάνοδός του στην δράση ανεξαιρέτως διευκολύνεται σ’ όλη την Δύση. Εδώ ο πολιτισμός έχει υποκύψει στην ανάγκη εσόδων. Οιοσδήποτε οφείλει, ανεξαρτήτως ηλικίας ή (και) λευκού παρελθόντος, πάει φυλακή (!!!). Πτώχευση δεν νοείται για το λαβείν του δημοσίου. Και ο εγνωσμένος άπορος, ως πτωχεύσας, φυλακίζεται ομοίως. Νέα επιχειρηματική προσπάθεια είναι νοητή εκτός Ελλάδος. Στα Βαλκάνια (και την Τουρκία) είναι, άλλωστε, εγκατεσπαρμένες χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις. Ουδεμιάς έχει ανακοινωθεί επιστροφή. Κατά την “Χάρτα” …«… παν πρόσωπο … τεκμαίρεται … αθώον μέχρις … αποδείξεως της ενοχής …»… Η απεγνωσμένη ανάγκη εσόδων έχει αντιστρέψει το τεκμήριο. Ο μη αποδεικνύων ότι δεν έχει τελέσει φοροδιαφυγή, οποτεδήποτε στο παρελθόν, τεκμαίρεται ένοχος (!!!).

Κατάπτωσής μας δείγμα έστω και τούτο: δια της § Ζ.3 υπό Ι ν. 4093/12, έχει ορισθεί ότι προκειμένου περί Ελλήνων μόνη η παραπομπή σε δίκη γεννά ασυμβίβαστο προς την άσκηση διευθυντικών καθηκόντων. Αναγκασθήκαμε, άρα, να δεχθούμε με το μεσοπρόθεσμο μνημόνιο ότι είμαστε Ευρωπαίοι β΄ διαλογής – εξ ορισμού ύποπτοι (!!!).

Η κρατική καταπίεση προς είσπραξη διοικητικά βεβαιουμένων φόρων επιδιώκεται (και) δια της επιβολής προσαυξήσεων. Κατά την “Χάρτα” και την πάγια επ΄αυτής νομολογία των Ευρωπαίων, η προστασία του πολίτη επιβάλει προηγούμενη δικαστική διάγνωση τόσο της οφειλής όσο και των επ΄αυτής προσαυξήσεων. Όμοια ισχύουν και για οιασδήποτε μορφής εκτέλεσης. Πάντα απαιτείται προηγούμενη δικαστική κρίση. Η “Χάρτα” ορίζει: …«… κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να δικασθεί η υπόθεσή του δίκαια, δημόσια και εντός ευλόγου προθεσμίας από ……. αμερόληπτο δικαστήριο …»…

Στο προστατευτικό πλέγμα υπόκειται και η περιουσία. Συνιστά ατομικό δικαίωμα. Απαγορεύονται, έτσι, κατηγορηματικά οι δημευτικοί φόροι (!!!).

IΙΙ. Η στέρηση των Ελλήνων της προστασίας της  “Χάρτας” παγίως δικαιολογείται και δικαστικώς υπό επίκληση δημοσίου συμφέροντος. Από την, εν τούτοις, πλούσια σχετική νομολογία ξέφυγε το ουσιώδες: ότι, δηλαδή, έτσι, στερεοτύπως επιβεβαιώνεται η αδυναμία της Ελλάδας  να ενσωματωθεί στην πανευρωπαϊκή περί πολιτισμού αντίληψη. Μάλιστα δε και για λόγους οργανικούς, αναγόμενους σε ημεδαπό δημόσιο συμφέρον.

ΙV. Η λύση γίνεται ασμένως δεκτή από το κράτος. Εισπράττει, εδώ, ό,τι στην Ευρώπη θα ήταν ανείσπρακτο (!!!). Όμοιες, όμως, δηλώσεις, ως πολιτικό γεγονός, προκαλούν δυσαρέσκεια. Μ’  όλον τούτο πυκνώνουν: Η κ. Merkel θεωρώντας ότι δεν ταιριάζουμε στην Ευρωζώνη, καταλόγισε βαριά την ευθύνη στον προκάτοχο Gerhard Schroder. Ο τελευταίος επέτρεψε την ένταξή μας εκεί. Ο πρόεδρος Putin κηρύσσοντας την χώρα μας επικίνδυνη επενδυτικώς σκέφθηκε ακριβώς όπως χιλιάδες  Έλληνες. Όπως αυτοί δηλαδή που μεταφέρουν ηθικά και υλικά κεφάλαια προς εγκατάσταση αλλού. Τέλος όμοια είπε, προ καιρού, και ο  Valery Giscard d’Estaing σε δημόσια τηλεοπτική συνομιλία του με τον καγκελάριο Helmut Schmidt. Ότι, δηλαδή, η ανατολίτικη νοοτροπία της Ελλάδας αποτελεί τροχοπέδη (ανυπέρβλητη) για την ευρωπαϊκή μας  ενσωμάτωση.

V. Συμπέρασμα: Ο,τι ως δημόσιο συμφέρον νομολογείται βλάπτει, κυρίως, την προοπτική της χώρας στην Ευρώπη. Οσο δεν ενστερνιζόμεθα τις αρχές πολιτισμού της (Ευρώπης), θ’ αποτελούμε ξένο σώμα στους κόλπους της. Αν ιδιοδυνάμως δεν σταθεροποιηθούμε οικονομικώς, θα υποκείμεθα σε διαρκή ραπίσματα, όπως εκείνο της κ. Merkel. Μας χαρακτήρισε απροκάλυπτα παρείσακτους. A fortiori: ουδείς της απήντησε. Δεν υπάρχει απάντηση, τουλάχιστον, σήμερα.