Επενδύσεων ατονία

Ι.  Παλιές αμαρτίες πληρώνει η χώρα.  Τσακίσαμε τους επενδυτές.  Αποδεκατίσθησαν οι επενδύσεις.  Η επίπλαστη ευημερία χρηματοδοτήθηκε από τους αγοραστές “Ομολόγων Ελληνικού Δημοσίου” (Ο.Ε.Δ.), αλλοδαπούς και ημεδαπούς.  Δεν τους πληρώσαμε.  Αντιθέτως  τους βρίσαμε.  Σ’ υπόμνημά της, προς ΣτΕ η Τράπεζα της Ελλάδος χαρακτηρίζει κερδοσκόπους, αυτούς που επένδυσαν εδώ.

Το κεφάλαιο αντιδρά.  Προς κάλυψη του (ελληνικού) κινδύνου, ήδη, οι επενδυτές ζητούν αποδόσεις πολύ υψηλές.  Άρα και  ασύμφορες για την Ελλάδα.  Έτσι, αυτομάτως, η χώρα αποκλείεται από τις αγορές.

Τα Ο.Ε.Δ. διαπραγματεύονται κάτω του 50% της ονομαστικής τιμής.  Χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για γρήγορα παίγνια επί της διακύμανσης.  Όχι, δηλαδή, προς σταθερή τοποθέτηση.

ΙΙ.  Των ομολόγων την οδό έχουν λάβει (και) τ’ ακίνητα.  Δημεύονται.  Προς φορολογία προκρίθηκαν οι αντικειμενικές αξίες του 2007.  Έκτοτε, όμως, κατρακύλησαν.  Άρα οι επιβαρύνσεις έχουν βάση εικονική.  Επομένως το κράτος μαθηματικώς δημεύει.  Οικειοποιείται αξία, υπό πρόσχημα φόρου (!!!).  Δια του ν. 2065/92 εισήχθη φόρος υπεραξίας σε βάρος νομικών προσώπων ιδιοκτητών ακινήτων.  Από του 2010 βιώνουμε αποπληθωρισμό (deflation).  Δηλαδή ανατιμάται η ανταλλακτική αξία του χρήματος.  Αντιστοίχως υποτιμάται η αξία των αγαθών έτσι (και) ακινήτων. Ο εκτός πραγματικότητας, πλέον, φόρος υπεραξίας διατηρείται.  Και αυξάνεται.  Το κράτος, εκβιάζει την είσπραξή του (!!!).  Διαστέλλεται, έτσι, το κράτος, από εκβιαστές “της νύχτας” μόνον κατά το ότι εκβιάζει δυνάμει νόμου, εν τούτοις: αντισυνταγματικού (!!!).

Τελικά: το κράτος αυτοπυροβολείται.  Πτωχεύει (και) την κτηματαγορά (!!!).

ΙΙΙ.  Αποχή, λοιπόν, από ελληνικά ομόλογα και ακίνητα, συνακόλουθα (και) από μετοχές.  Παράδειγμα η της Εθνικής,  γκρεμίσθηκε, η μετοχή, σ’ εκατοστά.  Προς ανακεφαλαίωση, λογιστικώς, αναπροσαρμόσθηκε η αξία πολλών τίτλων σ’ ένα.  Η “νέα” μετοχή εντάχθηκε στο Χρηματιστήριο με τιμή: 4,5 ευρώ, ανά τεμάχιο. Πρόσφατα τελείωσε η ανακεφαλαίωση.  Ξεκίνησε αμέσως νέα κατρακύλα.  Η μετοχή προσγειώθηκε σε (περίπου) 2,5 ευρώ.

Συμπέρασμα:  το ταμειακό άγχος διαλύει αξίες.  Χωρίς αξίες είναι αδιανόητες επενδύσεις.  Ευρωπαίοι και Δυτικοί, γενικώς, απέχουν.  Εμφανίζονται σποραδικά Τριτοκοσμικοί και Κινέζοι.  Αλλ’ είναι  και οι εντεύθεν εισροές   ανεπαρκείς.

IV. Η άρνηση προσγείωσης στην πραγματικότητα είναι καταστροφική. Οι αριθμοί είναι ανησυχητικοί.  Η φιλοκυβερνητική “Καθημερινή” της 28.7. επισημαίνει ύψος δημοσίου χρέους μας σε ποσοστό 175,2% του ΑΕΠ.  Πτωχεύσαμε με λιγότερο από 120%.  Έκτοτε οικονομικώς επιβιώνουμε δια τεχνικής αναπνοής.  Ζούμε με την εκάστοτε δόση (!!!).  Εξισορρόπηση σε 110% (απλώς) ελπίζεται το 2022 (ομοίως “Κ” 27.7.).  Το όριο του Maastricht είναι – μόλις – 60% (!!!).

Η λογική αναδεικνύει τ’ αυτονόητα.  Ήτοι: την εποχή της αυταπάτης πουλούσαμε Ο.Ε.Δ.  Δια του προϊόντος διορίζαμε στρατιές κομματικών.  Μεγαλώναμε το κράτος.  Γλαφυρός είναι στην γενναία ομολογία ο κ. Πάγκαλος.  Τώρα, στην ώρα της αλήθειας, αποτελεί η αντιστροφή μονόδρομο. Ελλείψει δανείων δεν συντηρούνται  κομματικά πλήθη.  Η περίπτωση ΕΡΤ εφιαλτική.  Θρυλούνται αποζημιώσεις και αναπροσλήψεις.  Η προσπάθεια εξοικονόμησης βουλιάζει σε δαπάνη (!!!).

V. Στην Ευρωζώνη, οικονομική και πολιτισμική λειτουργία συμβαδίζουν αρμονικά. Φόρος δεν καταβάλλεται προς κάλυψη κομματικής σπατάλης.  Αυτή καταλογίζεται στον σπάταλο.  Ο φόρος είναι πτυχή “κοινωνικού – συμβολαίου”.  Η καταβολή έχει αντάλλαγμα.  Προϋποθέτει:  επαρκείς ένοπλες δυνάμεις, εσωτερική ασφάλεια, ποιότητα λειτουργίας κρατικής μηχανής, συνθήκες υγιεινής διαβίωσης, ανταποδοτικές συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπηρεσίες προνοίας, εν γένει κ.ο.κ.  Έναντι τέτοιου αντικρίσματος, στον πολιτισμένο κόσμο, επιβάλλεται ο (και τότε) αναλογών – πράγματι – φόρος.  Σ’ εμάς, ατυχώς, ουδέν από τα ηθικά προαπαιτούμενα απαντάται.  Αν μη τι άλλο,  ουδείς εργαζόμενος είναι ασφαλής ότι θα εισπράξει σύνταξη παρ’ότι έχει καταβάλει εισφορές.  Μ’ όλον τούτο κατά (παράβαση αρχών πολιτισμού) θα πάει φυλακή εάν κάποτε βρεθεί σ’ αδυναμία καταβολής.  Καταβολής μάλιστα εισφορών αβέβαιας αποτελεσματικότητας, αφού η σύνταξη είναι ανασφαλής (!!!).

Υπό τέτοιες συνθήκες κεντρικό σύνθημα της εθνοσωτήριας επανάστασης του 1909 υπήρξε και το : “κάτω οι φόροι”.

Η ανάγκη του εξορθολογισμού είναι άκρως επιτακτική. Και η ειλικρίνεια  αναγκαία προϋπόθεση.