Κράτος – ΕΡΤ βίοι παράλληλοι

Ι. Ό,τι συνέβη στην κρατική ραδιοτηλεόραση κάλλιστα είναι ενδεχόμενο και για το ίδιο το κράτος. Σαφής (είναι) η γενναία ομολογία του Θ. Παγκάλου στο “Μαζί τα φάγαμε”. Εξηγείται εκεί προς τους Έλληνες ότι …«… τα φάγαμε (..) στα πλαίσια σχέσης (..) διαφθοράς, εξαγοράς (..) εξευτελισμού (..) της πολιτικής …»…

Την άριστη πρωτοβουλία του πρωθυπουργού επιδοκίμασαν όλοι. Και οι επικριτές του (!!!). Ουδείς αμύνθηκε υπέρ της αξίας της ΕΡΤ, ως οργάνωσης χρηστής. Οι επικρίσεις αποστεώθηκαν αμιγώς στον τρόπο δράσης. Άρα, έχει εγκριθεί η ουσία (!!!).

ΙΙ. Όποιος, τυχόν, ξεμείνει στο “δίευρο” δεν επιδιώκει τέρψεις πολιτισμού. Αναζητά πηγή τροφοδοσίας με ψωμάκι (!!!). Σαμαρική η “Καθημερινή”, εφιαλτική, όμως, συχνά η ειδησεογραφία της. Φερ΄ειπείν εκείνη της 11^ης τρέχοντος πληροφορεί: ότι στα τρία ελληνικά τιμολόγια ένα δεν πληρώνεται εμπρόθεσμα, ότι η βιομηχανική παραγωγή συρρικνούται, ότι κείται εκτός στόχων ο προϋπολογισμός, ότι το Δ.Ν.Τ. διαπιστώνει απροθυμία των επενδυτών να μας  δανείσουν. Τον κύκλο των κακών ειδήσεων κλίνει, αυθημερόν, η “Εστία” πληροφορώντας για  διαμόρφωση ρεύματος πλειοψηφικού στην  Γερμανία  εναντίον των προγραμμάτων διάσωσης  του Νότου. Άρα και διάσωσής μας.

ΙΙΙ. Η φορολογική αντιμετώπιση της  δυσπραγίας  είναι  πολιτιστικά  βάρβαρη και οικονομικά καταστροφική. Δρακόντεια μέτρα εξαγγέλλονται με ρυθμό ταχυβόλου. Και εκθέτουν, αμέσως, την χώρα ως  ευρωπαϊκώς απροσάρμοστη. Άρα (και) πολιτιστικώς αφερέγγυα. Σ΄όλη την Ε. Ένωση η αθωότης  τεκμαίρεται. Εδώ ο πολίτης πρέπει ν΄αποδείξει την αθωότητά του. Ότι, δηλαδή, εντίμως  απέκτησε την περιουσία του. Αυτό, οσαδήποτε  χρόνια προηγουμένως  και εάν έχει κτηθεί η περιουσία αυτή.

Συνδυάζουμε υψηλότατες φορολογικές επιβαρύνσεις, με γελοίες κρατικές παροχές. Τα ακίνητα φορολογούνται σε αξίες μυθικές. Κυριολεκτικά δημεύονται. Οι τραπεζικές καταθέσεις υπόκεινται σ΄άμεση διοικητική δέσμευση. Γενικώτερα, στην Ελλάδα η διοικητική τρομοκρατία υποκαθιστά την δικαιοσύνη στην επιδίωξη των δημοσίων εσόδων. Επιβάλλονται, οικονομικές κυρώσεις (πρόστιμα – προσαυξήσεις) ανεξέλεγκτα. Η φορολογική εξόντωση του πολίτη θεωρείται πατριωτικό καθήκον. Αρκεί  να διατηρηθεί το Dovleti. Ουδείς ποτέ οικονομικός έλεγχος απέβη υπέρ του φορολογουμένου. Έλεγχος χωρίς ανάδειξη διαφορών ουδέποτε έχει υπάρξει. Εφαρμόζεται το δόγμα “ή πληρώνεις ό,τι θέλω ή σου παίρνω ό,τι έχεις”. Ανομία και εκβιασμοί διέπουν τον προσδιορισμό των οφειλών. Η περιουσία  των Ελλήνων έγινε ασφαλής εκτός Ελλάδος (!!!).

Η εδώ φορολογική μεταχείριση των πολιτών, όπως και τα αντίστοιχα λαδώματα, προκαλούν σύγκρυο στους Ευρωπαίους. Συμπεριφερόμαστε με όρους κλεφταρματολικούς. Γινόμαστε, διαρκώς  περισσότερο, ξένο σώμα. Ο βαθμός ευρωπαϊκής  ενσωμάτωσής μας  είναι μηδενικός. Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, μας καταδικάζουν – διαρκώς – ως παραβάτες αρχών πολιτισμού και ως απατεώνες. Η Εν. Ευρώπη πάει σε αναδιάρθρωση. Υπό την παρούσα  πολιτιστική εικόνα (και) εντεύθεν η συμπερίληψή μας γίνεται, άκρως, αμφίβολη.

Και υπό τεχνική οικονομική θεώρηση είναι καταστροφικά τα μέτρα. Θραύση κάνουν οι “βαλιτσάκηδες”. Ουδέποτε  μεταπολεμικά κινήθηκε περισσότερο μαύρο χρήμα. Χρήμα, δηλαδή, εκτός  δικτύου (χέρι με χέρι). Επανεμφανίσθηκαν και λίρες  παλαιές για να καλύψουν σύγχρονες συναλλαγές (!!!). Λίρες χρυσές κοπής (π.χ.) του 1890 εξωραΐζονται με κληρονομικές παραγραφές (!!!). Έτσι δικαιολογείται φορολογικά (και) η κατοχή τους. Επίσης και η αντίστοιχη επίκλησή τους. Ανόητα μέτρα οδηγούν μοιραία σε αντίστοιχους παραλογισμούς.

Η Ελλάς  κηρύσσεται επικίνδυνη χώρα.  Όλοι την αποφεύγουν. Η πρόσφατη ανάλυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προεικάζει αποχώρησή του. Συναφώς, οι επ΄ευκαιρία της έκθεσης, κρίσεις των Financial Times είναι άκρως  δυσοίωνες. Ουδείς, ή σχεδόν, αγοράζει εδώ. Ουδείς ευρωπαίος καταθέτει επενδυτικά σ΄ελληνική τράπεζα. Οι Έλληνες υποβαθμίζουν την εδώ περιουσία τους. Ενισχύουν – δικαιωματικά άλλωστε – την παρουσία τους σε άλλες χώρες, ασφαλείς.

Η Ελλάς φορολογεί, αλλά δεν εισπράττει. Αυτοκαταστρέφεται.

IV. Συγκεφαλαιωτικά: Στην πεντηκονταετία, πάντως, ο ιδιωτικός τομέας είχε παραγάγει πλούτο. Ο δημόσιος έχει αθροίσει χρέη. Παρά την κρίση, το πελατειακό σύστημα επιμένει στην συντήρηση του νοσογόνου δημόσιου. Ετσι αυξάνει τα χρέη και πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες ώστε να κατέβει ο γενικός (πλέον) διακόπτης του Κράτους, όπως (και) εκείνος της ΕΡΤ. Η διαφορά είναι ότι το κατέβασμα του γενικού είναι ουσιαστικά ανεπίδεκτο αναστολής.