Ασθμαίνων Νότος

Ι. Διαρκώς περισσότερο εξανεμίζεται ως φαντασμαγορία η, εν τούτοις, θεσπισμένη σύμπτυξη των χωρών της Ενωμένης Ευρώπης. Μόλις στις 30.3.2010 δημοσιεύθηκε στην “Επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε.” η Σύμβαση της Λισσαβόνας. Εκεί, κατ΄άρθρ. 26 § 2, η Ένωση, ως υπερεθνική οντότης, επαναπροσδιορίζεται σε επικράτεια …«… χωρίς εσωτερικά σύνορα, μέσα στην οποία εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων …»…

Την θεωρία τσαλάκωσε η πράξη. Το κοινό νόμισμα λειτούργησε (για τον Νότο) ως ευρωομόλογο. Αυτό διότι :  επέτρεψε στις εκεί χώρες  χρηματοδότηση με επιτόκια πολύ χαμηλώτερα των αντίστοιχων των εθνικών τους νομισμάτων. Ολεθρίως, όμως, έτσι, κυρίως, δανειοδοτήθηκαν καταναλωτικές δαπάνες. Ο Νότος έζησε  εικονική πραγματικότητα. Εγκατέλειψε την παραγωγή. Με διαρκή δάνεια προείκαζε – διαρκώς – μελλοντική ροή εσόδων. Τα σύννεφα άρχισαν να συσσωρεύονται από το 2006. Σημειώθηκε, τότε, διατάραξη στην αποπληρωμή στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τα  λεγόμενα  “subprimes”. Ουδείς νότιος ανησύχησε (!!!). Η κρίση κορυφώθηκε το 2008. Άρχισαν, τότε, παγκοσμίως εντυπωσιακές καταρρεύσεις. Το χρήμα έγινε σπάνιο. Τα επιτόκια αυξήθηκαν. Ο Νότος, συνολικά, βρέθηκε σε αδυναμία αναχρηματοδότησης των ήδη έκθεσμων και υπερβολικών χρεών του. Το βιοτικό, εκεί, επίπεδο υποβαθμίσθηκε, δραματικά.

ΙΙ. Όπου φτώχεια, γκρίνια. Η ευρωπαϊκή συλλογικότης υποκαταστάθηκε από αισθήματα προστατευτικού εθνικισμού. Οι Νότοι συνολικά ζητούν από τον Βορρά οικονομική ενίσχυση. Οι βόρειοι γίνονται διαρκώς περισσότερο φειδωλοί. Η κρίση, άλλωστε, με ποικίλουσα ένταση,  μακροημερεύει διεθνώς. Και, πάντως, κάθε περίπτωση αρωγής συναρτάται – ανυπερθέτως – με πρόγραμμα οργανικής εξυγίανσης του βοηθούμενου. Ο βοηθούμενος διαχειρίζεται ξένα χρήματα, που πρέπει να δύναται, εν καιρώ, να τα επιστρέψει. Αλλά τα προγράμματα είναι οδυνηρά. Οι νότιες κοινωνίες  αντιδρούν. Ετσι, οι Βόρειοι ανησυχούν για το λαβείν τους. Γίνονται αυστηρότεροι. Οι κυβερνήσεις, των νοτίων προσπαθούν να εξασφαλίσουν πόρους – και – εξ επενδυτικών κεφαλαίων, χωρίς δανειακές δουλειές. Αλλά τα κεφάλαια, σήμερα, είναι, παγκοσμίως, λίγα και τα  κυνηγούν πολλοί. Εξ άλλου και τώρα (ακόμη !) στον Νότο ο οραματισμός στρέφεται προς ανάπτυξη δια του τομέα  παροχής υπηρεσιών. Όμως, οι υπηρεσίες συνιστούν κλάδο υπερκορεσμένο.

ΙΙΙ.  Ο Νότος  ασθμαίνει. Η απελπισία βαθαίνει. Ο φανατισμός κορυφούται. Αναλυτές (και σοβαροί) αρνούνται το εκ της επιτυχίας τεκμήριο ορθής επιλογής. Υπό επίκληση ιδεολογημάτων,  ξένων προς τις “Συνθήκες”, αξιούν διαρκή συντήρηση των Νοτίων αναλώμασι των βορείων λαών (!!!). Παραγνωρίζουν ότι οι Βόρειοι δεν είναι δύσκολο να πορευθούν και μόνοι. Επί τέλους: αυτό είναι ό,τι επί δεκαετίες συνέβαινε.

Συμπερασματικά : Και αν ακόμη διαγνωσθεί, τελειωτικώς, αδυναμία  συμπόρευσης Βορρά και Νότου, αυτό θα είναι το μικρότερο δεινό. Το μείζον είναι  τα εκατομμύρια των ανέργων.

IV. Η ανεργία φέρνει εξαθλίωση. Και η τελευταία, κοινωνική αναταραχή. Όποιος πεινά τα σπάει όλα (Marx). Σήμερα η ελπίδα των Νοτίων ότι θ’ αποκατασταθούν οι άνεργοι σε δουλειές γραφείου αποτελεί φενάκη. Η ανάκαμψη θ’ αρχίσει μόλις αυτό συνειδητοποιηθεί. Άρα και ευθύς ως αρχίσει εκπόνηση προγραμμάτων διοχέτευσης των ανέργων, αστέγων και πεινώντων στους τομείς της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Επί τέλους σ’ ό,τι εγκατέλειψαν υπό την αφελή αντίληψη ότι θα ζουν διαρκώς με δανεικά.