Αλλαγή ανομολόγητη

I. Ανδρέα Παπανδρέου αντιγράφει ο κ. Τσίπρας. Ρηματικά δεν χρησιμοποιεί, βεβαίως, ως σύνθημα τον όρο “αλλαγή”. Εκτρέφει, όμως, όλες τις προσδοκίες που ο όρος αυτός θέρμανε στα τέλη του ’80.

Στις 6 τρέχ. ο κ. Τσίπρας, σ’ εκδήλωση μνήμης Κων. Καραμανλή, υποσχέθηκε την διατήρηση του μεγάλου κράτους. Υπέθαλψε, λοιπόν, προσδοκίες για την εκείθεν μισθοδοσία. Αμέσως αργότερα στο Λονδίνο (L.S.E.) τάχθηκε υπέρ της διαγραφής του ελληνικού χρέους. Τόνισε έτσι και ελπίδες για λήξη της λιτότητας. Τέλος υπερέβη κάθε όριο, πρόσφατα επ΄ευκαιρία της κυπριακής διευθέτησης. Αποκάλεσε τα μέλη του Eurogroup “γκάκστερς”. Λησμόνησε ότι εκεί φιλοδοξεί, ο ίδιος, να συμμετάσχει (!!!).

ΙΙ. Προς εμπέδωση πεποίθησης ριζικής αλλαγής, ο κ. Τσίπρας, πρότεινε κατάρτιση (και) νέου Συντάγματος, μάλιστα και με ταχείες διαδικασίες (!!!). Χαρακτηριστικό το άρθρο του κ. Ν. Κωνσταντόπουλου στην “Καθημερινή” της 10.3. Έχει ο ίδιος αναλάβει την επιμέλεια του έργου.

Όμως, οιαδήποτε συνταγματική τομή, άξια της αποστολής της, είναι ασύμβατη προς τον τακτικισμό. Το συνταγματικό κείμενο είναι, φύσει, κάτι πολύ μείζον από επιταγές και απαγορεύσεις.  Χαράσσει νομικό πλαίσιο εντός του οποίου, αποκλειστικά, οργανώνεται η πολιτεία. Αναδεικνύει δεοντολογικούς στόχους γενικής αποδοχής. Στην επιδίωξή τους δομείται η έννομη τάξη.

Το σχήμα ακτινοβολείται από την εμπειρία της εκ των ένδον διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Το σύνταγμά της, η επ’ αυτού θεμελιωθείσα αντίληψη  “δημοκρατικού συγκεντρωτισμού”, οδήγησαν σε κατάρρευση. Ο κεντρικός σχεδιασμός αποδείχθηκε καταστροφικός.

ΙΙΙ. Τακτικισμοί στο σύνταγμά μας έχουν, ήδη, τραυματίσει βαριά το πολίτευμα. Ο Α. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός “συγκατοίκησε” από 27.10.81, ομαλά με τον πρόεδρο της δημοκρατίας (Κων. Καραμανλή) μέχρι τις αρχές Μαρτίου 1985. Τότε ληγούσης της προεδρικής θητείας,  ο Παπανδρέου δήλωσε ότι θα υποστήριζε ως νέο υποψήφιο τον κ. Χρ. Σαρτζετάκη. Ο Κ. Καραμανλής κατήγγειλε την επιλογή ως υπαναχώρηση (του Παπανδρέου) από προηγούμενη παρακίνηση του προς τον ίδιο (Καραμανλή) να θέσει (και) πάλι υποψηφιότητα για νέα προεδρική θητεία, υπό στήριξη του Πασόκ.

Η καταγγελία υπήρξε βιαιότατη. Στα απομνημονεύματά του (τομ. 12^ος σελ. 461) χρησιμοποιεί για τον Α. Παπανδρέου τον απαξιωτικώτερο χαρακτηρισμό που έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί εγγράφως (και επισήμως) για πρωθυπουργό.

Ο Παπανδρέου για να διορθώσει τα αδιόρθωτα πρόταξε (προσχηματικά) ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης (!!!)

Ίσχυε τότε πολίτευμα προεδρικό. Ο πρωθυπουργός λογοδοτούσε στον πρόεδρο. Τέτοιο σύστημα είχε εμπνευσθεί ο Κ. Καραμανλής και από το φαινόμενο De Gaule. Τέτοιο σχέδιο συντάγματος κατέθεσε στην Βουλή την 7.1.75 ο Κ. Στεφανάκης. Αυτό το σχέδιο ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία των 220 βουλευτών. Εκεί, κατ’ άρθρ. 41 § 1, προβλεπόταν δικαίωμα του προέδρου όπως κηρύξει και πρόωρες εκλογές. Αυτό εάν, διαπίστωνε (ο πρόεδρος) μεταστροφή μεταξύ υφισταμένου λαϊκού φρονήματος έναντι εκείνου που είχε αναδείξει την πλειοψηφία της Βουλής. Είχε, δηλαδή, εξουσία ο πρόεδρος ν’ αντιταχθεί στον αρχηγό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και – βέβαια – τότε ο πανίσχυρος αυτός άρχων έπρεπε ν’ αναδεικνύεται υπό αντίστοιχη ισχυρή πλειοψηφία τουλάχιστον 180 βουλευτών. Η εντός ωρών (!!!) άτσαλη πρόταση αναθεώρησης, συγκαλυπτική της παρασπονδίας του Παπανδρέου περιέκοψε τις εξουσίες του Προέδρου. Όχι, όμως, και την ισχυρή πλειοψηφία που συνιστούσε λογικό τους προαπαιτούμενο (!!!). Έτσι κληροδοτήθηκε στην χώρα πολίτευμα κουτσό προεδρευόμενο από απλό τελετάρχη. Αυτός, δε, εκλέγεται με πλειοψηφία πολύ μεγαλύτερη εκείνης του μόνου σήμερα ηγέτη. Δηλαδή του πανίσχυρου πρωθυπουργού που αποφασίζει για όλα (!!!).

1. IV. Ο μύθος δηλοί το προφανές. Ότι, δηλαδή, οι συνθηματολογικοί τακτικισμοί επιφανειακά, κάποτε, εξασφαλίζουν κομματικές ισορροπίες. Ουσιαστικά, όμως, γελοιοποιούν την χώρα.