Εκ Κύπρου το μήνυμα

Ι. Διαπιστώνεται από πολλούς τιμωρητική απότμηση κυπριακών καταθέσεων στο ύψος των πέντε δισ. οκτακοσίων εκατομμυρίων ευρώ. Όσοι βλέπουν έτσι (και μόνον) το ζήτημα δεν βλέπουν καλά. Η ουσία είναι ότι η απότμηση αυτή άγει σ’ εξωτερική βοήθεια ώστε να πιθανολογείται ότι οι κυπριακές τράπεζες θα είναι, αργότερα, σε θέση να εξοφλήσουν τους καταθέτες τους.

ΙΙ. Το “Σύμφωνο Σταθερότητας” που εισήχθη δια του “Maastricht” έθεσε σοβαρούς δημοσιονομικούς περιορισμούς. Απαγόρευσε τα χρέη πέραν του 60% του ΑΕΠ και τα ελλείμματα (ετήσια) πέραν του 3% του αυτού μεγέθους. Οι Νότιοι, κυρίως, θεώρησαν τα συμφωνημένα ως ρυθμίσεις προς το θεαθήναι. Οι κυρώσεις, όμως, επήλθαν βαριές. Στην Ελλάδα έμειναν απλήρωτα τα ομόλογα. Η περίπτωση χαρακτηρίσθηκε ως μοναδική. Ήδη στην Κύπρο άρχισε η φαλκίδευση των τραπεζικών καταθέσεων. Και πάλι η περίπτωση χαρακτηρίζεται ως μοναδική.

Κοινό χαρακτηριστικό των “μοναδικοτήτων” είναι ότι δεν παρέχονται χρήματα τσάμπα (!). Οι σπάταλοι, δηλαδή, πληρώνουν τα λάθη τους (!!!).

ΙΙΙ. Η αυστηρή μεταχείριση της μικρής Κύπρου είναι σαφής προειδοποίηση (και) προς την μεγάλη Ιταλία. Ο κ. Βeppe Grillo δεν είναι δυνατόν να ειρωνεύεται το κοινό νόμισμα αλλά και – de facto – να δέχεται παραμονή της χώρας του σ’ αυτό (ευρώ).

Ανάλογο είναι το μήνυμα και  προς τον κ. Τσίπρα. Η ιστορία της Ελλάδας έχει συνέχεια. Το Maastricht και οι παραβάσεις του, όπως και οι συνακόλουθες συνέπειες, δεσμεύουν διαχρονικώς τον τόπο, άρα  και όλους τους κυβερνήτες του. Δεσμεύουν, αυτονοήτως, και τους επιδόξους όπως ο ίδιος (κ. Τσίπρας). Κατά συμπέρασμα, οι διακηρύξεις του τελευταίου ότι θ’ αποσβέσει τα ελληνικά χρέη και άλλα ηχηρά παρόμοια, έχουν σημασία μόνον μικροκομματικής δημαγωγίας.

Η κυπριακή περίπτωση υπήρξε απάντηση των Βορείων. Δίνει σαφές μέτρο αποφασιστικότητας. Χαράσσει την εφ΄εξής πορεία.

IV. Τα ουσιώδη συμπεράσματα είναι: Πρώτον ότι πρέπει όλοι να καταλάβουν πως κάθε λαός στην Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να ζει κατά τις δυνατότητές του. Συναφώς και ότι η κοινοτική αλληλεγγύη έχει, κυρίως, σημασία στην συμμετοχή της παραγωγής του κοινού ΑΕΠ. Ότι, επομένως, είναι αδιανόητη η διάκριση μεταξύ Βορείων που θα παράγουν και Νοτίων που θα καταναλώνουν (!!!). Κυρίως, τέλος, πρέπει να γίνει πεποίθηση ότι, του λοιπού, το κατ’ εξοχήν ζήτημα δεν είναι ποιοι θέλουν ν’ ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ποιοι το δύνανται: οικονομικά αλλά και πολιτιστικά.

V. Το μέχρι σήμερα ποσοτικοποιούμενο αποτέλεσμα είναι ότι η Ενωμένη Ευρώπη, εξ αιτίας των χωρών του Νότου, σημειώνει σοβαρή οικονομική υστέρηση έναντι ΗΠΑ, Ιαπωνίας, Κίνας – και Ασίας γενικώτερα, εν πολλοίς και Νότιας Αμερικής, μάλιστα δε και της Βραζιλίας. Άρα η μάλλον πιθανή προοπτική επικεντρώνεται στο ότι είτε ο Νότος θ’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, είτε ο Βορράς θα προχωρήσει μόνος. Ο Νότος έχει ανάγκη τον Βορρά πολύ περισσότερο απ’ ότι ο Βορράς το Νότο.

Αν οι κυπριακές τράπεζες δεν ορθοποδήσουν (για οποιονδήποτε λόγο) η όλη δοκιμασία του Νότου θα έχει τεθεί, πλέον, σε στάδιο εμπράκτου πειραματισμού. Πειραματισμού, δηλαδή, με άμεσες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των λαών.