Που βαδίζουμε;

Ι. Βάθυνε η απογοήτευση. Η προοπτική του “λεφτά υπάρχουν” κατέληξε στην Τρόικα. Η υπόσχεση για επάνοδο στις αγορές εντός του 2012 κατέληξε στο P.S.I. (κούρεμα ομολόγων). Το μέτρο ανακοινώθηκε ως σωτήριο. Αποδείχθηκε καταστροφικό. Η Ελλάς δεν έχασε μόνο την αξιοπιστία της. Έγινε – κυρίως – πανάκριβη. Ο κίνδυνος αφερεγγυότητας κοστολογείται. Τα ομόλογα έκδοσης ελληνικής δημοκρατίας κυμαίνονται περίπου στο 54% της ονομαστικής τους αξίας. Η Γερμανία, που δεν  έχει ανάγκη κεφαλαίων, χρηματοδοτείται εύκολα. Εμείς ουσιαστικά καθόλου.

Συμπερασματικά: εκμηδενίσαμε την ανταγωνιστικότητά μας. Καταφύγαμε σε οριζόντιες μειώσεις. Οι μειώσεις αυτές καταρρακώνουν τις κοινωνικές μας δομές. Επίτιμοι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων αδυνατούν να διάγουν τον δέοντα βίο με σύνταξη € 1.300. Το αυτό και οι εν ενεργεία και μη δικαστικοί, όπως και λειτουργοί του κράτους  γενικότερα.

ΙΙ. Υποβαθμισθήκαμε σε κοινωνία οργής. Στόχος: είναι οι εύποροι, μάλιστα ιδιοκτήτες ακινήτων, κυρίως. Η πικρία διευρύνθηκε (και) σε υποκρισία.  Διαβάσαμε στον Τύπο ότι κατά των διοικητών της ΑΜΕΛ (metro) ασκήθηκε δίωξη επί απιστία. Αυτό διότι προεκλογικά προσέλαβαν υπεράριθμο προσωπικό με κομματικά κριτήρια. Έτσι δε και ότι τελικά ζημίωσαν την εταιρεία. Τεχνικά – νομικά έτσι έχει το ζήτημα. Εάν όμως κοινωνικά, περί αυτού επρόκειτο έπρεπε, υπό την αυτή συλλογιστική, να καταγγελθεί – πρωτίστως – σύσσωμη η ιστορική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, για εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις που πραγματοποιήθηκαν, αθρόως, από του 1981. Τις αιτιολογίες των καταγγελιών εκθέτει γλαφυρότατα ο κ. Θ.Γ. Πάγκαλος στο πόνημα του  “Τα φάγαμε όλοι μαζί”. Εκεί ομολογείται …«… σχέση διαφθοράς (  ) εξευτελισμού της ίδια της  έννοιας της πολιτικής …»…

Η ζωή ενός λαού δεν εκνομίζεται από της μιας στην άλλη. Η κοινωνική αποδοχή της παρανομίας εφέλκεται την νομιμοποίησή της. Τότε “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”.

ΙΙΙ. Η ανάπτυξη του κ. Τσίπρα επιβαρύνει την κατάσταση. Οι Συριζαίοι στη δημόσια διοίκηση ασκούν μεγαλύτερη επιρροή εκείνης των υπουργών. Στις 6 Μαρτίου ο κ. Τσίπρας, τιμώντας την μνήμη του Κων. Καραμανλή, επισήμως διακήρυξε την βαθιά πίστη του στην αξία της κρατικής κεντρικής οργάνωσης. Διέγραψε σύστημα “δημοκρατικού συγκεντρωτισμού”. Η κομμουνιστική αριστερά και ο Χ. Φλωράκης ήταν στην ημερήσια διάταξη (!). Δεν τον απασχολεί ότι οι μεγάλες και πλούσιες χώρες,  μάλιστα της Βόρειας  Ευρώπης, ανταπεξέρχονται με συντριπτικά λιγότερους υπαλλήλους. Σ’ επιβεβαίωση, την επόμενη ταξίδεψε στην Βενεζουέλα ώστε ν’ αποχαιρετίσει την ομοϊδεάτη Hugo Chavez. Λίγοι των θαυμαστών έχουν επισημάνει ότι ο εκλιπών ευτύχισε να δει την αξία του πετρελαίου να δεκαπλασιάζεται κατά τα έτη της κυριαρχίας του. Εκείθεν είναι τα χρήματα που μοίραζε αφειδώς εξαγοράζοντας λαϊκή αφοσίωση. Μακροοικονομικά, όμως, η Βενεζουέλα είναι συντετριμμένη. Εισάγει το 80% περίπου των όσων καταναλώνει. Η βιομηχανία της είναι εγκαταλελειμμένη. Η βιομηχανική καταστροφή εκτείνεται ακόμη και στα διυλιστήρια (!!).

Υπό πάσα θεώρηση τα πρότυπα του κ. Τσίπρα, όπως και οι προβαλλόμενες πολιτικές του επιλογές, προοιωνίζονται δεινά για την χώρα.

IV. Απαιτείται μαζική επιστροφή στις ρίζες. Εκεί, δηλαδή, απ’ όπου ξεστρατίσαμε. Ακριβώς στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Αυτά τα προϊόντα επεξεργασμένα από ελαφρά βιομηχανία ενέχουν μεγάλη προστιθέμενη αξία. Τέτοιες δράσεις παράλληλα προς (και) οιεσδήποτε άλλες επιδιώξεις εξορθολογισμού θα εμφυσήσουν παλμό αισιοδοξίας. Ετσι θα διαλυθούν: απογοήτευση και οργή. Ετσι θα ξεφουσκώσει ο κ. Τσίπρας που εμπορεύεται πολιτικά την δυστυχία μας. Είναι κωμικό οικονομικά να κοιτάμε την Βόρεια Ευρώπη. Αποτελούμε βαλκάνια χώρα τις λοιπές όμορες – κατά βάση – ανταγωνιζόμαστε. Η θριαμβολογία επί των ημερών Σημίτη ότι ανήκουμε στον σκληρό πυρήνα του “Ευρώ” υπήρξε καθαρή φενάκη.

Όταν – κυρίως – έτσι, η οικονομία σταθεροποιηθεί, θ’ ανοίξει το κεφάλαιο των αναγκαίων προσαρμογών προς παροχή υπηρεσιών διακίνησης προϊόντων αλλού παραγομένων. Αυτό ώστε  – επί τέλους – να γίνουμε όπως  οι αρχαίοι μας πρόγονοι, κοσμοπολίτες.  Να διαμορφώσουμε, τότε, τον τόπο σε  Monaco του Αιγαίου.