Έλλην Δεσμώτης

Ι. Εύρυθμη λειτουργία Πολιτεύματος σημαίνει Νομοκρατία. Ο Πλάτων μετριάζοντας τον ιδεαλισμό της “Πολιτείας”, υπογράμμισε νηφάλια το αξίωμα αυτό, δια του “Πολιτικού”. Το αυτό, άλλωστε, (καθ’ υπερβολήν) δίδαξε και ο  φίλος και δάσκαλός του Σωκράτης με το θυσιαστικό του παράδειγμα.

ΙΙ. Στους νεώτερους χρόνους την νομοκρατία εξασφάλισε ο σεβασμός των συνταγμάτων. Ήδη στην Ενωμένη Ευρώπη αυτό το αγαθό επιδιώκεται με τον σεβασμό – κυρίως – των βασικών αρχών όπου ακτινοβολείται η δεοντολογία που διέπει την Ένωση.

ΙΙΙ.  Η αποσύνδεσή μας από την νομοκρατική βάση της Ευρώπης υπονομεύει την εκεί παραμονή μας. Μ΄ όλον τούτο η αποσύνδεση βαθαίνει. Η υπ΄αριθμ. 25/12 απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου έκρινε ότι η ανάγκη εξισορρόπησης των οικονομικών του κράτους θεμελιώνει πρωτείο δημοσίου συμφέροντος έναντι παντός ιδιωτικού – περιουσιακού. Υπό όμοια αντίληψη (και) η υπ΄αριθμ. 668/12 (Ολ.) ΣτΕ έκρινε ότι σήμερα, η νομοθετική διαπίστωση ύπαρξης δημοσίου συμφέροντος υπόκειται μόνον σε … «… οριακό έλεγχο …»… Αντιθέτως, όμως, όπως δημοσιοποιήθηκε στον τύπο, αναφορικά προς την “εφεδρεία” των υπαλλήλων κρίθηκε προστατευταίο μάλλον το εργασιακό συμφέρον έναντι εκείνου του δημοσίου.

Η Εστία  της 2.3. πληροφορεί για άμεση επιβολή κατάσχεσης σε  τραπεζικές καταθέσεις με απλό e-mail του διευθυντού της Δ.Ο.Υ. Πρόκειται, δηλαδή, για καταρράκωση  της έννοιας της περιουσίας (!!!).

Οι βάσεις του πολιτεύματος υπέκυψαν στην δυσμενή συγκυρία. Κάθε δικαστική σύνθεση διαγράφει δική της πορεία. Είναι, έτσι, δεδομένη η απομάκρυνση των δικαιοδοτικών μας  οργάνων από τις καταστατικές ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής έννομης τάξης. Κινούμεθα αντίθετα προς τις πολιτιστικές κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος.

Η οπισθοδρόμηση αναιρεί τον καλλίτερο εαυτό μας. Πρώτος παγκοσμίως, ο Σόλων (596 π.Χ.) κήρυξε παράνομη την οφειλή επί …«…τοις ιδίοις σώμασι…»… Μετά 2.500 χρόνια (!!!) ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός απαγόρευσε την προσωποκράτηση για χρέη. Επανήλθαμε στις ρίζες. Η γενναία 2858/03 ΣτΕ κήρυξε αντισυνταγματική αυτή την προσωποκράτηση. Αλλ΄ ο Έλλην νομοθέτης πρόδωσε την μεγαλοπρεπή παράδοση. Επέμεινε στην Τουρκοκρατία. Έδρασε ως καραγκιόζης: Το αυτό βιοτικό συμβάν που ηθικά κρίθηκε ανεπίδεκτο προσωποκράτησης, το βάπτισε ποινικό αδίκημα (!). Ετσι, σε πείσμα της ένδοξης παρακαταθήκης, φυλακίζεται – πάλι – οιοσδήποτε οφειλέτης  χρέους οιουδήποτε ύψους προς το δημόσιο (!!!). Το πλέον κραυγαλέο:  Η άρνηση του κράτους να πληρώσει τους οφειλέτες του δεν λαμβάνεται υπ’ όψη. Εδώ το κράτος ενδύεται την αυθαιρεσία του Σατράπη. Δεν θέλει μόνο να εισπράττει. Θέλει (και) να μην πληρώνει (!!!). Αξιώνει υπακοή σε φορολογία αντισυνταγματική – δημευτική (!!!).

IV. Η βιούμενη οικονομική καθίζηση έχει αποσαφηνίσει ότι το κόστος συντήρησης του κράτους είναι ανυπέρβλητο. Οι ΄Ελληνες οιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, ηλικίας ή επαγγέλματος, δεν εξοφλούν τους φόρους τους. Δεν αρνούνται. Αδυνατούν. Δεκάδες δισεκατομμύρια είναι οι σε καθυστέρηση οφειλές. Εκατοντάδες χιλιάδες οι μη υποβαλλόμενες δηλώσεις απόδοσης Φ.Π.Α. Οι μισθοί των κορυφαίων λειτουργών όπως και οι συντάξεις τους βρίσκονται στα όρια της ένδειας. Είναι πόρισμα στοιχειώδους οξυδέρκειας, πάντως, ότι, σήμερα κράτος ευρωπαϊκών προδιαγραφών νοείται μόνον με υποδομή ολιγαρίθμων λειτουργών, αξιοπρεπών, μορφωμένων και καλά αμοιβομένων. Ο εισαγωγικός, φερ’ ειπείν, μισθός ενός τακτικού δικαστού είναι ανεπίτρεπτο να υπολείπεται των € 3.000. Ο δικαστής, φύσει, είναι άρχων και φιλόσοφος. Άρα πρέπει να είναι (και) απαλλαγμένος βιοτικών φροντίδων.

Παρά ταύτα, ο αριστερόφρων κόσμος θεωρεί πως η Ελλάς πρέπει να έχει δημοσιοϋπαλληλική πυκνότητα μεγαλύτερη των πλουσίων: Αυστρίας, Σουηδίας, Δανίας, Γερμανίας κ.ο.κ. Αρνείται, έτσι, μείωση του αριθμού των υπαλλήλων. Ναρκοθετεί, άρα, (και) κάθε προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να εκσυγχρονίσει – επί τέλους – την δομή του κράτους.

V. Κοντολογίς: Υπό την ιαχή των αριστερόστροφων συνθημάτων: “Εόκ και Νάτο ίδιο Συνδικάτο” με κορύφωση το δημαγωγικό αίτημα “Ν΄ ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες” οι τελευταίοι, κατά συνέπεια της λεηλασίας που ακολούθησε (τις προεκτεθείσες ανοησίες), λιμοκτονούν ως δεσμώτες των πιστωτών τους.