Κεφαλαίων επαναπατρισμός

Ι. Ζούμε  υπό ηλεκτρονική τραπεζική. Άρα συνολικά τα ημεδαπή  χρηματοοικονομικά προϊόντα είναι διεθνώς προσβάσιμα. Ελληνικά ομόλογα, καταθετικά επιτόκια κ.ο.κ. διατίθενται διαρκώς παντού. Ο επαναπατρισμός, λοιπόν, συγκεντρώνεται στην επιλογή ελληνικών τραπεζών προς εμπίστευση διαχείρισης διαθεσίμων.

ΙΙ. Δια του ν. 3671/08 κυρώσαμε την Σύμβαση της Λισαβόνας. Οι διατάξεις της κατ΄άρθρ. 28 § 1 του Συντάγματός μας, έχουν ισχύ υπερκείμενη παντός κοινού νόμου. Έχουμε αποδεχθεί  κατ΄άρθρ. 2 § 2 αυτής, καταστατικά, ότι μετέχουμε ισοτίμως  ευρωπαϊκής αγοράς …«… χωρίς εσωτερικά σύνορα …»…

Η λειτουργία αυτής της αγοράς έχει ως πνευματικό θεμέλιο την δεοντολογία του αθηναϊκού πολιτεύματος. Τότε οι Αθηναίοι, ήδη οι (μετέχοντες της ένωσης) Ευρωπαίοι, οφείλουν ν’ αναπτύσσουν μεταξύ τους άμιλλα Αυτό ώστε όχι μόνον ν’ αναδεικνύεται ο καλλίτερος, αλλά και όλοι να βελτιώνονται δια της αγωνιστικής συμμετοχής.

Υπό ευρωπαϊκό πρίσμα εσωτερική ελληνική αγορά δεν υπάρχει. Η προϋπάρξασα έχει υποκατασταθεί από την διευρωπαϊκή εσωτερική αγορά της Λισαβόνας.

ΙΙΙ. Οι πρόσφατες, πολιτικότατες, επαινετικές δηλώσεις των κ. Junker και Merkel τόνωσαν, πράγματι, την εθνική μας αισιοδοξία. Εξωράισαν και την εικόνα  μας στο εξωτερικό. Δεν υπήρξε, όμως, ατυχώς (και) πρόσθετο έμπρακτο στήριγμα. Εμπίστευση, φερ’ ειπείν, (έστω) μικρού ποσοστού των γερμανικών αποθεματικών κεφαλαίων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τούτο μάλιστα παρ’ ότι τα ελληνικά  καταθετικά επιτόκια είναι πολλαπλάσια των της Ευρωπαϊκής  Κεντρικής Τραπέζης Εάν αυτό είχε  συμβεί ο βαθμός  ρευστότητας της οικονομίας θα είχε, ιδιαιτέρως, προαχθεί.

IV. Η αποκατάσταση της ελκυστικότητας των τραπεζών μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αξιοπιστία του κράτους. Όσο το τελευταίο ασφυκτιά οικονομικώς και δεν εξοφλεί ό,τι οφείλει τόσο πνεύμα καχυποψίας, θα  περιβάλει και τις τράπεζες. Ανέκαθεν, άλλωστε, οι τελευταίες αποτέλεσαν οικονομικούς  βραχίονες του κράτους.

Επιτατικά: ανακοινώθηκε (Εστία  31.1) ότι το ελληνικό κράτος προς οικονομική του τόνωση, μελετά να μεταφέρει στα δημόσια ταμεία τις καταθέσεις των απλώς κατηγορουμένων (και) για φοροδιαφυγή. Πριν, δηλαδή, υπάρξει καταδικαστική απόφαση (!!!). Τέτοια νομοθέτηση, όμως, εξόφθαλμα αντισυνταγματική, διακυβεύει, πλέον, την πολιτιστική μας ταυτότητα στην Ενωμένη Ευρώπη. Μέγιστη κατάκτηση πολιτισμού υπήρξε το τεκμήριο της αθωότητας. Ότι, δηλαδή, η αθωότης δεν αποδεικνύεται. Αυτονοείται μέχρις ότου, τυχόν, αμετακλήτως ανατραπεί. Στην  κεφαλαιώδη αυτή παρατήρηση προστίθεται και ό,τι  με την υπ΄αριθμ. 25/12 απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου έχει νομολογηθεί. Ότι, δηλαδή, το ταμιευτικό συμφέρον του δημοσίου πρωτεύει του ιδιωτικού περιουσιακού δικαιώματος. Αυτό όσο υπάρχει η δυσπραγία, δηλαδή, για πολλά χρόνια.

Επομένως, η δικαστική κρίση δεν είναι κατά νόμο. Υπηρετεί την σκοπιμότητα του κρατικού ταμειακού συμφέροντος. Η Ελλάς, λοιπόν, δεν είναι κράτος δικαίου. Κατά θεμέλιο της ευρωπαϊκής  έννομης τάξης,  αναγκαστική εκτέλεση κατά του πολίτη χωρίς δικαστική απόφαση αποκλείεται. Στην Ελλάδα, κατά παράβαση του ευρωπαϊκού αυτού κεκτημένου, και του Συντάγματός μας, το κράτος, τελούν υπό οικονομική ασφυξία, ξεσπά στον πολίτη. Κινεί εναντίον του διοικητική εκτέλεση, πριν η ουσία της διαφοράς κριθεί δικαστικά.

Ο πολίτης πιέζεται να καταβάλει, με απειλή άμεσης κατάσχεσης και των εδώ καταθέσεών του. Όταν, ο πολίτης αυτός, μετά δεκαπενταετία, ίσως, δικαιωθεί θα στραφεί κατά του κράτους ώστε να ζητήσει τμήμα αυτών που, παρανόμως, το κράτος θα έχει προεισπράξει αναγκαστικά. Και τότε  βέβαια ίσως κάτι του επιστραφεί.

V. Πηγαίο το συμπέρασμα: Όσο κάθε Έλληνας, ή (και) άλλος Ευρωπαίος, κινδυνεύει να “μπλέξει” καταθέτοντας τις οικονομίες του στην Ελλάδα, αυτονοήτως θ΄αποφεύγει την εμπλοκή.