Εξουσίας άτη

Ι. Ύβρεως κύρωση είναι η άτη. Έγκειται σε πνευματική – θεόθεν – τύφλωση που οδηγεί τον αλαζόνα,  αν και κυρίαρχο του έπους,  στην αυτοκαταστροφή.

Ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου ισχυρίζεται ότι η διαβόητη “λίστα” του δόθηκε, ανεπισήμως, από την τότε συνάδελφό του κα Lagarde. Τον ισχυρισμό ενισχύει ότι η Γαλλία καθοδηγούμενη από τον σεβασμό της  ουσίας του κράτους δικαίου αρνήθηκε ν΄ “αξιοποιήσει”, η ίδια, την “λίστα” ως κλοπιμαία. Χωρίς μνεία της, οι εκεί  αναφερόμενοι  Γάλλοι υπήκοοι, κλήθηκαν ανωνύμως, με δημόσια γενική ανακοίνωση, όπως ρυθμίσουν, κατά προαίρεση, φορολογικές, τυχόν, εκκρεμότητές τους. Δεν φαίνεται ούτε να έχει τυποποιηθεί πράξη επίσημης εγχείρισης  δημοσίου γαλλικού αρχείου – εγγράφου προς την Ελληνική Δημοκρατία.

ΙΙ. Ούτως ή άλλως στα καθ΄ημάς οιαδήποτε χρήση της κλοπιμαίας “λίστας” είναι καταστατικά απαγορευμένη. Δεν επιτρέπεται ούτε η έμμεση επίκληση που έγινε στην Γαλλία. Η άποψη Διώτη είναι άψογη. Η διάταξη του άρθρ. 19 § 3 Σ είναι αδιάστικτη: …«… Απαγορεύεται η χρήση αποδεικτικού μέσου …»… επιλήψιμου. Σύνταγμα έχουμε ή δεν έχουμε. Ολίγον δεν νοείται. Ο,τι νοείται είναι το και προκείμενο θλιβερό μας πρωτείο: από  9.6.75 έχουμε – παγκοσμίως – ψηφίσει  τα περισσότερα συνταγματικά κείμενα. Ουδένα, όμως, έχουμε σεβασθεί (!!!). Απαντάται, άρα, εδώ διακρατικός χειρισμός κλοπιμαίου αποδεικτικού μέσου. Αρμόδια, έτσι, προς κρίση Αρχή υπήρξε το Υπουργ. Συμβούλιο. Κατ΄άρθρ. 30 § 2 Κ.Ποιν.Δικ. (-) “στα εγκλήματα  από τα οποία μπορούν (έστω) να διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις (-), ο υπουργός Δικαιοσύνης έχει δικαίωμα με προηγούμενη απόφαση του υπουργικού συμβουλίου (-) να αναστείλει την ποινική δίωξη”. Η οιαδήποτε, κατά ταύτα, απόφαση, ως πράξη αμιγώς κυβερνητική, είναι απολύτως ανέλεγκτη. Υπό την αυτή διάταξη το 1974, ο Κωνσταντίνος Στεφανάκης εισήγαγε το εξαιρετικά κρισιμότερο ζήτημα. Εκείνο του φακέλου της Κύπρου (Ανατροπής, δηλαδή,  Μακαρίου – Εισβολής – Κατάληψης του 1/3 της νήσου – Κατάρρευσης Ιωάννίδη). Ανεστάλη η δίωξη που έτεινε ν΄αποκαλύψει ελληνικές στρατιωτικές θέσεις, πηγές πληροφοριών κλπ. Το κυριώτερο: Έκτοτε κυβέρνησε όλο το φάσμα, και το ΚΚΕ το 1989. Ουδείς αμφισβήτησε την αναστολή. Ουδείς διέταξε την δίωξη.

Αποδεδειγμένα, λοιπόν, η ρύθμιση συνιστά αποφασιστική προνομία της πολιτικής εξουσίας.

ΙΙΙ. Ο φιλόσοφος του δικαίου, θεμελιωτής του γενικού μέρους του ποινικού μας  κώδικα, καθηγητής μου, Νικ. Χωραφάς διδάσκει ότι έγκλημα …«… Ουσιαστικώς είναι πράξις ενέχουσα τοιαύτην διατάραξιν των όρων της κοινωνικής ζωής και εκδηλούσα παρά τω δράστη τοιαύτην έλλειψιν σεβασμού προς τους όρους τούτους, ώστε κατά την αντίληψιν δεδομένης τινός πολιτείας επιβεβλημένος καθίσταται προς πρόληψιν παρομοίων πράξεων ο δι’ ωρισμένης ποινής κολασμός του δράστου …»… (Νικ. Α. Χωραφά Ποιν. Δίκαιον, τόμ. Α΄ έκδ. 8^η – 1966, § 33 σελ. 133).

Είναι απολύτως βέβαιον ότι το υπουργικό συμβούλιο του κ. Γ. Α. Παπανδρέου αμέσως θα λάμβανε την πολιτική  απόφαση που θα υπαγόρευε η συγκυρία  της εποχής. Επίσης είναι βέβαιον ότι ουδείς εδικαιούτο ν΄αμφισβητήσει τόσο τον χαρακτηρισμό, όσο και εν γένει την κρίση του Υπουργ. Συμβουλίου. Άρα ό,τι, σήμερα, λείπει είναι απλώς η τήρηση της διαδικασίας απονεύρωσης της “λίστας”. Τίποτε άλλο (!!). Η παράλειψη, ήδη, καθ΄εαυτήν δείχνει ασφαλώς ανεπίτρεπτη φιλαυτία. Αναδεικνύει, έτσι, την αρχαιοελληνική άτη. Δεν αναδεικνύει, όμως (κατά τις σοφές άνω  εξειδικεύσεις του Χωραφά) και εγκληματίες (!!!).

IV. Επί τέλους: Η φερόμενη νόθευση της λίστας παρέχει, δυνητικώς, στοιχεία αυτοτελούς δράσης του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου. Το νήμα της υπεξαγωγής (κουκουλώματος) όμως, όπως και της όποιας τυχόν παράβασης καθήκοντος, τυλίγει και τους διαδόχους του μέχρι σήμερα. Η ποινική διαδικασία κινείται in rem. Βάσει δηλαδή της πράξης. Εκείθεν ακτινοβολούνται οι συνέπειες ως προς τα πρόσωπα. Ανοίγει, έτσι, μεγάλη αυλαία υπόπτων προς εξέταση. Ο Σύριζα  εκτείνεται και σε αρχηγούς. Η πολιτική σπέκουλα θα ευρύνει τον κύκλο. Θα διαβρώσει όλους: υπουργούς και αρχηγούς.

V. Σήμερα, η Ελλάς κατά κυριολεξία πεινά. Εμμονή ενασχόλησης με την “λίστα” σημαίνει παροχή θεάματος, εκεί που σημειώνεται αδυναμία παροχής επαρκούς άρτου. Υπάρχουν, δηλαδή, πολύ σοβαρότερα ζητήματα προς αντιμετώπιση.