Χώρα ζούγκλα

Ι. Η εν θέματι πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Η αποεπένδυση πληγώνει την χώρα. Εν τούτοις ό,τι εδώ συμβαίνει εξανεμίζει οιοδήποτε  επενδυτικό ενδιαφέρον. α΄ Με την Πολ. 1161 17.11.2010 παρέχονται οδηγίες για …«… συμψηφισμό βεβαιωμένων και μη ληξιπρόθεσμων οφειλών …»… Αλλ΄ η μη ληξιπρόθεσμη οφειλή συνιστά περιουσία του δικαιούχου. Ετσι η, παρά ταύτα, αναγκαστική απόσβεσή της, συμψηφιστικά, πραγματώνει έγκλημα καταπίεσης του κράτους κατά του διοικουμένου (ΠΚ 244). β΄ Κατ΄άρθρ. 29 ν. 3986/11 για την επιβολή της εισφοράς λογίζεται ως εισόδημα και το εξ ανάλωσης περιουσίας (κεφαλαίου) “τεκμαρτό”. Αλλ’ είναι, βέβαια, αδιανόητο να φορολογείται ως εισόδημα ό,τι  εξ ορισμού δεν είναι, αφού αποτελεί διάθεση κεφαλαίου. Πρόσθετη, άρα, εγκληματική καταπίεση.

Πλέον και η κορύφωση της κρατικής λησταρχίας. Αδυνατώντας, το κράτος, ν’ αντιμετωπίσει τα επίχειρα της σπατάλης του, ζητά “εθελούσια” περικοπή του λαβείν των πιστωτών του (P.S.I.). Ψιθυρίζεται, ήδη, η μετατροπή του εθελουσίου σε αναγκαστικό. Όμως οι απαιτήσεις αυτές των πιστωτών της χώρας, συναφθείσες υπό το καθεστώς της ΕΣΔΑ είναι καταστατικά – παγκοσμίως – κατοχυρωμένες. Κοντολογίς: Η Ελλάς θα καταδικασθεί ως “χώρα – ζούγκλα” που ουδέν σέβεται, ούτε αυτούς που την εμπιστεύθηκαν.

ΙΙ. Η κακοποιός δράση του φαύλου κράτους προσβάλλει και αμιγώς ανθρωπιστικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυνάμει των αρχών αυτών το Ανώτατο Δικαστήριό μας έκρινε (1/2010 ΑΕΔ)  “Αντισυνταγματικόν το μέτρον της  προσωπικής κρατήσεως δια χρέη προς το Δημόσιον”. Ήδη νομοθετικώς γελοιοποιείται η έννοια της νομιμότητας. Η καθυστέρηση εξόφλησης φόρου ονομάζεται, τώρα,  διαρκές έγκλημα που επιτρέπει την αυτόφωρη σύλληψη του οφειλέτη. Εκείνου, δηλαδή, που δεν επιτρέπεται να προσωποκρατηθεί (!!!). β΄ Ο Σόλων πρώτος στην πορεία του πολιτισμού, μόλις το 597 π.Χ., απαγόρευσε “το δανείζεσθαι επί τοις ιδίοις σώμασι”. Διεκήρυξε, λοιπόν, ότι η προσωπική αξία του οφειλέτη υπερέχει της σημασίας του ανεκπλήρωτου χρέους. Άρα ο οφειλέτης και μη εξοφλών δεν υποδουλώνεται. Δεν φυλακίζεται. Η επιδιωκόμενη νομοθετική καθιέρωση ποινικής ευθύνης και των πτωχευσάντων για χρέη προς το δημόσιο θ’ αποτελέσει και πρόσθετη πράξη βαρβαρότητας. Αυτό υπό την πρόσθετη επισήμανση ότι η, τυχόν, υπεξαίρεση του ενεργητικού της πτώχευσης διώκεται, ανέκαθεν, ως δόλια χρεοκοπία. Επί τέλους: άλλο η υπεξαίρεση άλλο η αδυναμία πληρωμής.

Σκανδαλώδεις εξαιρέσεις επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα. Κατ΄άρθρ. 27 ν. 3185/03 “δεν ασκούνται ποινικές διώξεις κατά μελών δ.σ. Ολυμπιακής Αεροπορίας για χρέη προς το Δημόσιο”. Άρα για τους εκλεκτούς εγκαθέτους, διορισμένους δεν ισχύει ο νόμος (!!!).

ΙΙΙ. Το πελατειακό κατεστημένο αμύνεται. Αλλ’ οι υπεράριθμοι είναι πάρα πολλοί, για οιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Η τρόικα δεν θα τους πληρώνει για πολύ ακόμη. Και όταν η  αρωγή της σταματήσει θα γυρίσουμε στην δραχμή. Οι καταθέσεις  ραγδαία θα υποτιμηθούν, κατ’ εκτίμηση περί το 60%. Οι Έλληνες θα υποβληθούν σε ανέχεια μακροχρόνια. Εκτός Ευρώπης – μόνοι και αδύναμοι – δύσκολα θ’ αποκρούσουμε την τουρκική επεκτατικότητα.

Η υπερφορολόγηση δεν αποδίδει. Ο ιδιωτικός τομέας έφθασε στα όριά του. Οι εσωτερικές αξίες πέφτουν. Η προσβολή των αντιευρωπαϊκών μέτρων στα  διεθνή δικαστήρια θα επιταχύνει την αποπομπή της Ελλάδας ως βάρβαρης χώρας. Το όμοιο είχε συμβεί και επί δικτατορίας. Φανερό το ζητούμενο: Δυνατόν να επιβιώσουμε στην ευρωζώνη εάν αποκτήσουμε ικανότητα αυτοχρηματοδότησής μας. Όλες οι μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι προς τούτο απαιτείται ριζικά μικρότερο κράτος. Επίσης απαιτούνται και επενδυτικά κεφάλαια. Αλλά οι δημιουργικοί άνθρωποι – Έλληνες και Ξένοι – που θα ήταν δυνατόν να εισφέρουν τα κεφάλαια εγκαταλείπουν την χώρα τρέχοντας. Μαζική η έξοδος και αμιγώς ελληνικών επιχειρήσεων. Σήμερα, η ευρύτερη κρίση, παρέχει εξαιρετικές ευκαιρίες  αλλού. Μάλιστα (και) σε κράτη ευρωπαϊκά  με θεσμούς, συνέχεια και συνέπεια. Στην Ελλάδα ίσως γίνει καμία μεσολάβηση με την συνδρομή πολιτικών (Siemens, M.A.N., Υποβρύχια κλπ.). Τίποτε άλλο. Ουδείς σοβαρός επιχειρηματίας θα επιδιώξει μόνιμη εγκατάσταση, άρα και υπαγωγή του σε κράτος που καθ΄έξιν παρανομεί.
V. Τελικώς το τι χρειάζεται είναι γνωστό. Αμφίβολο είναι όμως εάν υπάρχει χρόνος, όπως και ο κατάλληλος άνθρωπος, στην δέουσα θέση, για να το επιδιώξει.