Ανάγκη Νομοκρατίας

Ι. Ψήφιση νόμου που θα αίρει την υποχρέωση πίστης που υπέχουν οι διοικήσεις των τραπεζών, προς τους μετόχους τους, αντιφάσκει τόσο προς την ευρωπαϊκή όσο και προς την ημεδαπή καταστατική έννομη τάξη. Αυτό δε διότι, τα δικαιώματα των μετόχων, ως περιουσιακά, απολαμβάνουν υπερεθνικής προστασίας.

Από του 1974 (!) – ν.δ. 53 – έχουμε κυρώσει το πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο στην σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Η έτσι αναδειχθείσα  νομοκρατία αναγορεύει την περιουσία ως αγαθό υπερεθνικής προστασίας. Κατ΄άρθρ. 28 § 1 Σ. οι κανόνες διεθνών συμβάσεων εντασσόμενοι (με νομοθετική κύρωσή τους) στο εσωτερικό μας δίκαιο αποκτούν ηυξημένη τυπική ισχύ. Άρα, υπερτερούν όλων των λοιπών συνήθων νόμων. Κατά συμπέρασμα: Από του 1974 (!) η κατ΄άρθρ. 17 του, τότε, ισχύοντος Σ., καταστατικά προστατευόμενη ιδιοκτησία πραγμάτων διευρύνεται. Κρίθηκε, αρχικά, με την υπ΄αριθμ. 40/98 απόφαση της Ολομ. του ΑΠ και παγιώθηκε με τις ακολουθήσασες 705/01 και 33/02 (αποφάσεις) του αυτού δικαστηρίου, ότι από του 1974,  συνταγματικώς προστατευτέα περιουσία  συνιστούν …«… όλα τα δικαιώματα περιουσιακής  φύσεως και τα κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα (άρα και) τα ενοχικά περιουσιακά δικαιώματα (ήτοι) απαιτήσεις αναγνωρισμένες με απόφαση είτε απλώς γεγενημένες κατά το εθνικό δίκαιο …»…

Ακόμη, για την συστηματικώτερη οριοθέτηση της περιουσίας, στην άνω 33/02 απόφαση κατηγορηματικά έχει σημανθεί ότι η ως άνω προστασία υποχωρεί μόνον: i) Μετά εξειδικευμένη απόδειξη δημοσίου συμφέροντος. ii) Αλλ΄ – ιδού το σημαντικώτερο – (και) μετά προηγούμενη πλήρη αποζημίωση του δικαιούχου της βλαπτομένης περιουσίας. Προσθετέο ακόμη ότι ούτε η επίκληση της δυσμενέστατης οικονομικής μας συγκυρίας  αμβλύνει τη νομοκρατία αυτή. Κατ΄άρθρ. 25 § 4 Σ.  …«… Το κράτος  δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης …»… Απ΄όλους τους πολίτες: Όχι, λοιπόν, μόνον από τους μετόχους τραπεζών (!!!).

ΙΙ. Και πρακτικά επιβλαβές είναι το μέτρο. Υπογραμμίζει την αρνητική διαφορά μας  από τις λοιπές χώρες του χειμαζόμενου Νότου.   Εκείνες δεν έχουν προβεί σε ανάλογες ρυθμίσεις. Η διαπίστωση έχει φανερή την σημασία της,  στην προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων.

Κατ΄εξοχήν, το μέτρο, διευκολύνει την γενική ρητορία του Σύριζα προς αθέτηση – συνολικώς – των οικονομικών μας δεσμεύσεων. Αίρονται, υπέρ αυτού, οι συνταγματικές απαγορεύσεις. Έτσι (το εδώ προηγούμενο) παρέχει άριστο πρόσχημα και στον Σύριζα όπως επιδιώξει φαλκίδευση των ιδιωτικών δικαιωμάτων (!!!).

ΙΙΙ. Η επιθετική απέναντί μας Τουρκία ισχυροποιείται διαρκώς,  οικονομικώς και πολιτικώς. Ανάσχεση της δυναμικής αυτής, υπέρ του Ελληνισμού, αποτελεί, σήμερα, μόνον η σύσφιξη των δεσμών μας  προς την Ευρώπη. Η πολιτιστική μας  συνέχεια αποτελεί τον κατ’ εξοχήν  συνδετικό μας κρίκο.

Πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού συνιστά  η αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη. Η επίκλησή της, όμως, για να είναι πειστική, προϋποθέτει (και) σεβασμό της εκ μέρους μας. Ο Πλάτων, μετριάζοντας τον ιδεαλισμό της “Πολιτείας”, υπογράμμισε νηφάλια δια του “Πολιτικού”  την ανάγκη νομοκρατίας. Δίδαξε, δηλαδή, την τήρηση των νόμων ως ύπατο στοιχείο κάθε αξιοσέβαστης κοινωνίας.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι μετρά αποσπασματικά, προς αντιμετώπιση ανάγκης της στιγμής, όπως το σχολιαζόμενο, αντιστρατεύονται, τελικά, τα πάγια συμφέροντα  του Ελληνισμού.