Οδυνών γένεσις

Ι. Το 1992 – προ εικοσαετίας – παραιτήθηκα της θέσης μου στο δ.σ. του Δ.Σ.Α. Διαμαρτυρήθηκα, έτσι, διότι μικροκομματικές σκοπιμότητες εμπόδιζαν τον εξορθολογισμό ανάδειξης δικηγόρων. Έθεταν, παράλληλα, βάσεις εκτεταμένης περιθωριοποίησης χιλιάδων, εν γένει, πτυχιούχων. Υπογράμμιζα ότι η διαρκής ίδρυση Ανωτάτων Σχολών οδηγούσε σ΄ολέθρια αποτελέσματα. Και μάλιστα στην πτώση της  στάθμης  των σπουδών, αφού πολλοί – ξαφνικά – καθηγητές σημαίνει, κατ΄ανάγκην, κακοί καθηγητές. Αλλ΄ακόμη, κακοί καθηγητές,  σημαίνει – εξ ορισμού – και περισσότεροι  κακοί φοιτητές. Άρα (και) χαλάρωση ρυθμού σπουδών. Δηλαδή, αλλεπάλληλες  εξεταστικές περιόδους, αιώνιους φοιτητές, πτυχία χωρίς  αντίκρισμα επιστημονικό: Σημαίνει, κυρίως, πληθωρισμό πτυχιούχων. Επίταση, λοιπόν, προσφοράς εργασίας στον τριτογενή τομέα. Αλλ΄ο τομέας αυτός ήταν ήδη κορεσμένος. Συνεπώς η ανάγκη απορρόφησης των πτυχιούχων οδηγούσε – μαθηματικά – σε μείζονα διόγκωση του αντιπαραγωγικού πελατειακού κράτους. Προείκαζε, δηλαδή, το βιούμενο δράμα.

Η ειδικώτερη πρόταση για το δικηγορικό σώμα, υπερβαίνει τα όρια του παρόντος. Είναι, πάντως, ανηρτημένη στο διαδίκτυο www.gkstefanakis.gr.

ΙΙ. Expressis verbis επαλήθευση ήλθε από τον κ. Θ. Πάγκαλο στο “Τα φάγαμε όλοι μαζί”. Εξηγεί, εκεί, ήδη, στην εισαγωγή, σ΄επικριτές του, ότι …«… σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί, μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας  της πολιτικής …»…

Εδώ είναι η ουσία. Οτι, δηλαδή, φασιστικοποιήθηκε η πολιτική, με απροκάλυπτη υποταγή του κράτους στο κόμμα.

ΙΙΙ. Το πελατειακό κράτος ευρυνόμενο εξουθένωσε την πραγματική οικονομία. Αδικαιολόγητες αυξήσεις της αμοιβής εργασίας, από Οκτωβρίου 1981, ισοπέδωσαν την μεταποίηση. Η, συχνά, άκοπη μισθοδοσία  από το κράτος διέλυσε (και) την ύπαιθρο. Το μείγμα της καταστροφής χρηματοδοτήθηκε με δανεικά.

IV. Από τριετίας, σχεδόν, το πελατειακό συγκρότημα, συντηρείται με ψέματα. Α΄ μνημόνιο: Χαιρετίσθηκε μ΄ενθουσιαμό. Δεν εφαρμόστηκε. Ούτως ή άλλως, έθαλψε ψευδείς προσδοκίες. Πήγαμε σε Β΄ μνημόνιο. Οι υπογράψαντες κατέβηκαν, αμέσως μετά, σ΄εκλογές με σύνθημα αναθεώρησής του (!!!). Επικεντρωθήκαμε σ΄επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό υπό δήλωση ότι δεν ζητούμε, επί πλέον, χρήματα. Προέκυψε, όμως, αμέσως το αυτονόητο. Ότι δηλαδή χρόνος σημαίνει χρήμα. Ο υπουργός Οικονομίας, δήλωσε ότι η Ελλάς θα επωμισθεί το κόστος. Ουδείς τον πίστεψε. Ακολούθησε ομοβροντία. Εστία 27.9: Moody’s και Fitch. διαπιστώνουν εκτροχιασμό του προγράμματος σταθεροποίησης. Συμφωνεί η Citigroup. Πλειοδοτούσα, προβλέπει έξοδο από το € εντός 12 έως 18 μηνών. Το Δ.Ν.Τ., ως εκ της παρατεινομένης αφερεγγυότητας του χρέους μας, αποχώρησε οιασδήποτε, τυχόν, εφ΄εξής χρηματοδότησης.

V. Ο Εθνικιστικός παιάν ότι, εν τούτοις, οι ξένοι υποχρεούνται (και πάλι) να χρηματοδοτήσουν προκαλεί. Εμείς οφείλουμε να βοηθήσουμε εαυτούς. Εμείς τα φάγαμε. Όχι οι ξένοι (!!!).

Απαιτείται σοβαρότης. Η “τρόικα” δεν μας πιστεύει. Απορρίπτει τα “ισοδύναμα” ως υπεκφυγές. Το κράτος είναι σε στάση πληρωμών. Η κοινωνική ασφάλιση καταρρέει. Οι πάντες απεργούν. Έλευση επενδυτικών κεφαλαίων δεν αναμένεται. Η Ελλάς δεν αποτελεί, σήμερα, κράτος δικαίου. Είναι κακοδιοικούμενη, άρα επικίνδυνη, έναντι των προηγμένων (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Πρωτεύει στην διαφθορά  (Εστία 5.9.). Ουραγός είναι στην ανταγωνιστικότητα. Διεθνώς  στην κλίμακα των 100 κατέχει την 92 θέση (!!!).

Αφελής κάθε ελπίς  για νέο  πρόγραμμα ευρωπαϊκής διάσωσης. Απαιτείται, σήμερα, άμεση επιστροφή στον πρωτογενή τομέα προς κάλυψη βασικών αναγκών. Άλλωστε, ουδέποτε παύσαμε – παραγωγικώς – να είμεθα  γεωργική χώρα. Προσθέσαμε απλώς (και) τον τουρισμό, μ΄επιτυχία.

VI. Όταν η κατάσταση σταθεροποιηθεί υπάρχει και λαμπρή προοπτική. Με κράτος μικρό, ευέλικτο, με χαμηλή φορολογία, είναι εύκολο να γίνουμε “Monaco του Αιγαίου”. Παγκόσμιο, δηλαδή, κέντρο παροχής υπηρεσιών προς διακίνηση αγαθών αλλού παραγομένων. Δηλαδή, κέντρο Τραπεζιτικό, Ασφαλιστικό, Τουριστικό, Εμπορικό, Ναυτιλιακό, επίσης κέντρο Πολιτισμού. Φυσικό περιβάλλον και πολιτιστικές καταβολές του Monaco είναι ασήμαντες έναντι των αντιστοίχων ελληνικών. Αυτό, εάν η Ελλάς διοικηθεί αξιοκρατικά, με το βλέμμα, δηλαδή, στραμμένο στο συμφέρον της ολότητας. Όχι, άρα, στο βαλάντιο του τυχόντος επιόρκου.