Μνημονιακές τροποποιήσεις

Ι. Το μνημόνιο προβλέπει εσωτερικώς όρους εξισορροπιστικής  προσαρμογής. Τροποποίησή του, πέραν αυτών, σημαίνει ανατροπή συμπεφωνημένων. Όμως, παγίως η ευρωπαϊκή ομογενοποίηση εξελίσσεται  με διαρκή, επί παντός, διαβούλευση και με σεβασμό των υπεσχημένων.

Οι επιμηκύνσεις, εξ άλλου, εκτέλεσης των προβλεπομένων για δύο χρόνια συνεπάγεται κόστος περί τα 28 δις. Η χώρα  αδυνατεί να καταβάλει. Αδυνατεί και να δανεισθεί. Ιδίως μετά το P.S.I. έχει κηρυχθεί παγκοσμίως αναξιόχρεη. Όποιος πολιτικός δανείζει αφερέγγυο τελεί απιστία σε βάρος του λαού του. Ουδείς λαός, τέλος, υπό τις σημερινές μάλιστα οικονομικές συνθήκες, χαρίζει το πιο πάνω ποσό.  Ακόμη, δυνάμει των συμφωνηθέντων, εισπράξαμε τεράστια ποσά. Άρα σε τυχόν αναδιαπραγμάτευση πρέπει να τα έχουμε διαθέσιμα προς επιστροφή, σε περίπτωση διαφωνίας. Βεβαίως, ούτε αυτά τα χρήματα διαθέτουμε.

Ήδη και το κερασάκι στην τούρτα: Εάν κατά την πρότερη πρακτική, οι Ευρωπαίοι, ζητήσουν, και υπογραφή του κ. Τσίπρα, θα έχει έτσι ανακύψει δυσχέρεια και εντεύθεν ανυπέρβλητη.

Άρα τα περί τροποποιήσεων αποτελούν πυροτεχνήματα  προεκλογικά.

ΙΙ. Επισημαίνεται ότι η Ελλάς επί των ημερών των μνημονίων κατέρρευσε. Παραβλέπεται, όμως, ότι υπαίτια υπήρξε η ίδια ατάσθαλη πολιτική, που αφ΄ενός κατέστησε αναγκαία την συνομολόγηση των μνημονίων, αλλ΄αφετέρου, εμπόδισε, ταυτόχρονα, την εφαρμογή των μνημονιακών προβλέψεων.

Το αδιέξοδο της σπατάλης μας προέβλεψε – προφητικά – ο Ανδρέας Παπανδρέου σε φωτεινό διάλειμμα ευθύνης. Την 12.10.1985 τόνιζε:

…«… Δαπανάμε ως κοινωνία πιο πολύ απ΄ όσο παράγουμε. Η κατάσταση αυτή μπορεί να συντηρηθεί μόνο με δανεισμό από εξωτερικό. Μακροχρόνια όμως το επίπεδο δανεισμού από το εξωτερικό δεν μπορεί να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα χωρίς σοβαρή μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και, τελικά, χωρίς την απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας της …»…

ΙΙΙ. Η προειδοποίηση αγνοήθηκε. Ο προσηλυτισμός κομματικών μισθοφόρων συνεχίσθηκε. Κατά μάζες εντάσσονταν, ως υπεράριθμοι, στο δημόσιο. Οι νέοι εκμαυλιζόντουσαν με την  προοπτική εύκολης επαγγελματικής αποκατάστασης. Η ύπαιθρος  ερήμωσε. Χωριά, εκεί, πολλά έχουν εγκαταλειφθεί. Οι  επιδοτήσεις από την Ευρώπη ήσαν, τότε, άφθονες. Η πραγματική προς εκείνη σύγκλησή μας ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Ως κράτος  απατεώνων τα δανεικά εξυπηρετούσαμε  δια νέων δανείων. Το 2007 για να εξισορροπήσουμε, κατά τους όρους του Maastricht, το δημόσιο χρέος μας δηλώσαμε επίσημα ότι πρέπει το ελληνικό ΑΕΠ ν΄αυξηθεί. Αυτό υπό την εξήγηση ότι έχουμε εκτεταμένη παραοικονομία μη ανιχνεύσιμη δι΄επισήμων στοιχείων. Μας πίστεψαν ως ψεύτες, αλλά μερικώς (!!!). Ετσι αυξήσαμε το ΑΕΠ και δημιουργήσαμε κρατική “φούσκα”. Από  τον επόμενο χρόνο που επήλθε (και) η παγκόσμια κρίση άρχισε η διάλυση. Ουδείς μας δάνειζε. Η επί τα χείρω εξέλιξη των δεικτών έγινε καταρρακτώδης.

Κατόπιν τούτων, ζητήσαμε να υπαχθούμε στα μνημόνια ώστε να συνεχίσουμε να καλύπτουμε ανάγκες που διαρκώς γίνονται πιεστικώτερες.

V. Τα μνημόνια, λοιπόν, είναι μια εκδοχή κάλυψης αναγκών μας. Τίποτε περισσότερο. Ουδείς εμφάνισε καλλίτερη. Ούτε ο Σύριζα (!!!). Οι δυσκολίες είναι ανθρωπίνως εγγενείς. Ουδείς επιθυμεί να χάσει την βολή του. Ο κ. Τσίπρας καραδοκεί να ηγηθεί παντός διαμαρτυρομένου. Είναι ο πολιτικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα συγκυβερνώντα κόμματα κιοτεύουν. Δεν απολύουν. Τα μνημόνια δεν εφαρμόζονται. Το κράτος βουλιάζει. Οι Ευρωπαίοι κουράζονται. Πάμε κακήν κακώς.

V. Ο ανθρώπινος πόνος είναι διάχυτος. Οι άστεγοι αποτελούν στίγμα του πολιτισμού. Προσοχή όμως: Το αίτιο είναι όχι οικονομικό αλλά διαρθρωτικό. Εισάγουμε ακόμη πατάτες από την Αίγυπτο (!!!). Εξακολουθούν να υπάρχουν χωριά έρημα.

Πρέπει να επιτύχουμε φθηνή, εδώ, παραγωγή, ώστε να ξαναγίνουμε ανταγωνιστικοί. Ετσι, θ΄ανασάνει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Έκλεισε  την χρήση 2011, με έλλειμμα 21 δις, ήτοι 10% του ΑΕΠ (!!!). (214 δις Χ 10%).  Όταν γίνουμε ανταγωνιστικοί, μόνον τότε, το χρέος θα  έχει τιθασευθεί. Και μόνον, έτσι, η θέση μας στην ζώνη του “ευρώ” θα έχει κατοχυρωθεί.

Υπάρχει, λοιπόν, αντικείμενο δράσης. Και ελπίδα προκοπής.

Κυβερνήτης ζητείται να προσαρμοσθεί στην πραγματικότητα και να κινηθεί αναλόγως.