Απειλείται τραγωδία

Ι. Ως αντίδραση στην αναξιοπιστία των καθιερωμένων δυνάμεων απογειώθηκε ο κ. Τσίπρας. Οι δυνάμεις αυτές φοβούνται, δεν καταγγέλλουν ένα Σύριζα που λογικώς παραπατά και απροκαλύπτως παρανομεί. Ετσι δε (και) μας οδηγεί στην καταστροφή.

ΙΙ. Η σύγχυση του εκλογικού σώματος είναι φανερή. Δημοσκοπικά, επιλέγει Ευρώπη και το νόμισμά της. Ταυτοχρόνως, όμως, αντιφατικά, τον κ. Τσίπρα που εξαγγέλλει καταγγελία της σχέσης μας με την Ευρώπη. Ο διχασμός απειλεί τον Σύριζα. Τελική συγκέντρωση των Ελλήνων στην ευρωπαϊκή τους επιλογή τον αφανίζει. Ετσι, ο Σύριζα, έχει άμεση ανάγκη από νέες εκλογές, ώστε να εκμεταλλευθεί τον υπέρ αυτού “πολιτικό σπασμό”. Εν θερμώ, δηλαδή, να υφαρπάσει τις ψήφους των αγανακτισμένων, πριν σκεφθούν ψύχραιμα.

ΙΙΙ. Τα δείγματα κυβερνητικής γραφής που έδωσε εν όψει εξουσίας (ο Σύριζα) υπήρξαν αξιοθρήνητα. Ελέχθη ότι θα χρησιμοποιηθούν καταθέσεις στις τράπεζες, ύψους 165 δις, για οικονομική ανάπτυξη. Επίσης ότι η ανεργία θ’ απορροφηθεί με προσλήψεις στο δημόσιο. Αλλά όποιος εκστόμισε  το πρώτο είναι ανίδεος διότι συνδέει καταθέσεις προς τα ταμειακά διαθέσιμα. Το βέβαιον, όμως, είναι ότι, οι καταθέσεις έχουν προ πολλού εκταμιευθεί και επενδυθεί σε χρηματοδοτήσεις προς πελάτες, μάλιστα δε και προς το κράτος. Έτσι τα τραπεζικά ταμεία δεν είναι απλώς άδεια, είναι αρνητικά. Το κούρεμα των ομολόγων σακάτεψε την ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος. Η ύφεση, εξ άλλου, παράγει τεράστιες επισφάλειες. Κατά συμπέρασμα: χρήματα διαθέσιμα στις τράπεζες δεν υπάρχουν. Όποιος εκστόμισε το δεύτερο είναι (και) ανιστόρητος. Το πρόβλημά μας, ακριβώς, έγκειται στο ότι επί 30ετία οικοδομήσαμε τεράστιο και υπερβολικά παθητικό δημόσιο τομέα. Σήμερα δε  ουδείς μας δανείζει για να συντηρήσουμε το υδροκεφαλικό αυτό τερατούργημα. Άρα και για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε μισθούς υπεραρίθμων.

IV. Θεσμικά η Ελλάς δεν είναι ασύντακτη. Έχει συνέχεια. Οφείλει να δείχνει και συνέπεια. Κατ΄άρθρ. 28 § 1 του Συντάγματος διεθνείς συμβάσεις, κυρούμενες νομοθετικά, παράγουν κανόνες αυξημένης τυπικής ισχύος, που δεν ανατρέπονται, δηλαδή, με κοινό νόμο. Άρα η ρητορεία για “απονομιμοποίηση” του μνημονίου ως εκ του εκλογικού αποτελέσματος της 6.5.12., αποτελεί, επιεικώς, σαπουνόφουσκα.

Ανατροπή της σχέσης μας με την Ευρώπη, ο κ. Τσίπρας μπορεί να πετύχει μόνον ως επαναστάτης που δυναμικά θα έχει επικρατήσει. Μέχρι τότε υπόκειται, όπως όλοι μας, στους νόμους του κράτους. Επομένως και στον εντεύθεν καταναγκασμό.

Οι άνω σκέψεις είναι πασίγνωστες στους νομικούς. Εντυπωσιάζει, λοιπόν, η μαλθακότης της αστικής ηγεσίας που παραλείπει (και σήμερα !) να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ώστε να συνειδητοποιήσει ο κ. Τσίπρας τις βαριές του ευθύνες, επίσης και το εκλογικό σώμα την πορεία προς την τραγωδία.

Υπάρχει, δυστυχώς, εκ των πραγμάτων εξήγηση συνενοχής. Έχει προηγηθεί από την συγκυβέρνηση η παραφροσύνη της άρνησης πληρωμής των ομολόγων. Άρα και ο ηθικός ξεπεσμός της λεηλασίας των δικαιωμάτων των δανειστών μας. Η αυθαιρεσία αυτή, ως παραβατικότητα, είναι – ποιοτικά – ταυτισμένη (απολύτως) προς τις έκθεσμες επαγγελίες του Σύριζα. Επικαιροποιείται, έτσι, το δόγμα: ενός κακού μύρια έπονται. Η μία αθλιότητα, ιστορικά, έλκει την επόμενη.

V. Εξ αυτών που ασκούν διεθνή πολιτική με κριτήρια εσωτερικής κατανάλωσης, διαχέεται ότι η Ευρώπη τελικώς θα μας κρατήσει φοβούμενη συστημικό κίνδυνο. Αποχωρήσεις, δηλαδή, και άλλων χωρών, κυρίως, του νότου. Η αφέλειά τους είναι υπερχειλής. Η αποχώρηση της Ελλάδας ψιθυρίζεται από διετίας. Δεν είναι πλέον Αποτελεί ενδεχόμενο προεξοφλημένο.

Ο συστημικός κίνδυνος υπάρχει ανάποδα. Εάν, δηλαδή, η Ευρώπη ουσιαστικά υποχωρήσει σ’ ελληνικές αξιώσεις και επαναδιαπραγματευθεί τελειωμένες συμφωνίες, τότε, θα δημιουργηθεί προηγούμενο. Θα πέσουν βροχή τα αιτήματα των δημοσιονομικά απείθαρχων προς τους πειθαρχημένους. Η ευρωπαϊκή συνοχή θα θρυμματισθεί εκ των ένδον.

VI. Αυτά που λέει ο Σύριζα δεν είναι σοβαρά. Είναι, όμως, πολύ επικίνδυνα. Αν η Ευρώπη μας πετάξει, η Τουρκία θα μας αρπάξει. Και τότε η οιαδήποτε συγγνώμη του κ. Τσίπρα, όπως και όλων των ομοτέχνων του, θα είναι άχρηστες.