Το παραμύθι της ανάπτυξης

Ι. Για ανάπτυξη αοριστολογούν οι πολιτευόμενοι, ονειρευόμενοι μάλιστα, επενδυτικά κεφάλαια από το εξωτερικό. Όμως, η ζωή τους συντρίβει. Τα μόλις εκδοθέντα  ομόλογα της Ελληνικής Δημοκρατίας (Ο.Ε.Δ.) προσφέρονται με έκπτωση 81%, δηλαδή στο 19% της αξίας τους. Μ’ όλον τούτο, ουδείς τα αγοράζει. Αναμένεται και περαιτέρω υποχώρηση της αξίας τους.

Η οικονομία μας έχει κηρυχθεί αναξιόπιστη. Η UBS (Εστία 17.4) προβλέπει ανάγκη (και) νέου σχεδίου διάσωσης, μετά το 2014. Συνακόλουθα πιθανολογεί και έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Αλλ΄αν αυτό συμβεί, επικείμενη θα είναι η ελληνική έξοδος και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν επιτρέπονται, εκεί, ανταγωνιστικές  υποτιμήσεις. Εμείς, όμως, έχουμε ανάγκη τέτοιων υποτιμήσεων προς ανάκτηση στοιχειώδους ανταγωνιστικότητας.

ΙΙ. Επί εξάμηνο κατ΄ουδέν βελτιώθηκε η εσωτερική μας οργάνωση. Δεν απελευθερώθηκαν οι μεταφορές  (ταξί – φορτηγά – ακτοπλοϊκά). Δεν καταργήθηκαν τα “γραμμάτια” στην παροχή των νομικών υπηρεσιών. Ουδέν πληροφορηθήκαμε για φαρμακεία μηχανικούς κλπ. Οι τράπεζες, συνολικά, καρκινοβατούν. Ουδεμία εγγυητική τους επιστολή γίνεται δεκτή, έστω και στην Αφρική. Ευμάρεια γνώρισαν μόνον οι πολιτικοί: i. Τα δύο μεγάλα κόμματα “άρπαξαν” από το δημόσιο ταμείο 29 εκ. ii. όλα μαζί τα κόμματα, επί πλέον 10,  το όλον 39 εκ. για κομματική διαφήμιση (!!!).

Σ’ επιστέγασμα ακούσαμε τον υπουργό Οικονομικών να λέγει ότι η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν είναι ζήτημα εργατικού κόστους. Αυτό δε διότι (λέγει) και η Βουλγαρία αντιμετωπίζει ανεργία με πολύ χαμηλώτερη εργατική δαπάνη. Εν όψει προεκλογικού λαϊκισμού το ίδιο παράδειγμα επικαλέσθηκε και κυρία αρχηγός, υποτίθεται, του φιλελεύθερου χώρου.

Δολοφονεί, όμως, ο λαϊκισμός την λογική. Άλλο το αναγκαίο (και) άλλο το επαρκές. Αναγκαία είναι η συνθήκη της μείωσης του ελληνικού κόστους, όχι όμως – από μόνη της – και επαρκής. Αν μειώσουμε, δηλαδή, το κόστος της ελληνικής παραγωγής δεν θα γίνουμε πλούσιοι. Αν, όμως, το αφήσουμε εκεί όπου είναι, τότε, θα παραμείνουμε φτωχοί, με τάση εξαθλίωσης. Επί τέλους, πολλές επιχειρήσεις, ελληνικές, έχουν διαχυθεί στην Βαλκανική (και Βουλγαρία). Εκείθεν όμως ουδεμία ήλθε ή, έστω, επανήλθε (!).

ΙΙΙ. Η διόγκωση του Ευρωχρέους εγείρει κινδύνους. Η άθλια συνωμοσία εναντίον των ομολογιούχων του ελληνικού τμήματος του Ευρωχρέους αύξησε κατακόρυφα τα επιτόκια Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας. Έδιωξε κάθε υποψήφιο επενδυτή, μάλιστα δε και τους πάμπλουτους Κινέζους. Δεν εμπιστεύονται, πλέον, την Ευρώπη.

Διαρκώς, ιδίως μετά απ’ ό,τι έγινε, πυκνώνουν οι φωνές για την ευρωπαϊκή μας απότμηση. Αυτό δε υπό εξαιρετικά πειστική εξήγηση. Ότι, δηλαδή,  ούτως ή άλλως, δεν θα πληρώσουμε ούτε τα υπόλοιπα διεθνή μας χρέη. Επομένως (και) ότι η όποια ζημιά (εκ της εμπλοκής των Ευρωπαίων μαζί μας) έχει, ήδη, συντελεσθεί.

IV. Κεφάλαια επενδυτικά δυνατόν ν’ αναδειχθούν από εξοικονόμηση εσωτερικών πόρων. Αλλ΄αυτό σημαίνει: Άμεση ανάκληση των απεσπασμένων στα κόμματα δημ. υπαλλήλων. Μείωση των βουλευτών στους 200 και κατά τα 2/3 των υπηρεσιών της Βουλής. Το νομοθετικό έργο ήταν απείρως αρτιότερο προδικτατορικά χωρίς τις στρατιές των σημερινών συμβούλων. Κατάργηση της υπηρεσίας της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Από του 1986 ο Πρόεδρος στερείται οιασδήποτε αρμοδιότητας. Ουδεμία, έκτοτε, προεδρική επέμβαση έγινε αντιληπτή (στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό) ώστε να δικαιολογείται η διατήρηση της υπηρεσίας. Το Πολίτευμα έχει καταστεί αυστηρά πρωθυπουργοκεντρικό. Κατάργηση της κρατικής τηλεόρασης, όπως και όλων των Ανεξαρτήτων Αρχών. Καλλίτερη ήταν η διοίκηση προ των “Αρχών”. Αναστολή λειτουργίας του ΟΣΕ για δέκα χρόνια. Κλείσιμο πανεπιστημίων, νομικών προσώπων και υπηρεσιών περιφερειακής ανάπτυξης κλπ.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα οι άνω υπηρεσίες θα καταργηθούν μαζί με όλες τις υπόλοιπες στα πλαίσια της γενικής μας πτώχευσης. Εν όψει αυτού ας καταργηθούν σήμερα αυτές μήπως (και) και κάτι σωθεί.

Διαθέσιμος, ώστε να επωμισθεί το άνω σωτήριο και ριζοσπαστικό έργο, είναι αποκλειστικά ο Στέφανος Μάνος.