Μικροκομματική εξωτερική πολιτική

Ι. Η Ελλάς καταδικάσθηκε από το δικαστήριο της Χάγης. Κρίθηκε παράνομη η προβολή “veto” προς αποτροπή της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Η παρανομία αυτή είχε, εν τούτοις, χαιρετισθεί ενθουσιαστικά από Έλληνες που κρίνουν την πολιτική συναισθηματικά.

Η απόφαση ουσιαστικά καταδίκασε την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με κριτήρια εσωτερικής (μικροκομματικής) εκμετάλλευσης.

ΙΙ. Ήδη από 26.2.2008 η στήλη είχε επισημάνει πως η ονομασία της περιοχής των Σκοπίων οριστικοποιήθηκε το 1945, με την ίδρυση της «Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας». Αυτή, περιλάμβανε, ως τμήμα της ομόσπονδο, και την «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Σ’ εκείνη την καθοριστικής σημασίας φάση του ζητήματος ουδείς  πρόβαλε οιαδήποτε αντίρρηση.

Ηγέτες του αστικού φάσματος που κατά το 1945 άσκησαν την εξουσία ήσαν οι Γ. Παπανδρέου, Νικ. Πλαστήρας Ναύαρχος Π. Βούλγαρης,  Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Π. Κανελλόπουλος και Θεμ. Σοφούλης. Άπαντες είχαν τότε άλλη προτεραιότητα. Δηλαδή την αντιμετώπιση του διαφαινόμενου πλέον τρίτου γύρου κομμουνιστικής ανταρσίας. Έτσι – και ορθώς – δεν διατύπωσαν αντίρρηση για την ονομασία της τιτοϊκής ομόσπονδης (αυτής) δημοκρατίας. Ακόμη η ελληνική πολιτική, έκτοτε, ενδυνάμωνε και την ματαιοδοξία του Τίτο. Ο τελευταίος έχρισε εαυτόν Στρατάρχη και ήλθε σε ρήξη με τον Στάλιν. Θα ήταν ανόητο, τότε, να  ψυχράνουμε τον Τίτο για την υπό συζήτηση ονομασία. Άλλο ήταν το ζητούμενο. Το κλείσιμο, των συνόρων προς Γιουγκοσλαβία, ώστε να νικήσουμε τους αντάρτες οι οποίοι κατέφευγαν στην γείτονα, ανασυντάσσονταν και επέστρεφαν.

Ούτως ή άλλως την ύπαρξη «Σερβικής Μακεδονίας» έχουμε αποδεχθεί τουλάχιστον από του 1910 (αντί πολλών Γ. Βεντήρη «Η Ελλάς του 1910-20 τομ. Α΄ σελ. 338).

Είχε επίσης υπογραμμισθεί ότι το 1991 διαλύθηκε η γειτονική ομοσπονδία. Και ότι επομένως η μέχρι τότε ομόσπονδη Μακεδονία αποφλοιώθηκε σε: απλώς Μακεδονία. Το ν’ αξιώσουμε, λοιπόν, από τους κατοίκους της ν’ αλλάξουν – ξαφνικά – το όνομα της πατρίδας τους  μάλιστα και ριζικά, θεωρήθηκε παγκοσμίως υπερβολικό. Πάντως επ΄αυτού ουδέν έκτοτε πετύχαμε (!!!).

IΙΙ. Επί του ζητήματος των κυρώσεων είχε επισημανθεί ότι ο στοιχειωδώς γνωρίζων δημόσιο διεθνές δίκαιο (όπως και το διέπον τους διεθνείς δημοσίους οργανισμούς), αντιλαμβάνεται ότι οι απειλές αποκλεισμών που εκτοξεύονται δια των εθνικών κοινοβουλίων αποτελούν – απλώς – επίφαση εξωτερικής πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση (!!!). Κριτήριο ένταξης νέων μελών στις διεθνείς οργανώσεις είναι το  συμφέρον των ίδιων των οργανώσεων. Όχι το ιδιαίτερο συμφέρον ενός (μικρού μάλιστα) μέλους τους. Άρα κάθε εκμετάλλευση της ιδιότητας του παλαιού μέλους (όπως για ίδιο αυτού όφελος) φέρει προσκόμματα στην ένταξη νέων μελών υπέρ της οργάνωσης, αποκρούεται ως συμπεριφορά καταχρηστική (abusif).

Και είναι εδώ επιβαρυντικό ότι στο Σύνταγμά μας έχουμε διαλάβει διάταξη (άρθρ.  25 § 3) που απαγορεύει – και εσωτερικώς – την καταχρηστική άσκηση δημοσίων δικαιωμάτων. Έτσι η χώρα μας πιέζοντας τα Σκόπια να αλλάξουν το όνομα με το οποίο γίνονται, μάλιστα, παγκοσμίως δεκτά υπό την απειλή αποκλεισμού τους από διεθνείς οργανισμούς εκτίθεται για συμπεριφορά αντιφατική (και ασφαλώς παράνομη). Οι τεχνικοί σύμβουλοι της ηγεσίας πρέπει ν’ ανοίγουν και κανένα βιβλίο (!).

IV. Οι εκβιασμοί είναι γνωστοί – βέβαια – στην διεθνή πρακτική. Θέλει, όμως, η πίεση αυτή και κάποια τεχνική. Κατά κανόνα το απειλούμενο απλώς υπονοείται. Δεν εξαγγέλλεται δημοσία. Η δημοσιοποίηση, καθιστά διεθνώς συμπαθή τον (μικρό) απειλούμενο και εξουδετερώνει – έτσι – την πίεση.

V. Μια – περίπου – δεκαετία προηγουμένως ο, τότε, Υπουργός Μιχ. Παπακωνσταντίνου είχε την οξυδέρκεια, να προτείνει σύνθετη ονομασία. Η Ελλάς διαρκώς θα μετανοεί διότι δεν είχε το θάρρος ν’ αποδεχθεί την πρόταση του άξιου εκείνου υπουργού της.

VI. Η απώλεια της “μάχης των Σκοπίων” δεν θα είναι επί ματαίω εάν η ελληνική πλευρά φρονιματισθεί και συστηματικά αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της άκρως επικίνδυνης Τουρκίας. Επί τέλους, ενώ η έκβαση της  υπόθεσης των Σκοπίων είχε πρωτίστως σημασία συναισθηματική, η υπόθεση της Τουρκίας, αντιθέτως, θέτει υπό δοκιμασία την υπόσταση της ίδιας της χώρας. Όποιος δεν φρονιματίζεται από τα τετελεσμένα στην Κύπρο – και (κυρίως) από την παγίωση των τετελεσμένων επί σαράντα σχεδόν χρόνια – είναι εθνικά άκρως επικίνδυνος.