Απέσβετο το λάλον ύδωρ

Ι. Ο Λαϊκισμός της “αλλαγής” και η εξεγερτική συνθηματολογία υπέρ του “τρίτου δρόμου” προς τον Σοσιαλισμό οδήγησαν, τελικά, στην λεωφόρο της εξαθλίωσης. Ένας  στους τέσσερις Έλληνες ζει υπό το  όριο της φτώχειας, ήδη, από το 2009, ανακοίνωσε η στατιστική αρχή (ΕΛΣΑΤ). Η “αλλαγή” κυριάρχησε. Το Πασόκ κυβέρνησε 21 χρόνια ως πράσινο και 9 ως μπλε. Κορυφώθηκαν: Οι πλασματικές υπερωρίες, που καταβάλλονται χωρίς εργασία (!). Οι υπεράριθμοι, που αμείβονται για εργασία που δεν χρειάζεται (!). Οι κάθε λογής επιδοματούχοι, που διευρύνουν τα ελλείμματα (!). Το κράτος μόλις πρόσφατα ξανακαταδικάσθηκε γιατί απατηλά εμφάνισε ως γεωργικές αποζημιώσεις, επιδοτήσεις απαγορευμένες και ψηφοθηρικές. Κληθήκαμε να επιστρέψουμε (επί πλέον) 425 εκ. €. Συνοπτικά: Αναδείξαμε κράτος απατεώνα, με πολίτες, καθ΄ομοίωσή του και φυγόπονους (!!!).

ΙΙ. Ήδη το κράτος, αυτό, ωρύεται  κατά της φοροδιαφυγής. Ετσι, όμως,  υπογραμμίζει, την ευτέλειά του. Φοροδιαφυγή υπάρχει, εκτεταμένη μάλιστα. Είναι όμως προϋπολογισμένη στην οικονομική πολιτική. Το 2008 η Ελλάς ως επιχείρημα προσέγγισης των κοινοτικών στόχων, επικαλείτο διευρυμένο εθνικό εισόδημα προσθέτοντας τον όγκο της παραοικονομίας (!!!). Αποτελεί, μαζί με την αυθαίρετη δόμηση, στοιχείο του πελατειακού συστήματος. Χαρακτηριστικά: με την πτώση της δικτατορίας, κατ΄άρθρ. 1 περ. 1 ν.δ. 81/74, καταργήθηκαν οι εκεί φορολογικές ποινικές διατάξεις.

Σχέδια εξορθολογισμού (και) της φορολογίας έχουν υποβληθεί πολλά. Τα απέκρουσε, ανέκαθεν, το φαύλο κατεστημένο. Εμπνευστές φοροδιαφυγής τα κόμματα. Ολόμαυρα τα πιάνουν και “λαχταριστά” από τους ανωνύμους δωροδόκους  του συστήματος.

Η αυθαιρεσία κυριαρχεί: Το κράτος: i) συμψηφίζει κατά του πολίτη και μη ληξιπρόθεσμες (ανύπαρκτες δηλαδή) απαιτήσεις του (Πολ 1161/17.11.2010). ii) Φορολογεί ως εισόδημα ό,τι εξ ορισμού αποτελεί ανάλωση περιουσίας  (άρθρ. 29 ν. 3986/11). iii) Δικαιούται να καλέσει οποιονδήποτε ν’ αποδείξει πως σχημάτισε την περιουσία του έστω και προ 50 ή 70 ετών (!!!). Ετσι ανατρέπονται: παραγραφές, συμβιβασμοί, περαιώσεις (άρθρ. 19 § 3 ν. 3899/10). iv) Ψιθυρίζεται ως ανδραγάθημα ότι θα φαλκιδέψουμε πολύ όσους μας εμπιστεύθηκαν και αγόρασαν ομόλογά μας.

Η αναισχυντία έκδηλη, η κατάρρευση ραγδαία: Αλλοδαπός επενδυτής σημαίνει φυσιογνωμία μυθική. Ουδείς επενδύει σε άτιμο κράτος. Φεύγουν τρέχοντας (και) οι ημεδαποί, και οι καταναλωτές. Χιλιάδες επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται σε Κύπρο, Σερβία, Τουρκία κ.ο.κ. Στην Ελλάδα μένουν “κουφάρια”. Οι παραμεθόριοι ψωνίζουν εκείθεν των συνόρων. Γέμισαν οι δρόμοι ζητιάνους. Ατέλειωτες οι ουρές στα συσσίτια της Εκκλησίας κλπ.

ΙΙΙ. Οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί δίδουν εφιαλτικές πληροφορίες. Το “Global Economic Outlook” Νοεμβρ. 2011 του Citigroup ενημερώνει: τα έτη 2012-3 και 14 οι λήξεις ομολόγων του ευρωπαϊκού χρέους διαμορφώνονται, αντιστοίχως, σε δις: € 1.269,1, 733,3, 642,9. Άρα,  εάν περάσουμε τον σκόπελο του Μαρτίου τ.ε., θα κινδυνεύσουμε -ιδιαιτέρως – μετά τα τέλη 2013, να βρεθούμε χωρίς ευρώ. Οι μέχρι τότε λήξεις είναι πολύ μεγάλου ύψους. Άρα κρίση στην ευρωζώνη θα απογείωνε τα επιτόκια. Έκτοτε όμως, μετά το τέλος 2013, το χρέος  αυτό αποκλιμακούται. Οι συνέπειες κρίσης ομοίως. Ούτως ή άλλως είναι αδύνατο διαρκώς να ζούμε με βοηθήματα. Φορολογικώς εξαντληθήκαμε. Η οικονομική δραστηριότης έχει ισοπεδωθεί. Δεν υπάρχουν χρήματα για φόρους. Η άλλοτε κραταιή ΜΕΛ Α.Ε. της Θράκης περιέρχεται στην τουρκική Kartosan. Θα έχουμε, άρα, προϊόντα “Made in Thrace” με τουρκική σημαία (!!!). Έτσι θα θυμόμαστε ότι όχι η δραχμή, αλλά το γρόσι της τουρκικής  κυριαρχίας είναι ο μέγιστος κίνδυνος.

IV. Απαραίτητη η αποκατάσταση ανταγωνιστικότητας. Άλλως έχουμε χαθεί. Ο κ. Παπαδήμου αδυνατεί. Μετά την είσπραξη της έκτης δόσης η ατμόσφαιρα είναι προεκλογική. Όλοι αγωνίζονται για την επανεκλογή. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Τίποτε άλλο (!!!).

V. Η Εστία απ’ αρχής του έτους εισηγήθηκε αισιοδοξία, θετικό βλέμμα. Μοιάζει, η εισήγηση, προς την παραβολή του Αγαθού Σαμαρίτη. Αλλ΄ο Σαμαρίτης, ευτυχώς, είχε και χρήμα να προπληρώσει στο εκεί πανδοχείο, την διαμονή του εχθρού που περιέθαλψε. Αν χρήμα δεν υπήρχε, ο Σαμαρίτης, μόνον με την θετική διάθεση, θα είχε μείνει άγνωστος (!). Δίκαιο είχε ο μέχρις αυτοκτονίας συνεπής Δημοσθένης. “Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται”.

Αλλως, μόνη αισιοδοξία νοητή, είναι εκείνη της απόγνωσης.