Φαύλο κράτος

Ι. Το φορολογικό μας σύστημα είναι από τα  χειρότερα. Είναι, ίσως, (και) το πλέον διεφθαρμένο.  Η Ελλάς δεν αποτελεί κράτος δικαίου. Καταρρέει – ταχύτατα – και απωθεί. Μαζική η φυγή κεφαλαίων. Η “Εστία” της 22^ης Απριλίου επισημαίνει, μέχρι τότε, μετεγκατάσταση στην Κύπρο χιλίων πεντακοσίων επιχειρήσεων. Μεγαλύτερος, ο αριθμός όσων φεύγουν στις: Βουλγαρία, Τουρκία, Σερβία, Π.Γ.Δ.Μ. Η American Express έφυγε μετά δεκαετίες εδώ. Ο Πειραιάς εγκαταλείφθηκε από ξένες τράπεζες (Nat West κ.ά.). Φεύγει, ήδη, και η Β.Ν.Ρ.

ΙΙ. Κυριαρχεί η κλεπτοκρατία. Επίφοβη, άρα,  η εδώ διαβίωση. Δεν υπάρχει έννομη προστασία. Υπό εκτεταμένη παραοικονομία, την οποία έθαλψε το κράτος, οι φορολογικοί συντελεστές είναι βαρείς. Και γίνονται εν τέλει βαρύτεροι με τις εκάστοτε “περαιώσεις”, πρακτικά, υποχρεωτικές. Το όμοιο συμβαίνει και με  τις – συνήθεις – πλέον “έκτακτες εισφορές” και λοιπές έκτακτες  φορολογίες. Θεσμικό, άρα, θύμα είναι ο κατ’ εξαίρεση συνεπής. Τσουβαλιάζεται με τους λοιπούς. Πληρώνει διπλά: και ως συνεπής και ως ασυνεπής (!!!). Ο έλεγχος είναι κατ’ επίφαση ελεγκτικός. Πράγματι, είναι φοροεισπρακτικός. Είναι, γενικώς, αδιανόητη η παράλειψη επιβολής προσθέτου φόρου. Χωρίς αιδώ διεξάγεται παζάρι διπλό: α) Tι θα πάρει ο επίορκος. Εξηγεί ότι τα μοιράζεται με τον διευθυντή και επιθεωρητή του. β) Τι θα πάρει, τέλος, και το κράτος.

ΙΙΙ. Η δικαστική προστασία είναι αναποτελεσματική. Η διοίκηση και οι επίορκοι εκπρόσωποί της είναι φορείς εξουσίας εξουθενωτικής. Ο οιοσδήποτε ελεγκτής επιβαρύνει το  – κατά την κρίση του – αποτέλεσμα με προσαυξήσεις και πρόστιμα. Πολλά εξ αυτών ούτε το δικαστήριο, έπειτα, δικαιούται να  μειώσει (!!!). Θεσμικός και πρακτικός είναι ο εκβιασμός. Εάν κάποιος φορολογούμενος, για λόγους αξιοπρέπειας, αποφασίσει ν΄αντισταθεί θα βεβαιωθεί σε βάρος του ποσό θεόρατο, αποτελούμενο από κεφάλαιο της οφειλής και τις επιβληθείσες προσαυξήσεις. Στάδιο δόξης, λοιπόν, λαμπρό για τον οιονδήποτε εκβιαστή. Στερεότυπη η πρόταση: Φέρε τόσα για να τελειώνεις, το δικαστήριο δεν συμφέρει.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες η αποφασιστική δικαστική συνδρομή ανάγεται στην αναστολή βεβαίωσης. Αν  η βεβαίωση συντελεσθεί τρέχουν προσαυξήσεις, επισπεύδονται κατασχέσεις, αίρεται η φορολογική ενημερότης, τίθεται ο πολίτης εκτός οικονομικής συναλλαγής. Η άσκηση εμπορίας προϋποθέτει φορολογική ενημερότητα. Ακόμη, μετά πάροδο τετραμήνου, ο οφειλέτης χρέους που ακόμη δεν έχει ακόμα βεβαιωθεί δικαστικά διώκεται, εν τούτοις, ποινικά. Το έγκλημα θεωρείται διαρκές. Συλλαμβάνεται και οδηγείται στο Αυτόφωρο (!!!). Κράτος δικαίου, άρα, κατώτερο του της Ουγκάντα.

Ατυχώς, οι συνταγματικές  εγγυήσεις για προστασία των πολιτών παραμένουν νεκρό γράμμα. Οι σχετικές διατάξεις – εθνικές  και ευρωπαϊκές – υπό  “πατριωτική” εφαρμογή του δικαίου αγνοούνται. Ο πολίτης είναι απροστάτευτος στα νύχια των εκβιαστών. Και, ατυχώς, σήμερα, δεν είναι είδηση ότι απεκαλύφθη υπάλληλος φαύλος.  Είδηση είναι ότι βρέθηκε ο ακέραιος.

IV. Στον αντίποδα το υπερφαυλότατο κράτος δεν πληρώνει. Από πολλού δεν αποδίδει τον επιστρεπτέο Φ.Π.Α. Δεν εξοφλεί τιμολόγια παροχών και εφοδίων. Αντί εξόφλησης επιδικασμένων απαιτήσεων, χορηγεί τα αναξιόπιστα ομόλογά του (!!!). Τρελοκομείου, ήδη το “ανάγνωσμα”: Ο μη εισπράττων πιστωτής του δημοσίου, αν δεν είναι φορολογικά συνεπής πάει φυλακή. Αυτό δε διότι δεν απέδωσε, ως φόρο, ό,τι δεν εισέπραξε από το δημόσιο που δεν τον πληρώνει, αλλά τον διώκει (!!!).

V. Όπου γεννάται φορολογική διαφορά η διοίκηση είναι διάδικος. Δεν είναι, άρα, κριτής. Όσο ο κριτής (δικαστής) αφήνει την διοίκηση ν΄αντιποιείται την εξουσία του, γιγαντώνεται η διαφθορά. Οι “ζουμερές” ΔΟΥ είναι πολύ ψηλά στο χρηματιστήριο της ηθικής μας σήψης. “Καλές δουλειές” και καλά μοιράσματα μεταξύ των αλητών που χαντάκωσαν τον τόπο. Στα “λαδώματα”, λοιπόν, διοικούντων – διοικουμένων προστίθεται και η διαφθορά των πολιτικών. Διευρύνεται το περιθώριο επέμβασης για “τακτοποιήσεις”. Για τα ενδοπολιτικά κουκουλώματα σκανδάλων, αποκαλυπτική η απάντηση του Προέδρου Δ. Σιούφα στην Εστία της 11.7.2009.

VI. Οι θεσμοί αποδείχθηκαν ανεπαρκείς. Δεν στάθηκαν εμπόδιο στο πελατειακό πολιτικό σύστημα και την διαφθορά που δηλητηριάζει επί 30ετία την κοινωνία.

Μόνο παρήγορο σημείο: Η μείωση επιρροής φθαρμένων πολιτικών στην κοινή γνώμη. Αυτή η αποστροφή, ίσως, οδηγήσει στην ανάδειξη του ικανού και γενναίου που με παγερή αδιαφορία προς οιοδήποτε πολιτικό κόστος θα επιδιώξει να σώσει ό,τι είναι ακόμη δυνατόν, με την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας της εντιμότητας. Ασφαλώς και με τον εξορθολογισμό της κρατικής λειτουργίας. Άλλως, συντομότατα, το κράτος του Νεωτέρου Ελληνισμού θ΄αποτελεί ιστορική ανάμνηση.