Κακέκτυπος Machiavelli

Ι. Εκμηδένισε, ο κ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, το κατ΄εξοχήν διαπραγματευτικό επιχείρημα της χώρας.

Η συμμετοχή μας στον ευρωπαϊκό οικονομικό κύκλο ανέρχεται μόλις σε 2%. Εν τούτοις είχε επικρατήσει η άποψη ότι, τυχόν, αδυναμία συνέχισης των διεθνών μας πληρωμών θα συνεπαγόταν ρήγμα στην Ευρωζώνη. Ετσι, εκ των πραγμάτων (ο φόβος αυτός) αναδείχθηκε ως το ισχυρότερο διαπραγματευτικό μας επιχείρημα.

Ο κ. Παπανδρέου τα ξημερώματα της 27.10 συμφώνησε στις Βρυξέλλες προς ό,τι η κ. Merkel (και ο κ. Sarkosy) διαπραγματεύθηκαν με τους τραπεζίτες – πιστωτές μας. Δηλαδή να πληρώσουμε, συμβιβαστικά, το 50% των προς αυτούς οφειλών μας. Αμέσως, τότε, ο κ. Παπανδρέου προέβη και σε παγκόσμιες, πανηγυρικές  δηλώσεις.

Επιστρέφοντας, ανέτρεψε τα πάντα (!). Αναίρεσε ό,τι είχε συμφωνήσει. Ζήτησε, αντιφατικά, αυτά από τα οποία υπαναχώρησε να τεθούν στην κρίση του λαού με δημοψήφισμα. Χαντάκωσε, λοιπόν, την χώρα. Ανέδειξε, ο τ. πρωθυπουργός, με σαφήνεια το ενδεχόμενο παύσης  πληρωμών μας. Δηλαδή της αδυναμίας μας να  κρατηθούμε στην ζώνη του “ευρώ”, άρα και της συνακόλουθης ανάγκης επιστροφής στην “δραχμή”.

Οι αγορές προεξόφλησαν το χειρότερο. Τα χρηματιστήρια, μ΄επικεφαλής το των Αθηνών, έπεσαν εντυπωσιακά. Ταυτόχρονα, όμως, έτσι, μετρήθηκε (και) η συνέπεια εξόδου μας από την ευρωζώνη (!!!). Ήδη το χειρότερο: διακριβώθηκε, η συνέπεια αυτή, πολύ μικρότερη από τον εξ αυτής φόβο. Εγινε συνείδηση ότι η “Ευρωζώνη” επιβιώνει, κάλλιστα, εν  απουσία μας.

ΙΙ. Για την ηγεσία της Ευρώπης (κ.κ. Merkel και Sarkosy) το ελληνικό πρόβλημα λύθηκε αφ΄εαυτού. Κάλεσαν, λοιπόν, τον μαθητευόμενο Machiavelli. Τον επέπληξαν για την αναξιοπιστία του. Ταυτόχρονα χρειάσθηκε να του εξηγήσουν και το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, δημοψήφισμα για εξόφληση χρεών προς τρίτους δεν νοείται. Το ερώτημα πρέπει να είναι αμιγώς εσωτερικό. Ειδικώτερα ξεκαθαρίσθηκε ότι το μόνο νοητό ερώτημα προς τον Ελληνικό Λαό μπορεί να είναι η παραμονή του ή όχι στην ζώνη του “ευρώ”. Τίποτε άλλο. Εκεί, έσβησε αδόξως η ιδέα  του δημοψηφίσματος. Συνελήφθη ως  μεγαλοφυής ελιγμός, κατέληξε, όμως, σε πανωλεθρία. Για πολλά χρόνια μετά το βροντώδες  αυτό σάλπισμα ανακολουθίας, οι Ευρωπαίοι θα είναι απέναντί μας δύσπιστοι.

ΙΙΙ. Το συμβάν ανέδειξε σαφή την ακαταλληλότητα του κ. Παπανδρέου. Δημαγωγών περί δημοψηφίσματος αγνοούσε – ασφαλώς – ότι, έτσι, μαχαίρωνε και την εθνική μας οικονομία. Όλοι οι πολυτρόπως μαχόμενοι την λιτότητα (ανημέρωτοι άλλωστε) θα καταψήφιζαν την συμφωνία των Βρυξελλών. Άρα θα καταλήγαμε στην δραχμή. Προ του κινδύνου έσπευσαν, οι καταθέτες, να ασφαλίσουν τα  “ευρώ” τους με αθρόα εμβάσματα στο εξωτερικό. Πρωθυπουργική, δηλαδή, αδεξιότητα ολκής. Μία δήλωση, δύο στόχοι: Και αναξιοπιστία και χρεοκοπία (!!!).

Βαριά η ευθύνη των εκλογέων. Ψήφισαν, ασφαλώς, Παπανδρέου για συνέχιση των πελατειακών διορισμών. Ουδέν άλλο, ο άνθρωπος, είχε να προσφέρει. Σπουδές του λαμπρές δεν γνωρίζουμε. Κυρίως: Πρακτικού (επαγγελματικού) βίου  εμπειρία έχει μηδενική. Διαχείριση οικονομική είχε, μόνο του κόμματος. Αλλ΄εκεί επιδοτεί το δημόσιο. Και κατά Θ. Τσουκάτο εισρέει χρήμα εκ προμηθειών (λ. χάριν Siemens) σε “μαύρους” φακέλους. Και ο “οργανισμός” είναι, εν τούτοις, κατάχρεως. Και τον “δανειοδοτεί” η Αγροτική της οποίας τον διοικητή ορίζουν τα κόμματα. Kαι ο εισαγγελεύς καταπολέμησης του μαύρου χρήματος είναι σκοπίμως απών, προς δόξαν της νομιμότητας.

IV. Τελευταία σκηνοθεσία, η απροσδόκητη αποστράτευση των Αρχηγών των Όπλων. Τα πάντα για την “καρέκλα” (!). Αλλά το συμβάν προκάλεσε συνειρμούς. Επί τέλους και η δια της κλαγγής των όπλων δράση, δεν είναι άλλο τι ει μη συνέχιση της πολιτικής με βιαιότερα μέσα. Πρώτος διδάξας ο ιστορικός Αρχηγός της Δημοκρατικής Παράταξης: Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος.

V. Κατά συμπέρασμα ο κ. Παπανδρέου είναι γέννημα ιστορικής στιγμής κατάπτωσης του Ελληνισμού. Δεν θα κινηθεί, η χώρα, προς ακμή εάν δεν αναδειχθεί ο γενναίος και ικανός, ο εκ του πρακτικού βίου έμπειρος, ο οποίος προσκολλημένος στο εθνικό συμφέρον, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, πράγματι, θα ξέρει και θα θέλει να εξορθολογήσει την λειτουργία του κράτους.