Τέλος Εποχής

Ι. Την αφετηρία σηματοδότησαν συναισθηματικοί αφορισμοί. Η δημαγωγική τους αξιοποίηση υπήρξε αμέσως καρποφόρα. Τα επίχειρα του λαϊκίστικου τακτικισμού πληρώνουμε σήμερα βαρύτατα. Αντιλαλούσε ο τόπος: “Η Ελλάδα στους Έλληνες”. “Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα”.  “Περήφανα (τα) Νιάτα” “Υπέροχα (τα) Γερατειά ” κλπ. ηχηρά παρόμοια.

Τα συνθήματα δημιουργούσαν ευφορία. Ο κάθε πονεμένος εύρισκε, εκεί, παρηγοριά. Ενοχοποιούσε τους ξένους, μάλιστα τους Δυτικούς, το Κεφάλαιο, τελικώς, όλους όσους θεωρούσε πιο τυχερούς. Έβγαζε τ’ απωθημένα του, κραυγάζοντας: “Αλλαγή”.

Παράλληλα εκτυλίσσονταν η μεγαλύτερη επιχείρηση χρηματισμού (εκλογικού σώματος), όλων των εποχών. Προσθέτονταν, έτσι, στην ψυχική ευφορία και η υλική υποδομή. Ο συβαριτισμός ολοκληρώνονταν. Παροχές χορηγούνταν προς όλους για όλα. Στον κομματικό βωμό εμπορευματοποιήθηκε και το ήθος. Σαράντα και πλέον χρόνια μετά την “Κατοχή” εξαγγέλθηκαν και οι συντάξεις των αντιστασιακών (!). Η τότε εξουσία κομματικά προσεταιρίζονταν τους παλαιούς αριστερούς, αναλώμασι του δημοσίου ταμείου, άρα του μέλλοντος των Ελλήνων.  Η διασπάθιση εθνικών πόρων θεωρήθηκε δημοκρατική κατάκτηση. Αναδείξαμε οικονομία στηριγμένη σε κατανάλωση, τροφοδοτούμενη με δανεικά.

ΙΙ. Η κρίση του 2008, που εξακολουθεί να μαίνεται, ενίσχυσε τους ισχυρούς όπως την Γερμανία. Αποσάρθρωσε, όμως, τους αδύνατους, δηλαδή, και την απερίσκεπτη πατρίδα μας. Ερμαιο γίναμε των καιρών. Αναγκαστικώς χαίρεται ο πρωθυπουργός με ό,τι του δοθεί. Χαρούμενος είχε εμφανισθεί με το “Μνημόνιο”, ομοίως και με τις παρατάσεις των αρχικών του διοριών. Χαρούμενος ήταν και με το “Μεσοπρόθεσμο”. Χαρούμενος δήλωσε και τώρα με την επίσημη βεβαίωση ότι η χώρα πτώχευσε, ως αδυνατούσε να εξοφλήσει τα χρέη της. Έτσι δε και ότι πλέον δεν θα πιστοδοτείται από τις αγορές, για πολλά εφ΄εξής χρόνια (!).

Η εποχή των λαϊκίστικων τακτικισμών έκλεισε στις Βρυξέλλες τα ξημερώματα της 27.10. Και υπήρξε το κλείσιμο άκρως ταπεινωτικό. Ο πρωθυπουργός αδιαμαρτύρητα άκουσε τον πρόεδρο Sarkosy να εξηγεί ότι η Ελλάς πέρασε στην ζώνη του ευρώ με βάση κάλπικα – κίβδηλα (faux) οικονομικά στοιχεία. Ακόμη χειρότερα: Ο πρωθυπουργός και αρχηγός του κράτους εθεάτο απλώς την κα Merkel και τον κ. Sarkosy να πηγαινοέρχονται στις αίθουσες συναντήσεων και να διαπραγματεύονται με τους τραπεζίτες το ποσοστό απομείωσης του εθνικού χρέους. Η Ελλάς, εδώ όπου κατάντησε, εκ του πράγματος, ήταν απούσα. Τελικό ζήτημα (με τους τραπεζίτες – πιστωτές) υπήρξε εκείνο των εξασφαλίσεων που θα διδόντουσαν, σ’ αυτούς, ως  αντιστάθμισμα περιορισμού του λαβείν τους. Και, βεβαίως, εξασφαλίσεις δεν διέθετε η Ελλάς. Διέθετε, κυρίως, η κ. Merkel. Στον απόηχο, λοιπόν, της ιαχής: η  “Ελλάς θ’ ανήκει στους Έλληνες”, το χρέος μας ρυθμίσθηκε – ερήμην της Ελλάδος  – από  τους Γερμανούς (!!!).

ΙΙΙ. Η Ελλάς, απλώς, δεν διαλύθηκε, ακόμη. Εξακολουθεί να είναι πρωτογενώς ελλειμματική. Επομένως και μη ανταγωνιστική. Δεν παράγει πλούτο. Δαπανά περισσότερο απ΄ό,τι εισπράττει (!!!). Αν ο παθητικός δημόσιος τομέας, δεν υποκατασταθεί, αμέσως, από δράσεις ταχύρυθμης ιδιωτικής ανάπτυξης, σε δύο το πολύ χρόνια, το οικονομικό μας έμφραγμα θα είναι, κατά πάσα πρόβλεψη, βαρύτερο, ίσως και τελειωτικώς μοιραίο.

Ο πρόεδρος Sarkosy επίσημα μας σκιαγράφησε: λαθρεπιβάτες του “ευρώ”. Και ο κ. Σημίτης, πρωθυπουργός της χώρας κατά την (εκεί) ένταξη, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη οιαδήποτε αντίδρασης (!!!).

Καταληκτικά: Όλων των (Ευρωπαίων) η κόπωση μαζί μας είναι φανερή. Αν λοιπόν, οργανικά, αμέσως, δεν διορθωθούμε, μετά την εξισορρόπηση των λοιπών χωρών της ευρωζώνης, η “Ευρώπη” θα μας  εγκαταλείψει. Και εάν αυτό συμβεί μόνοι και άποροι, σ’ εν γένει εχθρικό περιβάλλον, δεν θα μπορέσουμε πλέον ν’ αντισταθούμε στην πίεση της Τουρκίας.