Πρωθυπουργός Επιμηθεύς

Ι. Παροιμιώδης η διαρκής  ανετοιμότης του πρωθυπουργού στα οικονομικά. Το “ύφος” του δείχνει διαρκώς έκπληκτο. Τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Σύνθημά του, προεκλογικό: …«… χρήματα υπάρχουν έχουμε σχέδιο …»… Η  μετεκλογική αφύπνιση εφιαλτική. Οι εφ΄εξής αιφνιδιασμοί, αλλεπάλληλοι. Οι αντιδράσεις του είναι διαρκώς καθυστερημένες.

α) Αρχικά στοχοποιήθηκαν οι “τοκογλύφοι”. Προς ανάσχεση, ο πρωθυπουργός, διεκήρυξε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται χρήματα. Αρκείται σε πολιτική στήριξη. Παρέμεινε μυστήριο, βαθύτατο, τι ήταν, δυνατό να αποτελεί η στήριξη της Ευρ. Ένωσης, προς χώρα της ευρωζώνης. Αφ΄ ότου αισθάνθηκε την μεταφυσική αρωγή δεδομένη, τηλεοπτικώς απείλησε τους “τοκογλύφους”.         Ουδέν συνέβη. Η διεθνής δυσπιστία γιγαντώθηκε.

β) Προ φάσματος αδυναμίας πληρωμών αναδιπλώθηκε. Ζήτησε χρήματα. Κατέφυγε στην “τρόικα”. Δήλωσε, τότε, ότι η Ελλάς  θα επιστρέψει στις αγορές το 2012. Ότι, δηλαδή, θ΄ ανακτήσει οικονομική αυτοδυναμία. Στην εκπομπή hard talk του BBC απέκλεισε την οιαδήποτε απόλυση. Αόριστα είπε ότι έχει άλλα μέτρα  μείωσης της δημόσιας δαπάνης.

γ) Όλα εξελίχθησαν κακήν κακώς. Στις αγορές δεν επιστρέφουμε. Η δημόσια δαπάνη αυξήθηκε. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ από 127% τινάχθηκε στο 166% (Εστία 11.10.). Το “μνημόνιο” ενισχύθηκε από το “μεσοπρόθεσμο” σύμφωνο. Μετά τους πανηγυρισμούς της  κατ΄αρχήν συμφωνίας, την 21.7. τρ. έτους, άρχισε ο έλεγχος σύμπτωσης της οικονομίας μας στους ρυθμούς της “Ευρώπης”.

Φθάσαμε σε “βαβέλ”. Οι επιθεωρητές της “τρόικα” μιλούσαν για αριθμούς. Απαντούσαμε με πολιτική φλυαρία. Οι “τροϊκανοί” έφυγαν. Η όλη κρίση στην ευρωζώνη, κυρίως, τους ξανάφερε. Προσγειώθηκε και η κυβέρνηση. Έγινε αποδεκτό το αναπόφευκτο απολύσεων στο δημόσιο. Έλλειψη σοβαρότητας, απλώς, υποδηλοί η χρήση του όρου “εφεδρεία”.

δ) Η Ελλάς για να εξασφαλίσει  ροή “ευρώ”, άρα παραμονή στην “ευρωζώνη”, δέον να είναι ανταγωνιστική. Αν αυτό δεν συμβεί ουδέν θα έχει λυθεί. Η οικονομική οντότης “Ελλάς” έχει αρνητική λειτουργία. Επομένως: παράγει ελλείμματα. Αθροίζει χρέη. Εν όψει της  οικονομικής αυτής πραγματικότητας οι “τροϊκανοί” ζήτησαν κατάργηση των “συλλογικών συμβάσεων εργασίας”. Ο κ. πρωθυπουργός ξεσπάθωσε. Δήλωσε: …«… Η Ελλάδα  δεν είναι, ούτε θα γίνει Ινδία …»… Ξεπέρασε, έτσι, τον εαυτό του σε οικονομική ανετοιμότητα. Παραβλέπει ότι τα ελληνικά χρήματα, ως πρωθυπουργός, δικαιούται να διαθέτει όπως επιθυμεί. Σήμερα, όμως, διαχειρίζεται χρήματα ξένα, της “τρόικα”. Και η τελευταία, δικαιούται να παρακολουθεί την διαχείριση αυτή, ελπίζοντας, έτσι, στην επιστροφή των χρημάτων της.

Επί της ανταγωνιστικότητας δεν φαίνεται ενήμερος ο πρωθυπουργός. Η πτωχεύουσα η χώρα μας έχει κατώτατο μηνιαίο μισθό € 863. Όμως: Βουλγαρία, Ρουμανία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Λετονία, Σλοβακία, Τσεχία, Πολωνία, Πορτογαλία, Μάλτα, Σλοβακία και Ισπανία είναι φθηνότερες. Εκεί οι μισθοί κυμαίνονται  από € 123 – 748. Ευεξήγητο, λοιπόν, ότι: οι ελληνικές επιχειρήσεις, κατά μάζες, μετεγκαθίστανται. Οι Έλληνες καταναλωτές μαζικά ψωνίζουν εκείθεν των συνόρων. Μόνον όταν η τάση αυτή αναστραφεί, η ανάκαμψή μας θα έχει αρχίσει. Δεν είναι οι  “συλλογικές συμβάσεις”, το πρόβλημα, αλλ’ η ύπαρξη επιχειρήσεων και εργαζομένων προς υπαγωγή τους σ’ αυτές. Ας καταλάβει, ο πρωθυπουργός  ότι εάν το “μεσοπρόθεσμο” αποτύχει και το hair – cat υπερβεί το 21%, τότε η ελληνική πτώχευση θα έχει συντελεσθεί. Όλο το τραπεζικό σύστημα, όλο το κοινωνικό – ασφαλιστικό σύστημα θα έχει καταρρεύσει. Η πείνα του λαού θα είναι γενική (!!!). Τον πρωθυπουργό θα έχουν (και πάλι) ξεπεράσει τα γεγονότα.

II. Όσο και να δυσκολεύεται, ο πρωθυπουργός, με τα οικονομικά, δεν επιτρέπεται ν’ αγνοεί σαφείς προειδοποιήσεις του πατέρα του. Υπογράμμιζε, λοιπόν, ο Α. Παπανδρέου ήδη από Οκτωβρίου 1985 ότι δεν είναι δυνατόν ν’ αναπληρώνουμε την ανταγωνιστικότητα που λείπει με διαρκή δανεισμό, χωρίς  τελικά …«…απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας…»… της χώρας. Ό,τι προβλέφθηκε πραγματοποιείται. Επιβιώνουμε με ξένο χρήμα. Άρα υποκείμεθα και σε ξένο έλεγχο.

ΙΙΙ. Το πώς ο λαϊκιστής, επιβλήθηκε στον οικονομολόγο και τέθηκαν τα θεμέλια για τα χάλια  μας, από του 1982, είναι άλλο ζήτημα.

Ο αναμάρτητος της τριακονταετίας  πρώτος τον λίθον βαλέτω.