Αναγκαία μέτρα

Ι. Επίβουλοι (ή ανόητοι) δυνατόν να επιθυμούν ανάκτηση της δραχμής. Η επιστροφή σημειοδοτεί: Αδυναμία παραμονής στην ευρωζώνη. Προσγείωση σε δραχμικές αξίες. Οι μέσοι μισθοί θα υποβαθμισθούν περί τις δρχ. 50.000, δηλαδή, ευρώ 150. Τα ελληνικά Super Markets θα είναι της στάθμης  των γειτόνων Βουλγάρων, Σέρβων κλπ. Θα έχουμε επιστρέψει στα Βαλκάνια. Η ευρωπαϊκή παρένθεση θ΄αποτελεί ανάμνηση.

ΙΙ. Η διατήρηση της ενεστώσας ταυτότητας προϋποθέτει ροή ευρώ. Εδώ δεν παράγονται. Ουδείς τα χαρίζει. Από τουρισμό, ναυτιλία, εξαγωγές εξασφαλίζουμε ωρισμένα. Αλλ΄αυτά δεν καλύπτουν τα δημόσια ελλείμματα.

i. Τα ελλείμματα αυτά δημιουργεί η δυσλειτουργία του κράτους. Είναι το πολυανθρωπότερο της Ευρώπης. Τα κόμματα, εκεί, διορίζουν υπεραρίθμους. Αντιστοίχως αδειάζουν τα χωράφια. Ο,τι η χέρσα – πλέον – γη δεν παράγει (πατάτες, τομάτες κλπ.) το εισάγομε αντί ευρώ ακριβότοκων, ήδη, και σπάνιων. Τα  αυτά ποσά ξαναπληρώνομε και ως απολαβές των εν απραξία αγροτών, υπεραρίθμως μισθοδοτουμένων από το κράτος (!!!).

Επιβάλλεται, αμέσως, ανασχεδιασμός του όλου δημοσίου κατά τα ισχύοντα στην Ευρώπη. Επομένως, κατάργηση υπηρεσιών, απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων που – έτσι – θα έχουν αποδειχθεί υπεράριθμοι.

Τα ελλείμματα δεν καλύπτονται με φόρους. Προϋπόθεση οιουδήποτε φόρου είναι η επισήμανση “φορολογητέας υπεραξίας”, είτε στο εισόδημα είτε στην περιουσία. Αλλως η επιβάρυνση δεν είναι φόρος. Είναι δήμευση. Ό,τι, δηλαδή, απαγορεύουν οι, ελληνικός και ευρωπαϊκός καταστατικοί νόμοι.

Ούτως ή άλλως: το ακαθάριστο προϊόν συρρικνούται. Οι επιχειρήσεις πτωχεύουν. Οι νέοι εκπατρίζονται. Τα ακίνητα δεν νοικιάζονται. Οι αξίες τους βυθίζονται. Το χρήμα σπανίζει. Ουδεμία, συνεπώς, φορολογία θα αποδόσει.

ii. Η περιουσία του δημοσίου, δυνατόν να δαμάσει το χρέος – αποκλειστικά – υπό δυναμική της εκδοχή. Εξηγούμαι: Σήμερα η εκποίηση επί μέρους στοιχείων ουδέν θ΄αποφέρει. Χώρα που πτωχεύει και χάνει το διεθνές νόμισμά της απωθεί τις επενδύσεις. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η ρευστοποίηση της εκποιητέας περιουσίας (μετοχές, ακίνητα, δικαιώματα εκμετάλλευσης) πρέπει να γίνει συνολικώς “en bloc”, με αντίστοιχη σημαντική μείωση του χρέους. Ώστε – ταυτοχρόνως – ν΄αναδεικνύεται μεγίστη πιθανότης υπέρβασης του αδιεξόδου. Γερμανικοί κύκλοι προτείνουν ό,τι έγινε για την διάθεση της περιουσίας του ανατολικού τους τμήματος. Εκεί, συγκεντρώθηκε η περιουσία σε ίδιο νομικό πρόσωπο. Εκείθεν διατέθηκε. Η ελληνική ιδιαιτερότητα θέλει κάτι επί πλέον. Δεν πουλάμε απλώς, όπως οι Γερμανοί. Πουλάμε για να ξεχρεώσουμε. Το ελληνικό χρέος είναι στοιχείο ενεργητικού σπουδαίων τραπεζών, μάλιστα γερμανικών και γαλλικών. Οι πιστώτριες αυτές – φύσει – είναι κορυφαίοι σύμμαχοί μας στην εκκαθάριση, ώστε να εισπράξουν το λαβείν τους ίσως και περαιτέρω συμβιβαστικά, εάν κερδίσουν (και) από την διάθεση του υπό συζήτηση ενεργητικού. Για την διευκόλυνση της διαδικασίας και την ενδυνάμωση των – ούτως ή άλλως – υφισταμένων συνεργειών το αντάλλαγμα πρέπει να μετρηθεί σε ποσοστό του δημοσίου χρέους. Εκεί πονά η Ελλάς. Ετσι η χώρα θα πλησιάσει στα όρια του Maastricht, με δημόσιο χρέος όχι ανώτερο του 60% του ΑΕΠ. Τέτοια λειτουργία εκκαθάρισης είναι οικεία, κυρίως, στους Γάλλους ως “concordat par abandon d’actif”.

Είναι εθνικώς αναγκαίο οι διαδικασίες σωτηρίας να μην αφήσουν, πάλι, πιστωτικά υπόλοιπα στην Ζυρίχη. Άρα, πρέπει, η όλη επιδίωξη  ν΄ανατεθεί σε διεθνούς  φήμης ξένους οίκους. Μόνον ο έλεγχος επιτάσσεται  να είναι ελληνικός. Όχι, δηλαδή, η σκοπιμότητα επιλογών που θάλπει προμήθειες και πλουτίζει αχρείους.

ΙΙΙ. Επιβάλλεται, τέλος, στην παρούσα συγκυρία η πιστή εφαρμογή του Συντάγματος. Είναι γελοίο υπουργοί να περιμένουν έξω από τα γραφεία τους μέχρι να τελειώσει η κατάληψή τους από διαδηλωτές που καταχρηστικά αξιούν να μισθοδοτούνται ως υπεράριθμοι από την πτωχευμένη πατρίδα τους (!!!). Κατ΄άρθρ. 48 Σ. κηρύσσεται η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας όταν απειλείται η εθνική ασφάλεια. Ήδη η έκρυθμη εσωτερική κατάσταση, συνδυασμένη με την ογκούμενη τουρκική απειλή, επιβάλλει έκτακτες διαδικασίες και δη αμέσως την υπό συζήτηση κήρυξη. Ετσι θ΄ανασταλούν οι πορείες, απεργίες και καταλήψεις, ώστε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να σωθεί ό,τι είναι, ακόμη, δυνατόν.